οι καταλήψεις δεν είναι μόνο εξ ορισμού εφήμερες, αλλά έχουν επιπλεον την επίγνωση ότι είναι εφήμερες.

Κάθε κατάληψη πληρώνει ένα “κοινωνικό ενοίκιο” κάθε μέρα σε εργατοώρες που αν αμοίβονταν -ακόμα και με τον πιο υποτιμημένο βασικό μισθό- θα επέτρεπαν στα μέλη της να ζουν άνετα ως ιδιώτες. Αυτό το κοινωνικό ενοίκιο είναι μια σύνθεση του λόγου της, των δράσεων της, των διαδικασιών που ακολουθεί, των χρήσεων που απελευθερώνει, των πόρων που βρίσκει για να αντικαταστήσει το χρήμα, των κοινών τόπων που δημιουργεί.