Καὶ ὁ Γεώργιος ἤθελε

Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, ἡ ἄφιξη τοῦ πρίγκιπα Γεώργιουστὴ Μεγαλόνησο πάνω σὲ ρωσικὸ πολεμικὸ σκάφος ἔπαιρνεδιαστάσεις συμβόλου ἱκανοῦ νὰ ἀναζωπυρώσει στὴν ψυχὴ τοῦΛαοῦ τὴν παλιὰ πρόρρηση ποὺ εἶχε ἀποδοθεῖ στὸν Ἀγαθάγγελογιὰ τὸ Ξανθὸ Γένος ποὺ θὰ λευτέρωνε τοὺς Γραικούς.

ἡ πρώτη του ἐρωτικὴ περιπέτεια φαίνεται πὼς ἦταν στὴνἈθήνα, ὅταν ἀκόμα ἦταν φοιτητὴς τῆς Νομικῆς, μὲ τὴ Μαριέττα, κόρη τοῦΝικόλαου Μητσοτάκη, ἀδελφοῦ δηλαδὴ τοῦ συζύγου τῆς ἀδελφῆς του Κα‐τίγκως. Βλ. Γιάννη Μανωλικάκη, Ἐλευθέριος Βενιζέλος..., σ. 22. κ.ἑξ

Ἵδρυσε κατ’ἀρχὴντὸ (κρητικὸ) κόμμα τῶν Φιλελευθέρων, ἐκλέχτηκε βουλευτὴςΧανίων στὴν τοπικὴ Βουλή, συντηροῦσε μεγάλο καὶ μὲ πολλὲςὑποθέσεις δικηγορικὸ γραφεῖο καί, ἀκόμα, ἀπὸ τὸ 1881 ἔβγαζεδική του ἐφημερίδα, τὰ Λευκὰ Ὄρη.3 Μὲ τὸν «ἑλιγμὸ» ποὺ ἔκανεπαίρνοντας θέση δικαστῆ ἄφησε τὸ πεδίο τελείως ἐλεύθερο στὸνΒενιζέλο. Οἱ ὑποθέσεις, κατὰ πρῶτο λόγο, ποὺ αὐτὸς ὁ τελευταῖοςἀναλάμβανε αὐξήθηκαν θεαματικά, ἐφ’ὅσον ἡ πελατεία τοῦΜητσοτάκη διοχετεύτηκε στὸν Λευτεράκη. Ἐπιπλέον, ὁ Βενιζέλοςκληρονόμησε ὄχι μόνο τὴν ἐφημερίδα Λευκὰ Ὄρη ἀλλὰ καὶ τὴνἀρχηγία τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων καί, ἀκόμη, τὴ βουλευ‐τικὴ ἕδρα τοῦ γαμπροῦ του.4 Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1889, πράγματι,ἐκλέχτηκε βουλευτὴς θριαμβευτικῶς.5

Στὶς11 Νοεμβρίου 1892, βρέθηκε σκοτωμένος στὸ Λουτράκι, κοντὰ στὰΧανιά, ὁ Μουσουλμάνος Τεφὴκ Μπαντράκης. Οἱ ἀνακρίσεις ὁδή‐γησαν στὴ σύλληψη ἕξι Χριστιανῶν ὡς ὕποπτων γιὰ τὸν φόνο,ἀλλὰ ἡ κοινὴ γνώμη στὴν ὅλη περιοχὴ τοὺς θεώρησε ἀθώους καὶἀπέδωσε τὸ ἔγκλημα σὲ ἐνδοοικογενειακὴ σύγκρουση. Κανένας,κατὰ συνέπεια, οὔτε Χριστιανὸς μὰ οὔτε καὶ Μουσουλμάνος, δὲνἤθελε νὰ ἀναλάβει δικηγόρος τῆς οἰκογένειας τοῦ θύματος. Τε‐λικῶς τὴν ὑπόθεση τὴν πῆρε στὰ χέρια του ὁ Βενιζέλος, ὁ ὁποῖος,ἂν καὶ ἀρχικῶς εἶχε δεχτεῖ νὰ εἶναι συνήγορος τῶν κατηγορου‐μένων,3 τελικῶς στράφηκε μὲ τέτοιο πάθος καὶ τόση ἐπιδεξιότηταἐναντίον τῶν τελευταίων, ὥστε δύο ἀπὸ αὐτούς, οἱ ΓεώργιοςΠαπαδάκης καὶ Ἀντώνιος Λαρεντζάκης, καταδικάστηκαν σὲθάνατο: Ἐκτελέστηκαν μὲ ἀπαγχονισμὸ τὴ νύχτα τῆς 7ης πρὸς τὴν8η Ἰανουαρίου 1894.4Ἀργότερα ἀποδείχτηκε ὅτι ἡ κοινὴ γνώμη εἶχε δίκιο· ὁφονιὰς δὲν εἶχε σχέση μὲ ὅσους δικάστηκαν καὶ καταδικάστηκαν:Εἶχε πάρει μεγάλη χρηματικὴ ἀμοιβὴ ἀπὸ ἀδελφὸ τοῦ θύματος,γιὰ νὰ κάνει τὸ ἔγκλημα.5 Ἀνάλογο ποσὸν δόθηκε καὶ στὸν ἴδιοτὸν Βενιζέλο, γιὰ νὰ κάνει ὅ,τι ἔκανε.6 Οἱ παρὰ τὴν ἐπαγγελ‐

Τρεῖς μέρες ἀργότερα, στὴ Νέα Ἐφημερίδα δημο‐σιεύθηκε «Διαμαρτύρηση» πενταμελοῦς ἐπιτροπῆς Κρητῶν φοι‐τητῶν, ὅπου τονιζόταν πὼς ἀναλλοίωτος πόθος τοῦ κρητικοῦ λαοῦἦταν ἡ μετὰ τῆς Ἑλλάδος ἕνωσις. Τελευταῖο μέλος τῆς ἐπιτροπῆςἐμφανιζόταν ὁ Βενιζέλος. 2

Πιθα‐νότατα ἦταν Ἀρμένιος ὁ ὁποῖος, ἀφότου –μὲ ὁποιονδήποτε τρό‐πο– συνδέθηκε μὲ τὴν οἰκογένεια Μητσοτάκη, ψυχικῶς ἐξιου‐δαΐστηκε, ἐνῶ τυπικῶς παρέμεινε Χριστιανὸς – καὶ μάλιστα Ὀρ‐θόδοξος. Ὑπὸ τὶς σημερινὲς συνθῆκες τίποτα ἄλλο δὲν εἶναι δυ‐νατὸν οὔτε νὰ τεκμηριωθεῖ ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ ὑποτεθεῖ.

Αὐτὴ ἡ «συνήθεια» τῶν πρόσκαιρων γάμων σήμαινε ὅτιἕνας Μουσουλμάνος μποροῦσε νὰ ἔχει σεξουαλικὲς σχέσεις μὲἑλληνοορθόδοξη γυναίκα τῆς ἀρεσκείας του γιὰ συγκεκριμένοχρονικὸ διάστημα· μετὰ τὴ λήξη αὐτῆς τῆς περιόδου, ἡ ἐν λόγῳἑλληνοορθόδοξη εἶχε δικαίωμα νὰ κάνει κανονικὸ γάμο μὲ ὁμό‐θρησκό της, ἀλλὰ τὰ παιδιὰ ποὺ εἶχε ἀποκτήσει μὲ τὸν Μου‐σουλμάνο τὰ κρατοῦσε ὁ πατέρας.3 Φυσικὰ τὰ παιδιὰ μιλοῦσαν τὴγλῶσσα τῆς μάνας (ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ φαινόμενο τοῦ