In den USA besteht seit langem eine Netzwerk, in dem PR-Firmen mit Unternehmen der Fossilindustrie zusammenarbeiten, Dabei werden u.a. durch gefakete Kampagnen und die Gründung von Umweltgruppen die eigentlichen Stakeholder der Desinformation versteckt. In einem Hearing eines Unterausschusses des Repräsentantenhauses wurden die Praktiken von PR-Firmen aufgedeckt. https://www.desmog.com/2022/09/14/house-committee-pr-climate-disinformation/

Verantwortliche der großen US-Fossilunternehmen haben vertraulich die öffentlichen Statements der Firmen zur Dekarbonisierung relativiert und in ihrer Öffentlichkeitsarbeit gegen die von ihnen selbst offiziell vertretene Politik agiert. Das geht aus Dokumenten hervor, deren Herausgabe der Ausschuss des Repräsentantenhauses für Oversight und Reform erzwungen hatte. https://www.nytimes.com/2022/09/14/climate/oil-industry-documents-disinformation.html

In Chile wurde ein progressiver Verfassungsentwurf abgelehnt -– auch aufgrund einer massiven, von Superreichen finanzierten Desinformationskampagne. https://www.theguardian.com/commentisfree/2022/sep/06/chile-new-constitution-reject-pinochet

Der Standard interviewt Friederike Otto, deren Buch Klimaungerechtigkeit gerade erscheint. Sie stellt fest, dass das Töten von Menschen zum Geschäftsmodell fossiler Konzerne gehört. Otto schildert Beispiele dafür, dass der „kolonialfossile Klimawandel“ vor allem Menschen trifft, die generell zu vulnerablen Gruppen gehören.

https://www.derstandard.at/story/3000000193514/klimatologin-das-geschaeftsmodell-fossiler-konzerne-ist-darauf-aufgebaut-menschen-zu-toeten

Artykuł przedstawia wnioski z badań poświęconych zastosowaniu haseł przedmiotowych i słowników kontrolowanych w katalogach bibliotecznych. Badania wykazują, że zastosowanie ich jest zasadne i potrzebne.

Artykuł poświęcony metodzie Zettelkasten Niklasa Luhmanna. Autor omawia ją na swój sposób, bardziej jednak zachwalając lub pisząc ogólnie, niż opisując szczegółowo. Podaje kilka informacji, opisuje swoje podejście i rozwiązania, powiela przy tym jednak parę błędnych przekonań.

Zaletą tekstu jest jednak to, że autor powołuje się na źródła, podaje parę ciekawych, w tym także naukowych, tekstów. Ogólnie sądzę, że to dobre wprowadzenie dla kogoś, kto nie zna tej metody, choć problemem jest powtarzanie błędnych przekonań. Z kolei dla osoby średniozaawansowanej nie ma tu nic odkrywczego i nowego.

Autor wymienia 12 podstawowych reguł Zettelkasten, jednakże powiela tym samym mity na temat tej metody.

1. "Atomowość" notatek - notatki wcale nie muszą być atomowe.
2. Autonomiczność notatek - notatki wcale nie muszą być autonomiczne.
3. Obowiązkowe linkowanie - notatki mogą być ze sobą powiązane również kategorią, w której się znajdują lub kolejnością, w jakiej występują.
4. Wyjaśnianie linkowania - nie ma potrzeby każdorazowego tłumaczenia, dlaczego łączy się notatki. Jeśli notatki są zrozumiałe same z siebie, w wielu przypadkach ich połączenie również jest zrozumiałe.
5. Pisanie własnymi słowami - zapisywanie cytatów, czy kopiowanie jest jak najbardziej dozwolone, trzeba tylko robić to umiejętnie.
6. Przypisy i źródła - jeśli notatka jest oparta na źródle, to oczywiste, w przeciwnym razie nie jest to niezbędne.
7. Dodawanie własnych przemyśleń - na tym polega idea notowania, jest to więc banalne stwierdzenie.
8. Nie przejmuj się strukturą - i tak i nie. Struktura nie jest nadrzędną zasadą, jednak warto mieć ją na uwadze, ponieważ pozwala organizować notatki i je potem odnajdywać.
9. Notatki łączące - to oczywista praktyka, zatem to nic szczególnego.
10. Notatki indeksowe - notatki ze spisem tematów, czy zarysem i tak dalej, to także dość oczywiste.
11. Nie usuwaj notatek - to akurat dobra rada, która jednak wynika też z tego, że notatki posiadają swoje miejsce w katalogu i indeksie, zatem ich usuwanie powodowałoby powstawanie pustych miejsc.
12. Dodawaj notatki bez obaw - cóż, odrobina motywacji na koniec nie zaszkodzi, ale czy to jakaś istotna zasada, nie wiem.

Rozwiązaniem tego problemu są odpowiednie notatki, które te połączenia właśnie prezentują. Poza tym, jak niby bez podziału na foldery te połączenia wyglądają?

To proste. W folderze "complexity".

Autor zdaje się nie do końca rozumieć zasadę katalogowania notatek.

Autorka przedstawia swoje podejście do notatek Zettelkasten, jednakże skupia się w głównej mierze na aspekcie estetycznym oraz materialnym (rodzaj fiszek, papier, pudełka, taśmy).

Warte uwagi są jednak dwa elementy: - segregowanie grup notatek, a tym samym tworzenie identyfikatora literowego od nazwy kategorii; - stosowanie kolorów dla oznaczania określonych grup notatek.

Autor przedstawia ideę commonplace book, przywołując zbiór cytatów na ten temat, przedstawiając to, jak rozumiano ten sposób gromadzenia informacji i tekstów (miejsce do przechowywania wiedzy), jak robili to różni ludzie (notatniki z wydzielonymi działami); przedstawia też powody czy motywacje, stojące za taką praktyką (potrzeba przywołania myśli, zebranych argumentów), na końcu zestawia commonplace book z internetem.

Autorka przedstawia zagadnienie robienia notatek i ich organizacji. Podaje również techniczne informacje na temat notatników i sposobów zapisywania informacji.

Autorka przedstawia następujące metody notowania: - metoda Cornella - plan punktowy, zarys (outline) - mapa myśli - commonplace book (autorka pokazuje przykład notatek Leonarda da Vinci) - dziennik (bullet journal) - Zettelkasten.

Ponadto autorka jeszcze podaje wskazówki, dotyczące ulepszenia metod notowania: ręczne notowanie, wyodrębnianie najważniejszych zagadnień, zadawanie pytań, używanie własnych słów, tagowanie notatek.

Artykuł jest właściwie skrótem, czy transkrypcją, materiału wideo na temat adresowania, numerowania notatek Zettelkasen.

Autor przedstawia 5 konwencjI numerowania notatek: samego Niklasa Luhmanna, Boba Doto, Scotta Schepera, Dana Alloso oraz własną.

Przedstawia różne sposoby tworzenia adresu notagraficznego.

Artykuł przedstawia podłoże rozwoju metod rozpoznawania dokumentów oraz wyszukiwania informacji do 1939 roku, czyli do momentu, w którym Vannevar Bush napisał artykuł „As We May Think”, opublikowane potem w 1945 roku.

Artykuł przekonuje do tego, że pomysł Busha nie był ani tak oryginalny, ani tak rewolucyjny, jak się go przedstawia. Autor przedstawia także stanowiska innych badaczy czy wynalazców, którzy mieli zarzuty względem projektu Memeksu.

Autor skupia się przede wszystkim na osobie Emanuela Goldberga i jego wynalazku wyszukiwarki mikrofilmów. Przedstawia także powody, które spowodowały, że jego wynalazek był pomijany i zapomniany.

Struktura syndetyczna (syndetic structure; Buckland 1992: 285), czyli struktura spajająca, wiążąca, odsyłająca, np. „zob.” lub „zob. też”.

Hjørland 2007: https://arkiv.inf.ku.dk//KoLifeboat/CONCEPTS/syndetic_structure.htm

https://hyp.is/zEc8Gj3XEe2IiMO2YE8RTw/arkiv.inf.ku.dk//KoLifeboat/CONCEPTS/syndetic_structure.htm

Artykuł przedstawia historię idei Memeksu, autorstwa Vannevara Busha. Autor przedstawia także informacje na temat różnych wydań jego tekstu na ten temat.

W tekście znajdują się także informacje na temat maszyny Rapid Selector, autorstwa Ralpha R. Shawa, powstałej na tym, co pisał Emmanuel Goldberg, który z kolei inspirował się pracą Busha.

Omówienie pojęcia Opatrzności w kontekście twórczości J.R.R. Tolkiena.

Krótka historia nie tylko samej metody commonplace-book, co także informacje na temat książki Johna Locka (zob. Locke et al. 1706; Locke 1812) oraz dodatkowe informacje, zaczerpnięte z Roberta Darntona (Darnton 2000; zob. też: Darnton 2009). Na końcu są też informacje na temat porównania tej metody i prowadzenia notatek oraz strony przez samego autora, czyli Jeremy'ego Normana.

https://www.nybooks.com/articles/2000/12/21/extraordinary-commonplaces/

Zob. też: Darnton 2009. (rozdział 10: The Mysteries of Reading)

Artykuł na temat mediów społecznościowych wykorzystywanych przez instytucje kultury i organizacje pozarządowe; o ich roli, charakterze i sposobie podejścia do pracy z treściami tam publikowanych.

Dwoma podstawowymi rolami mediów społecznościowych są: - przekazywanie treści, - budowanie społeczności.

Dlatego istotnym elementem jest komunikacja z publicznością, do tego tak, często, jak często wymaga tego dane zagadnienie, a także bez zbędnego dystansu (zwracamy się "na ty"), czyli z naciskiem na społecznościowy charakter.

Zatem rozmawiamy z ludźmi, jesteśmy blisko nich, tworzymy z nimi przyjazną przestrzeń do wspólnej dyskusji.