Ο γνωστός εθνικιστής διανοούμενος εκ-φράζει σαφώς την προτίμησή του στο Παλαιό Καθεστώς, ενώ παράλληλα ο φίλος τουΊων Δραγούμης θα ισχυριστεί ότι «η εισβολή του φραγκισμού» στην Ελλάδα συνέβαλεστην έκπτωση των κοινωνικών ηθών «με τη μορφή σνομπισμού, ξιπασιάς, ξενολατρί-ας, χρηματισμού, [...] αριβισμού, ασυνειδησίας, αναξιοπρέπειας και δουλοφροσύνης,κάθε λογής παλαιανθρωπιάς ή ελαφρομυαλιάς».15

Μπορεί ο βασιλεύς Κωνσταντίνος να ήταν το σύμβολο του υπερχρονικού εθνικισμού, όμως ο Δραγούμης εξέφραζε πνευματικά την αντιβενιζελική εκδοχή του.

Μπροστά στα επιτεύγματα του Βενιζέλου, τα σχέδια του Δραγούμη φαίνονταν άπρακτες ελπίδες. Ο ιστορικός βηματισμός του Κρητικού έθετε εντός εισαγωγικών την υπερχρονικότητα των οραματισμών του επικριτή του. Ο Βενιζέλος έκτιζε πραγματικότητες· ο Δραγούμης σκηνοθετούσε μία παράσταση του ελληνισμού με απόληξη ένα ενεργοβόρο καθεστώς αμφιβολιών. Ο πρώτος άφησε πίσω του μία Ελλάδα η οποία θα μπορούσε να πιστέψει στον εαυτό της· ο δεύτερος άφησε ευγενικές χίμαιρες.

Η σκυτάλη του διχασμού παρεδόθη μεταπολεμικά, σαν αλλαγή ψυχικής φρουράς, στα Δεκεμβριανά του 1944 και στον εμφύλιο του 1946-49.