Εδώ το επιστημολογικό του Goffman, ότι η πραγματικότητα δε διαφέρει από τη δραματουργική της έκφραση: ότι η πραγματικότητα πραγματώνεται δραματουργικά, επομένως το νόημα προκύπτει δραματουργικά (Burke, το πράττειν εστί είναι) --> αυτό σημαίνει ότι για να είναι κανείς κάτι, πρέπει να αναγνωριστεί από τους άλλους (ΔΕΣ: το ζήτημα της δικαιολόγησης από τους Πσκαλιανούς), και για να αναγνωριστεί οφείλει να δείξει αυτό που αξιώνει ότι είναι με έναν τρόπο που οι άλλοι θα το αναγνωρίσουν, να παίξει δηλαδή τον ρόλο του, να έχει ως όψη του αυτό που είναι/έχει γίνει συλλογική αναπαράσταση (σελ. 83).
Το νόημα στην καθημερινή αλληλεπίδραση (δες και Une Interpretation... για Weber και Συμβολική Διαντίδραση). Η λέξη καθημερινοποίηση μπαίνει για αυτόν ακριβώς τον λόγο: σελ. 69 Παρουσίασης: 'όταν ένα άτομο προβάλλει έναν ορισμό της κατάστασης και μέσω αυτού τον ρητό ή υπόρρητο ισχυρισμό ότι είναι ένα ορισμένου είδους πρόσωπο, αυτομάτως απευθύνει μια ηθική αξίωση στους άλλυος, υποχρεώνοντάς τους να τον εκτιμήσουν και να τον αντιμετωπίσουν με τον τρόπο που πρόσωπα του είδους του έχουν το δικαίωμα να περιμένουν. Υπόρρητα επίσης αποποιείται κάθε ισχυρισμό ότι είναι κάτι που δεν φαίνεται να είναι και άρα αρνείται την ατιμετώπιση που θα ήταν η δέουσα για τέτοια άτομα' εδώ το νόημα είναι καθημερινο (το καθημερινοποίηση ενέχει ειρωνική διάσταση, επειδή ακριβώς θεωρείται ότι το νόημα παράγεται δομικά, εμείς λέμε όχι, αλλά το κάνουμε ότι και καλά ΤΩΡΑ ΜΟΝΟ καθημερινοποιείται)