Natomiast dwa inne badania porównujące dzieci z ASD i dzieci z ADHD nie wykazały jednoznacznych różnic w częstości i wzorcach nietypowego SP, poza pewnymi modalnościami: dzieci z ASD częściej miały nietypowe przetwarzanie w zakresie bodźców oralnych, a dzieci z ADHD w zakresie bodźców wzrokowych [1, 2]. Inne prace wskazują na nietypowe reakcje neuronalne w ASD i ADHD w odpowiedzi na bodźce wzrokowe i słuchowe [7]. Jeszcze inne badanie wykazało wyraźniejsze nietypowe przetwarzanie bodźców dotykowych u dzieci z ADHD oraz ASD + ADHD niż u dzieci z TD [3]. Ze względu na sprzeczności w literaturze trudno wyciągnąć ostateczne wnioski na temat specyfiki profili SP w zaburzeniach neurorozwojowych. Konieczne są dalsze badania z zastosowaniem metod porównawczych.

Od 60% do 90% osób z ASD doświadcza problemów sensorycznych (4–10). Chociaż trudno to uogólnić, osoby z ASD wykazują zakres preferencji wrażliwości (w tym nadwrażliwość i niedowrażliwość), zniekształceń sensorycznych, przeciążenia, wielokanałowej percepcji i trudności w przetwarzaniu (11). Problemy sensoryczne u osób z ASD są widoczne w modalnościach słuchowych, wzrokowych i dotykowych (12), a metaanalizy wskazują na istnienie atypowej modulacji sensorycznej u wielu osób z ASD (13, 14).Ponadto, oprócz ASD, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) i specyficzne zaburzenie uczenia się (SLD) są również zaliczane do zaburzeń neurorozwojowych w DSM-5 i mogą również powodować problemy sensoryczne, podobne do ASD. Na przykład osoby z ADHD również wykazują wysokie wyniki w zakresie wrażliwości sensorycznej i unikania wrażeń (15), chociaż trudno jest określić, na ile wynika to z potencjalnego nakładania się z ASD. Badania neuroobrazowe wykazały wspólne zmiany w istocie białej mózgu i jej połączeniach z ASD w odniesieniu do nadwrażliwości (16, 17). Z kolei wyższe wyniki w przetwarzaniu wzrokowym zaobserwowano u dzieci z ADHD w porównaniu z dziećmi z ASD i dziećmi rozwijającymi się typowo, podczas gdy wyniki przetwarzania oralnego były najwyższe u dzieci z ASD (18). Te doniesienia sugerują, że istnieją wspólne, ale częściowo odmienne cechy sensoryczne między osobami z ASD i ADHD.

Biorąc pod uwagę te dowody, obszarem wartym zbadania są potencjalne efekty zachowań poszukiwania wrażeń sensorycznych na plastyczność mózgu w populacjach z typowym i nietypowym rozwojem. Argumentujemy, że różnice w zachowaniach poszukiwania wrażeń sensorycznych mogą prowadzić do zmian w środowisku poporodowym doświadczanym przez dzieci, wpływając z kolei na plastyczność mózgu poprzez uczenie się. Jako strategia kompensacji trudności w przetwarzaniu sensorycznym we wczesnym rozwoju ASD, zmniejszone poszukiwanie wrażeń sensorycznych może również ograniczać możliwości uczenia się, dodatkowo wzmacniając zmiany neurodevelopmentalne prowadzące do późniejszego nietypowego rozwoju. Odwrotnie, podwyższone poszukiwanie wrażeń sensorycznych w obliczu istniejących trudności sensorycznych może być czynnikiem ochronnym we wczesnym rozwoju, poszerzającym możliwości uczenia się i socjalizacji oraz łagodzącym wpływ zmian neurodevelopmentalnych na późniejsze wyniki. To przewidywanie mogłoby zostać empirycznie ocenione za pomocą projektów podłużnych, w których te same miary przetwarzania neuronalnego stymulacji sensorycznej i poszukiwania wrażeń sensorycznych są zbierane w różnych punktach rozwoju. Oczekiwalibyśmy, że poszukiwanie wrażeń sensorycznych działa jako moderator podłużny, tak że niemowlęta manifestujące zwiększone poszukiwanie wrażeń sensorycznych pomimo wczesnej atypowej neuronalnej reaktywności na stymulację sensoryczną przywrócą typową neuronalną reaktywność później w rozwoju.

Chociaż badania rozwojowe badały konstrukty poszukiwania wrażeń sensorycznych i poszukiwania informacji osobno, ocena potencjalnych powiązań między tymi konstruktami pozostaje ograniczona. Miary poszukiwania informacji skupiały się głównie na badaniu pędów jednostek do uczenia się czegoś nowego – koncepcji znanej jako ciekawość epistemiczna. We wczesnym rozwoju zachowania takie jak wskazywanie czy zadawanie pytań były używane jako wskaźnik pędów dzieci do poszukiwania informacji. Z drugiej strony, miary poszukiwania wrażeń sensorycznych obejmowały różne manifestacje behawioralne. We wczesnym rozwoju zachowania takie jak eksploracja wzrokowa lub dotykowa obiektów były używane jako wskaźnik pędów dzieci do poszukiwania wrażeń sensorycznych. Prawdopodobne jest istnienie związku między pędami do nowej i różnorodnej stymulacji sensorycznej a miarami ciekawości epistemicznej, jednak badania rozwojowe w tej dziedzinie pozostają skąpe. Obecnie prowadzimy badania podłużne badające związki między miarami poszukiwania wrażeń sensorycznych w niemowlęctwie a ciekawością epistemiczną we wczesnym dzieciństwie (oparte na dwóch wymiarach: Zainteresowanie – uchwycenie pragnienia uzyskania nowej wiedzy zdolnej do wywołania pozytywnych doświadczeń zainteresowania intelektualnego; Deprywacja – uchwycenie pragnienia zmniejszenia nieprzyjemnych doświadczeń niepewności informacyjnej). Nasza hipoteza zakłada, że istnieje ciągłość między miarami poszukiwania informacji (zainteresowanie i deprywacja) a poszukiwaniem nowej i różnorodnej stymulacji sensorycznej, przy czym to drugie stanowi rusztowanie dla pierwszego w trakcie rozwoju. Niedawne badanie dostarczyło wsparcia dla tej hipotezy, wykazując, że indywidualne różnice w preferencjach nowości w wieku 11 i 17 miesięcy przewidują ciekawość opartą na wyjaśnianiu w wieku 3 lat. Wyniki wyłaniające się z naszych badań również wspierają tę hipotezę, wskazując, że podwyższone poszukiwanie wrażeń wzrokowych raportowane przez rodziców w wieku 10 miesięcy podłużnie przewiduje wyższe wyniki ciekawości epistemicznej raportowanej przez rodziców (zainteresowanie i deprywacja) w wieku 3–4 lat. Ponadto, opierając się na hipotezie priorytetyzacji informacji, proponujemy, że wspólne mechanizmy mogą leżeć u podstaw poszukiwania informacji i poszukiwania nowej i różnorodnej stymulacji sensorycznej, tj. postęp w uczeniu się i priorytetyzacja nadchodzącej informacji.

Wstępne wsparcie dla tej idei pojawiło się w niedawnym badaniu, w którym wykazano, że poszukiwanie wrażeń dotykowych w wieku 10 miesięcy moderowało związek między wczesnym przetwarzaniem sensorycznym dotyku (tj. tłumieniem powtarzanej stymulacji dotykowej) a późniejszymi cechami ASD. Konkretnie, 10-miesięczne niemowlęta, które wykazywały podwyższone poszukiwanie wrażeń dotykowych pomimo równoczesnych trudności w przetwarzaniu sensorycznym (tj. ograniczonego neuronalnego tłumienia powtarzanej stymulacji dotykowej), również manifestowały mniej cech ASD w wieku 24 miesięcy. Chociaż nie jest to rozstrzygające, dowody te sugerują, że podwyższone poszukiwanie wrażeń dotykowych we wczesnym rozwoju może działać jako czynnik ochronny, pomagając kształtować środowisko, które może poszerzyć możliwości uczenia się i socjalizacji. Pomimo tych dowodów, zakres, w jakim wczesne podwyższone poszukiwanie wrażeń sensorycznych u niemowląt o podwyższonym prawdopodobieństwie ASD może wpływać na neuronalną reaktywność na stymulację sensoryczną (np. łagodząc wczesną atypową aktywność neuronalną w trakcie rozwoju), pozostaje otwartym pytaniem.

Poprzez ograniczenie dopływu bodźców, czy to poprzez zmniejszone poszukiwanie nowej stymulacji, czy angażowanie się w ograniczone, powtarzające się i często samodzielnie wytwarzane aktywności, dzieci z ASD kompensowałyby swoją nadwrażliwość sensoryczną i zachowywały optymalny poziom stymulacji. Zgodnie z tym wyjaśnieniem, zwiększoną reakcję behawioralną (np. Baranek i in., 2007) i neuronalną na stymulację sensoryczną (np. Cascio i in., 2012, 2015; Ferri i in., 2003; Hudac i in., 2018; Lepistö i in., 2007, 2008; Miyazaki i in., 2007; Samson i in., 2012; Takarae i in., 2016) odnotowano u dzieci z ASD. Ponadto Donkers i in. (2015) udokumentowali związek między neuronalną nadwrażliwością na stymulację słuchową (indeksowaną przez zwiększone odpowiedzi P3a na nowe tony) a niższymi zachowaniami poszukiwania wrażeń sensorycznych (indeksowanymi przez połączone wskaźniki obserwacyjne i raportowane przez rodziców) u dzieci z ASD w wieku 4–12 lat.

Na przykład, dzieci z ASD często wykazują wzorzec odpowiedzi behawioralnych charakteryzujący się biernością, zmniejszonym poszukiwaniem nowych i różnorodnych bodźców sensorycznych, wycofywaniem się z pobudzających kontekstów sensorycznych lub społecznych oraz nadmiernie skupioną uwagą (Johnson i in., 2015; Liss i in., 2006).

Na przykład, dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) i niemowlęta o podwyższonym prawdopodobieństwie ASD często wykazują zmniejszone poszukiwanie nowych bodźców sensorycznych, w połączeniu z angażowaniem się w ograniczone i powtarzające się zachowania (Garon i in., 2009; Harrop i in., 2014; Larkin i in., 2019). Z kolei podwyższone poszukiwanie nowych bodźców sensorycznych i zwiększona rozpraszalność są raportowane u dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) (Donfrancesco i in., 2015; Melegari i in., 2015).

Istnieje znaczące nakładanie się objawów ASD i ADHD, z 30 do 80% dzieci z ASD wykazujących istotne współwystępujące objawy ADHD. Ponadto, 20 do 50% dzieci z ADHD wykazuje objawy związane z ASD. Od publikacji DSM-5, ASD i ADHD są uznawane za potencjalnie współwystępujące stany. Takie współwystępowanie stwierdzono u 17,3% przedszkolaków z ASD. Jednak dzieci z samym ASD lub ADHD mogą mieć podobne profile kliniczne. Z tego powodu różnicowanie między tymi stanami może stanowić istotne wyzwanie dla klinicystów i konieczne jest lepsze zrozumienie nakładania się objawów poprzez porównanie profili klinicznych, w tym reakcji na stymulację sensoryczną.

W metaanalizie 14 badań zauważono, że niemowlęta i małe dzieci poniżej 3 roku życia, ale nie dzieci z ASD, częściej wykazywały zmniejszone poszukiwanie wrażeń sensorycznych w porównaniu z rówieśnikami rozwijającymi się typowo w tym samym wieku; wiek chronologiczny był jedynym czynnikiem wyjaśniającym zmienność w profilach poszukiwania. Późniejsze badania przyjmujące metody raportowane przez rodziców i obserwacyjne powtórzyły profil zmniejszonego poszukiwania wrażeń sensorycznych u niemowląt o podwyższonym prawdopodobieństwie ASD oraz zwiększonego poszukiwania wrażeń sensorycznych u dzieci z ASD. Te dowody stoją w sprzeczności z koncepcją stabilności manifestacji poszukiwania wrażeń sensorycznych w ASD, wskazując zamiast tego na przejście rozwojowe. Ale co mogłoby wyjaśniać to przejście? Aby odpowiedzieć na to pytanie, istotne jest zauważenie, że podwyższone poszukiwanie wrażeń sensorycznych u dzieci z ASD manifestuje się jako powtarzalne i ograniczone poszukiwanie, takie jak machanie rękami czy kręcenie kołem w samochodziku zabawce. Opierając się na hipotezie priorytetyzacji informacji, proponujemy, że to przejście rozwojowe może odzwierciedlać uczenie się, że inną strategią ograniczania nadchodzącej nowej i różnorodnej stymulacji sensorycznej (którą dzieci z ASD mogą doświadczać jako stresującą) jest powtarzalne i ograniczone poszukiwanie stymulacji sensorycznej, która jest często samodzielnie generowana. Takie przejście odzwierciedlałoby proces konstrukcji niszy ontogenetycznej, umożliwiając dzieciom z ASD wybór środowiska sensorycznego, które najlepiej nadaje się do przetwarzania i generowania zachowań maksymalizujących informacje sensoryczne, które mogą być przetworzone. Z perspektywy empirycznej, ta propozycja jest wspierana przez dowody, że wczesne pędy eksploracyjne są słabsze u niemowląt o podwyższonym prawdopodobieństwie ASD, że częstość i nasilenie ograniczonych i powtarzalnych zachowań wzrastają w dzieciństwie w ASD oraz że cechy diagnostyczne i objawy związane z ograniczonymi i powtarzalnymi zachowaniami nie są mierzalne w ten sam sposób we wczesnych w porównaniu z późniejszymi latami.

Przekierowywanie uwagiPrzekierowywanie uwagi oznacza zdolność do przełączania skupienia z jednego bodźca (np. oglądanego wideo) na inny, nowy bodziec (np. nagle pojawiającą się szachownicę).Proces ten jest dynamiczny i wymaga równoważenia pomiędzy kontynuowaniem zaangażowania w bieżący bodziec a otwarciem się na nową stymulację.2. Relatywna skłonność do przekierowywania uwagi"Relatywna skłonność" oznacza, że różne dzieci różnią się tym, jak łatwo i jak często przełączają uwagę między bodźcami.Dzieci o wyższej skłonności do przekierowywania uwagi mogą szybciej "znudzić się" bieżącym bodźcem i chętniej zwracają uwagę na nowe bodźce.Z kolei dzieci o niższej skłonności mogą dłużej utrzymywać uwagę na jednym bodźcu, ignorując nowe sygnały z otoczenia.3. Związek z poszukiwaniem wrażeńPoszukiwanie wrażeń (np. eksploracja nowych obiektów, próbowanie nowych doznań sensorycznych) jest cechą indywidualną, która objawia się jako większa otwartość na nowości i różnorodność bodźców.Badanie pokazało, że dzieci, które częściej i łatwiej przekierowują uwagę z jednego bodźca na drugi, wykazują również wyższy poziom poszukiwania wrażeń. Można to interpretować w ten sposób, że zdolność do szybkiego rezygnowania z "nudnego" bodźca na rzecz bardziej interesującego leży u podstaw tej cechy.

enture

usage (n)USE (v)

Kobiety z autyzmem, które wykazują przeciętne lub ponadprzeciętne zdolności poznawcze, rzadziej są identyfikowane lub spełniają pełne kryteria diagnostyczne w porównaniu z mężczyznami z autyzmem o podobnych zdolnościach poznawczych (Loomes i in., 2017; Ratto i in., 2018) i często wymagają większej liczby lub poważniejszego poziomu objawów, aby można je było wiarygodnie zdiagnozować (Haney, 2016)

1.4. Zapotrzebowanie na cholinę i spożycie w diecieKilka wiodących organizacji, w tym Amerykańskie Towarzystwo Medyczne i Komitet ds. Żywienia [56,57] oraz Amerykańska Akademia Pediatrii [58] uznają obecnie, że cholina jest kluczowym składnikiem odżywczym w czasie ciąży i wczesnego dzieciństwa. Przedstawienie wytycznych żywieniowychUrząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) [21] zaleca odpowiednie spożycie (AI) 400 mg/dzień dla dorosłych w oparciu o obserwowane spożycie choliny w zdrowych populacjach. AI to zalecane średnie dzienne spożycie oparte na obserwowanych szacunkach spożycia składników odżywczych w zdrowych grupach. Idealnie byłoby, gdyby rewizja referencyjnych wartości spożycia w celu uwzględnienia szacowanego średniego zapotrzebowania znacznie poczyniłaby postęp w tej dziedzinie i ułatwiłaby lepsze zrozumienie niedoskonałości żywieniowych [9,21]. Niemniej jednak w czasie ciąży AI wzrasta do 480 mg/dobę, aby uwzględnić zwiększoną ciążową masę ciała [21]. W przypadku laktacji wyłącznej laktacji spożycie na poziomie 520 mg/dobę zostało ustalone przez EFSA, co zapewnia dodatkowe 120 mg/dobę oprócz zaleceń dla dorosłych, czyli szacowanej średniej ilości choliny wydzielanej dziennie w mleku matki [21]. Powszechne warianty genetyczne (takie jak te występujące w genach PEMT i dehydrogenazy metylenotetrahydrofolianu (MTHFD1)) mogą również wchodzić w interakcje z metabolizmem choliny i mogą wpływać na zapotrzebowanie na cholinę [26].Badania przeprowadzone w Europie [59,60] i obu Amerykach [61,62] pokazują, że istnieje tendencja do spadania średniego dziennego spożycia choliny poniżej AI. Na przykład Vennemann i in. (2015) [59], wykorzystując dane z badań europejskich, stwierdzili, że średnie spożycie wynosi 291–374 mg/dzień wśród kobiet w wieku od 18 do ≤ 65 lat. Podobnie w Stanach Zjednoczonych przy użyciu NHANES (National Health and NutritionBadanie ankietowe) spożycie choliny dla kobiet w wieku rozrodczym wynosiło zaledwie 250 mg/dobę dla kobiet w wieku od 19 do 30 lat i 278 mg/dobę dla kobiet w wieku 31–50 lat [21,61]. Wśród łotewskich kobiet w ciąży średnie spożycie choliny wynosiło 336 mg/dobę dla nastolatków i 356 mg/dobę dla dorosłych w ciąży – w obu przypadkach poniżej wytycznych europejskich [60]. Prospektywna kohorta wśród kobiet w ciąży i karmiących piersią w Albercie w Kanadzie zaobserwowała średnie całkowite spożycie choliny na poziomie 347 mg / dzień przy zaledwie 23%a 10% kobiet w ciąży i karmiących piersią spełnia zalecenia [62]. Inne badania wskazują, że około 90% Amerykanów, w tym większość kobiet w ciąży i karmiących piersią, jest znacznie poniżej AI dla choliny [9,61]. Obserwacja ta sugerowałaby, że duża część populacji ma nieoptymalne spożycie choliny i/lub jej status i pozostawia otwartą kwestię, czy niewystarczające spożycie choliny w czasie ciąży i laktacji może wpływać na rozwój neurologiczny potomstwa.

Jednym z obszarów mózgu, który może być interesujący w funkcjach uwagi w ASD, jest kora czołowo-wyspowa (FIC; Uddin & Menon, 2009; Uddin i in., 2013; Uddin, 2015). Obszar ten wydaje się być instrumentalny jako pośrednik między siecią trybu domyślnego (DMN; tj. siecią negatywną zadaniową) a centralną siecią wykonawczą (CEN; tj. siecią zadaniowo-dodatnią). W związku z tym FIC jest ważnym składnikiem sieci istotności (SN) – połączonych ze sobą regionów mózgu, które odgrywają zasadniczą rolę w wykrywaniu bodźców środowiskowych, które są istotne behawioralnie (Uddin i Menon, 2009; Uddin, 2015). FIC jest anatomicznie i funkcjonalnie wyspecjalizowany w odbieraniu informacji sensorycznych i przekazywaniu ich do CEN, gdzie można podejmować decyzje dotyczące bodźców. Biorąc pod uwagę tę rolę, jeśli FIC jest dysfunkcyjny, informacje sensoryczne mogą nigdy nie dotrzeć do ECN lub mogą zostać uszkodzone przed ich przybyciem, co prowadzi do zaangażowania alternatywnych systemów mózgowych (np. limbicznych) w przygotowanie odpowiedzi lub podjęcia błędnych decyzji w CEN z powodu niedokładnych danych wejściowych (Sridharan i in., 2008). W rzeczywistości ostatnie badania zarówno na zwierzęcych modelach ASD, jak i u ludzi dostarczyły dowodów na nieprawidłowości w DMN, CEN i SN w ASD oraz łączność między tymi sieciami (Abbott i in., 2016; Di Martino i in., 2009, 2014; Failla i in., 2017; Gogolla i in., 2014; Lynch i in., 2013; Uddin & Menon, 2009; Uddin i in., 2013). W porównaniu z obecnym przeglądem wykazano, że braki w łączności funkcjonalnej między DMN/CEN a SN są związane z nieprawidłowymi objawami czuciowymi w ASD (Abbott i in., 2016).Niektórzy sugerowali, że osoby z ASD wykazują hiperłączność w lokalnych regionach mózgu, ale hipołączność dalekiego zasięgu (Anderson i in., 2011; Courchesne & Pierce, 2005a, 2005b; Hull i in., 2017; Maximo i in., 2013; Paakki i in., 2010; Rudie i Dapretto, 2013). Rzeczywiście, nieprawidłowości w odcinkach istoty białej mózgu były regularnie wykazywane w ASD, zwłaszcza w osi przednio-tylnej, co jest istotne dla DMN i połączeń móżdżkowo-korowych (Maximo i in., 2013; Monk i in., 2009; Stein & Stanford, 2008). To pojęcie może prowadzić do izolowanych modułów przetwarzania, które nie komunikują się skutecznie z innymi częściami mózgu i mogą prowadzić do objawów behawioralnych, takich jak preferencja dla lokalnych aspektów sytuacji sensorycznych, kosztem bardziej globalnych cech (Robertson i Baron-Cohen, 2017).

Liczne doniesienia wskazują również na zwoje podstawy jako przyczyniające się do dysfunkcji czuciowych w ASD (Koziol et al., 2011; Hannant i in., 2016). Ponieważ w danym momencie jesteśmy bombardowani niezliczonymi bodźcami sensorycznymi, stajemy przed wyzwaniem wyboru, które z tych bodźców są istotne i pożądane. Wielu badaczy twierdzi, że interakcja kory mózgowej i zwojów podstawy jest niezbędna do rozwiązania tego problemu. Oznacza to, że zwoje podstawy wywierają przede wszystkim hamujący wpływ na mózg, a tym samym pomagają jako mechanizm selekcji uwagi, uwalniając hamowanie wzgórza w odpowiedzi na stymulację sensoryczną i umożliwiając uaktywnienie odpowiednich obszarów kory mózgowej (Koziol et al., 2011).

W ten sposób zwoje podstawy działają jak swego rodzaju brama między niższymi poziomami mózgu a korą mózgową (Frank et al., 2001; O'Reilly i Frank, 2006; Stocco i in., 2010). Jednym ze sposobów pomiaru tego typu funkcji są paradygmaty testowania bramkowania sensorycznego, w których EEG jest rejestrowane w postaci sparowanych bodźców sensorycznych. U osób z grupy kontrolnej amplituda odpowiedzi korowej na bodziec początkowy jest większa niż na bodziec drugi. Ta supresja jest traktowana jako marker zwiększonej aktywności hamującej w odpowiedzi na powtarzające się bodźce. Nieprawidłowości bramkowania czuciowego są związane zarówno z dysfunkcją zwojów podstawy (Prat i in., 2016), jak i brakiem równowagi pobudzenia/hamowania (Orekhova i in., 2008; Madsen i in., 2015; Hannant i in., 2016). Dostępna literatura na temat bramkowania sensorycznego w ASD przedstawia dowody na to, że niektórzy z ASD wykazują deficyty bramkowania sensorycznego, podczas gdy inni nie (Madsen i in., 2015; Oranje i in., 2013; Orekhova i in., 2008).

Nadmierna stymulacja postrzegana jako zagrożenie może skutkować wzmocnionymi reakcjami lękowymi w ASD, w których prawdopodobnie pośredniczą inne niesensoryczne regiony mózgu, takie jak ciało migdałowate (Markram i Markram, 2010; Markram i in., 2007, 2008). Wykazano, że stopień, w jakim ciało migdałowate jest stymulowane podczas zdarzenia sensorycznego, przewiduje stopień, w jakim to doświadczenie zmysłowe jest uważane za nieprzyjemne lub zagrażające (Zald, 2003). Ponadto populacje neuronów GABA-ergicznych stanowią znaczną część ludzkiego ciała migdałowatego, co dodatkowo implikuje tę strukturę w ASD (Hannant i in., 2016). Nieprawidłowości ciała migdałowatego, w tym większe i nadaktywne ciało migdałowate, były często zgłaszane w ASD i zwierzęcych modelach ASD (Markram i in., 2008; Schumann i inni, 2004; Sparks i inni, 2002). Green i in., (2015) stwierdzili, że ciało migdałowate oraz pierwotna kora słuchowa i somatosensoryczna osób z ASD są nadreaktywne podczas łagodnie awersyjnych bodźców czuciowych w porównaniu z grupą kontrolną. To i powiązane badanie wykazały również, że odpowiedzi fMRI ciała migdałowatego ASD były dodatnio skorelowane z behawioralnymi pomiarami nadmiernej reaktywności sensorycznej u tych osób (Green i in., 2013, 2015). Odkrycia te dostarczają wyraźnych dowodów na związek między funkcją kory czuciowej i ciała migdałowatego a rolą tej sieci w awersyjnych reakcjach na bodźce sensoryczne w ASD.

W rzeczywistości najczęściej zgłaszane nieprawidłowości strukturalne w ASD znajdują się w tej strukturze (Courchesne i Allen, 1997; Courchesne, 1991; Courchesne, Yeung-Courchesne, Hesselink, & Jernigan, 1988; Courchesne, 1995; Kemper & Bauman, 1998; Kern, 2002; Pierce & Courchesne, 2001; Ritvo i inni, 1986) zmierzone zarówno w sekcji zwłok (Bailey i in., 1998; Bauman &Kemper, 2005; DiCicco-Bloom i inni, 2006) oraz obrazowanie in vivo (Philip i in., 2012; Vargas i inni, 2005) studia. Zmiany strukturalne obejmują utratę, zwyrodnienie i zmniejszenie rozmiaru komórek Purkinjego (Fatemi i in., 2002; Rogers i in., 2013), nieprawidłowości zarówno w istocie szarej, jak i białej oraz globalnej objętości móżdżku, różnice wielkości w robaku i nieprawidłowości obrazowania tensora dyfuzji w szypułkach móżdżku (D'Mello i Stoodley, 2015; Catani i in., 2008; Courchesne i in., 2011; Hashimoto i inni, 1995; Kemper & Bauman, 1998; Wang i in., 2014). Testy behawioralne przeprowadzane u osób z ASD również wskazują na móżdżek (Gowen i Miall, 2005; Freedman i Foxe, 2017). Wreszcie, dane z neuroobrazowania funkcjonalnego ujawniły dysfunkcję móżdżku w ASD, w tym wyniki, które wykazują nieregularne połączenia z wieloma układami czuciowymi i czołowymi obszarami mózgu (Gowen i Miall, 2005; Hoppenbrouwers i in., 2008; Hanaie i in., 2013).

Przetwarzanie w ASD — wiele problemów obserwowanych w przetwarzaniu sensorycznym obserwowanych w ASD wydaje się być związanych z przetwarzaniem multisensorycznym, a nie z funkcją prostą/jednosensoryczną (Baum i in., 2015; Marco i in., 2011). Aby zrozumieć złożone środowiska sensoryczne, w których zazwyczaj się znajdujemy, musimy być w stanie zarówno zintegrować bodźce sensoryczne, które pochodzą z tych samych lub podobnych źródeł, jak i oddzielić te, które pochodzą z różnych źródeł. Osoby z ASD często mają problemy z obiema tymi funkcjami. Kilka badań wykazało, że osoby z ASD nie odnoszą takich samych korzyści, jak ich rówieśnicy TD, z dodania wskazówek wizualnych w zadaniu percepcji mowy w hałasie (Foxe i in., 2015). Deficyt ten może być związany z innymi badaniami, które wykazały zmienione okno czasowe wiązania w ASD, co prowadzi do zmniejszonej zdolności pacjentów do integrowania sygnałów z różnych modalności sensorycznych, które pochodzą z tego samego źródła lub zdarzenia, tj. ruchu warg i dźwięków mowy (Noel i in., 2017; Stevenson i in., 2016; Wallace i Stevenson, 2014). Te behawioralne deficyty wielozmysłowe sugerują, że niedociągnięcia w neuronalnym przetwarzaniu czasowym leżą u podstaw dysfunkcji sensorycznych w ASD

Kora mózgowa w ASD - Próbując odkryć neuronalne pochodzenie nieprawidłowości sensorycznych w ASD, przeprowadzono badania nad układami sensorycznymi od peryferii do miejsc centralnych, przy użyciu zarówno metod behawioralnych, jak i fizjologicznych. Miejsca zmian zidentyfikowane w wielu z tych badań, choć zróżnicowane, wydają się być zlokalizowane centralnie, a nie peryferyjnie. Na przykład niedawne badanie profili słuchowych dzieci z ASD wykazało, że wyższy odsetek dzieci z ASD (55%) wykazywał kliniczne upośledzenie słuchu w porównaniu z zaledwie 6% dzieci rozwijających się typowo (TD) (Demopoulos i Lewine, 2016). Dalsza analiza wykazała, że większość loci tych zaburzeń pochodzi z poziomu pnia mózgu lub wyżej, a nie ze ślimaka.

Osoby z ASD mogą doświadczać nieprawidłowej reakcji na bodźce sensoryczne na wiele sposobów i w odpowiedzi na bodźce z dowolnej modalności sensorycznej lub ich kombinacji (BenSasson, Cermak i Orsmond, 2007; Popielnik i in., 2008; Klintwall i in., 2011; Marco i in., 2011; Baum i in., 2015; McCormick i in., 2015; Uljarević i in., 2017). Reaktywność sensoryczna w ASD wydaje się leżeć w spektrum między skrajną nadreaktywnością a hiporeaktywnością (Baranek i in., 2006, 2009). Co więcej, zachowania związane z poszukiwaniem sensorycznym są również powszechne w ASD. Z drugiej strony, podczas gdy te kategorie reaktywności sensorycznej są akceptowane przez wielu, inni twierdzą, że są one zbyt uproszczone (Robertson i Baron-Cohen, 2017). Na przykład osoby z ASD mają tendencję do prezentowania przewagi w wyszukiwaniu wzrokowym, w której są w stanie zlokalizować cel wizualny wśród zestawu innych bodźców wzrokowych szybciej niż typowo rozwijający się rówieśnicy (TD) (Baldassi i in., 2009; Joseph i in., 2009; Kéita i in., 2010; Keehn i in., 2008; O'Riordan i inni, 2001; Plaisted, O'Riordan i Baron Cohen, 1998a, 1998b). W przeciwieństwie do tego, ci sami pacjenci są mniej wrażliwi na liczbę dystraktorów wzrokowych. Ponadto osoby z ASD wydają się być bardziej dostrojone do aspektów sceny wizualnej na poziomie pikseli lub pierwszego rzędu (np. kontrast, luminancja), ale mniej do elementów, które obejmują obiekty lub relacje, do których rówieśnicy TD są preferencyjnie dostrojeni (Bertone et al., 2005). Tak więc osoby z ASD mogą wykazywać różne rodzaje preferencji sensorycznych lub reaktywności na oddzielenie elementów danego krajobrazu sensorycznego. Ogólnie rzecz biorąc, jedną z podstawowych zasad przetwarzania sensorycznego w ASD wydaje się być preferencyjne dostrojenie do lokalnych, a nie globalnych aspektów środowiska (Robertson i Baron-Cohen, 2017).

Oprócz specyficznych zmian w rozwoju mózgu związanych z utratą czucia, wiele osób uważa obecność nieprawidłowości sensorycznych za oznakę ogólnej wrażliwości mózgu (LevitBinnun, Davidovich, & Golland, 2013; Pitzianti i in., 2016). Chociaż objawy czuciowe często nie są uwzględniane w podstawowych kryteriach diagnostycznych DD, są one rozpoznawane jako objawy wtórne lub miękkie objawy neurologiczne (NSS). Ta kategoria fenotypów obejmuje niedobory funkcji motorycznych, integracji i przetwarzania sensorycznego, snu, karmienia i samoregulacji, które często są bardziej subtelne niż objawy pierwotne. Uważa się, że NSS są związane z utratą silnej zdolności adaptacji do perturbacji bodźców środowiskowych, która jest związana z nieprawidłową architekturą sieci mózgowej (Levit-Binnun, Davidovich, & Golland, 2013). Ten deficyt zdolności adaptacyjnych prowadzi z kolei do podatności mózgu podczas stresujących wydarzeń i większego prawdopodobieństwa odchylenia od homeostazy. Zmniejszona odporność mózgu i zwiększona podatność na zagrożenia mogą ostatecznie prowadzić do psychopatologii. Rzeczywiście, objawy czuciowe, które są wykazywane w wielu DD, mogą wskazywać na nieprawidłową architekturę mózgu i podatność na te zaburzenia. W rzeczywistości w wielu przypadkach DD objawy czuciowe i motoryczne są rozpoznawane przed oficjalną diagnozą poprzez obserwację podstawowych objawów. Na przykład wykazano, że rozpoznanie zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD), dysleksji, zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) i schizofrenii jest poprzedzone nieprawidłowościami czuciowymi i motorycznymi

Uważa się, że stan odżywienia (w tym niski poziom choliny) odgrywa kluczową rolę w nasileniu i częstości występowania podstawowych objawów ASD [67]. Badania na ludziach koncentrowały się na potencjalnej roli choliny w odniesieniu do ASD (Tabela 2).Po pierwsze, prace z wykorzystaniem obrazowania spektroskopowego u dzieci z ASD (w wieku 3–4 lat) wykazały, że poziom choliny w istocie szarej i białej był obniżony w porównaniu z dziećmi normalnie rozwiniętymi [68,69]. Koncentrując się na składzie istoty białej, inne prace wykazały również, że ASD i jego nasilenie były związane z niższym poziomem choliny w istocie białej mózgu, wraz z korą okołosylwijską [70]. Podobnie Margari i in. (2018)stwierdzono, że poziomy metabolitów mózgu (stosunek choliny/Cr) są znacząco zmienione w istocie białej płata czołowego u osób z ASD w porównaniu z grupą kontrolną [71]. Hardan i wsp. (2008) zaobserwowali niższy poziom choliny po lewej stronie wzgórza u dzieci z autyzmem [72]. Niektóre badania wykazały, że niższy poziom choliny we wzgórzu jest skorelowany z wynikami behawioralnymi u dzieci z ASD (7–18 lat), tj. zwiększonym nasileniem stereotypowych zachowań i upośledzeniem komunikacji [73].Jeśli chodzi o charakterystykę metaboliczną, Wang i in. (2022) przebadali 29 chłopców z ASD i 30 typowo rozwijających się chłopców (średni wiek ≈ 3 lat) [74]. Chłopcy z ASD mieli niższy poziom choliny w osoczu, co było niekorzystnie skorelowane z wynikami ABC języka.ustalenia, które są zgodne z Gabis i in. (2019) [74,75]. Rzeczywiście, praca Wanga i wsp.(2022) stwierdzono również, że produkty pośrednie metabolizmu choliny, takie jak fosfatydylocholina i lizofosfatydylocholina (zaangażowane w metabolizm glicerofosfolipidów), były zmniejszone, co sugeruje, że może to mieć wpływ na procesy metabolizmu choliny i późniejsze upośledzenie zdolności językowych u dzieci z ASD [74]. Dodatkowe prace dotyczyły efektów suplementacji. Gabis i in. (2019) przeprowadzili randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą, w którym oceniano łączne działanie donepezylu i choliny (350 mg/dobę przez 8 tygodni w fazie badania otwartego) w porównaniu z placebo [75].Grupa leczona miała trwały wpływ na receptywne umiejętności językowe u dzieci z ASD przez 6 miesięcy po leczeniu, przy czym bardziej znaczące efekty zaobserwowano u dzieci w wieku poniżej10 lat [75].Inne badania opisują nawykowe spożycie choliny i stan. Naukowcy korzystający z danych z badania U.S Autism Intervention Research Network for Physical Health (AIR-P) stwierdzili, że 60-93% dzieci z ASD spożywało mniej niż zalecane odpowiednie spożycie choliny [76]. Dzieci z autyzmem miały również niższy poziom choliny w osoczu niż zdrowe grupy kontrolne [76]. Autorzy doszli do wniosku, że spożycie choliny było niewystarczające u znacznej liczby dzieci z ASD, co może przyczyniać się do nieprawidłowości w metabolizmie jednego węgla zależnym od kwasu foliowego obserwowanym u wielu dzieci z autyzmem [76]. Bardzo podobne wyniki podali Hyman i in. (2012) [77]. Analiza 3-dniowej dokumentacji żywieniowej dzieci z ASD w wieku 2–11 lat wykazała, że niewiele osób z ASD lub dopasowanych osób z grupy kontrolnej spełniało zalecane poziomy spożycia choryny [77].

Dalsze badania wykazały, że suplementacja choliny poprawia upośledzenie interakcji społecznych w mysim modelu autyzmu, pomagając zmniejszyć deficyty w zachowaniach społecznych i zmniejszyć lęk [60].

Projekcje glutaminergiczne do i z różnych podregionów czołowych do prążkowia biorą udział w regulacji różnych zachowań kompulsywnych, w tym stereotypii w ASD [100].Rozregulowanie glutaminergii i rozwój cech autystycznych zostały powiązane z mutacjami w kilku genach (tj. SHANK, NLGN3, NLGN4 i UBE3A) zaangażowanych w tworzenie i utrzymywanie synaps [96].Upośledzona homeostaza dopaminy, noradrenaliny i serotoniny znajduje odzwierciedlenie w zmienionych wzorcach snu, nastroju i zachowaniu pacjentów z ASD [97,101].U osób z autyzmem zaobserwowano zmniejszone uwalnianie dopaminy w korze przedczołowej i zmniejszoną odpowiedź neuronalną w jądrze półleżącym [96].Najnowsza hipoteza mówi, że zachowania autystyczne wynikają z dysfunkcji układu dopaminergicznego śródmózgowia w następujący sposób: dysfunkcja obwodu mezokortykolimbicznego (MCL) jest odpowiedzialna za deficyty społeczne, podczas gdy dysfunkcja obwodu nigrostriatalnego (NS) skutkuje stereotypowymi zachowaniami (ryc. 4).Mówiąc bardziej szczegółowo, zmiany sygnalizacyjne w szlaku dopaminergicznym MCL prowadzą do hipoaktywacji układu nagrody, upośledzając podejmowanie decyzji opartych na wysiłku dla nagród u osób z autyzmem.Zaobserwowano, że dysfunkcja szlaku NS, który kontroluje zachowania motoryczne ukierunkowane na cel, uwięziła osoby z autyzmem w pętlach bezcelowych, stereotypowych wzorców zachowań.Na nasilenie zachowań stereotypowych zauważono11, na które wpływ miały polimorfizmy genów receptora dopaminy 3, receptora dopaminy 4 i transportera dopaminy [102]. Kilka innych hipotez dotyczyło udziału dodatkowych NT w ASD, w tym acetylocholiny, acetylocholiny, oksytocyny, oksytocyny, wazopresyny, wazopresyny, oreksyny, oreksyny i endogennych endogennych opioidów opioidowych [96,97].

Czy obserwowane pobudzenie jest zatem oznaką przedczołowego deficytu hamującego leżącego u podstaw ADHD, czy raczej stanem niepokoju, minimalnym wyrazem dysfunkcji móżdżku, charakteryzującym etiologicznie odrębną jednostkę? Związek ASD ze zmianami w określonych regionach mózgu staje się coraz wyraźniejszy. Dotknięte regiony obejmują korę oczodołowo-czołową, górną bruzdę skroniową, zakręt wrzecionowaty, ciało migdałowate i móżdżek [12], a ten ostatni odgrywa rolę w procesach uczenia się, zapamiętywaniu, kilku funkcjach wykonawczych i poznaniu. Czy w świetle tych faktów zdiagnozowanie ADHD, zaburzenia związanego ze zmienioną korą przedczołową, w populacji osób z ASD nie byłoby ryzykowne?ADHD i ASD są opisywane jako często współwystępujące, dzielące pewne fenotypy poznawcze. Jednak ważne jest, aby móc prześledzić te wspólne cechy wstecz do wspólnej fizjopatologii i zidentyfikować fizjopatologiczne cechy chorób współistniejących, które mogą powodować dodatkowe deficyty neurofunkcjonalne. Chantiluke i wsp. [13] porównali funkcje przedczołowe w czterech grupach młodzieży z ASD, ADHD, współistniejącym ASD i ADHD lub żadnym z tych zaburzeń (grupa kontrolna) poprzez czasowe zadanie dyskontujące, przy użyciu fMRI. Odkryli anomalie wspólne dla grup niekontrolnych, a także odrębne cechy unikalne dla każdej z tych trzech grup. W porównaniu z grupami niewspółistniejącymi i kontrolnymi, grupa z chorobami współistniejącymi wykazywała unikalne i poważniejsze upośledzenia wpływające na boczną i brzuszno-przyśrodkową korę przedczołową, brzuszne prążkowie i przednią korę obręczy. Te fizjopatologiczne odkrycia sugerują, że współwystępowanie ASD i ADHD nie odpowiada zwykłemu połączeniu lub dodaniu obu zaburzeń: jest neurofunkcjonalnie odrębne i zasługuje na dalsze badania w celu dokładniejszej charakterystyki.Jak wykazali Lau-Zhu i wsp. [14], ASD i ADHD są związane z unikalnymi cechami przetwarzania uwagi. Badania potencjałów związanych ze zdarzeniami (ERP) – związane z kontrolą hamującą i monitorowaniem wydajności w ADHD [15,16,17] oraz przetwarzaniem społecznym lub emocjonalnym, a także funkcjonowaniem wykonawczym w ASD [18] – głównie z udziałem nastolatków wykazały wyraźne nieprawidłowe profile poznawcze dla ADHD i ASD . Oba zaburzenia są związane z nietypową alokacją zasobów uwagi i nietypowym monitorowaniem wydajności. Jednak leżące u ich podstaw strukturalne upośledzenie jest bardzo różne. Jeśli chodzi o uwagę, upośledzenie ADHD ma tendencję do odzwierciedlania trudności w wykrywaniu wskazówek, które w przeciwnym razie umożliwiłyby przewidywanie, podczas gdy upośledzenie ASD jest bardziej bezpośrednio związane ze zwiększoną zdolnością percepcyjną i słabszą orientacją na nowe dane wejściowe, z dłuższym zatrzymywaniem bodźców w pamięci roboczej i unikalnymi cechami społecznymi, emocjonalnymi i wykonawczymi. ADHD, w przeciwieństwie do ASD, jest bardziej bezpośrednio związane z upośledzonym hamowaniem. Należy pamiętać, że upośledzone hamowanie, podstawowa cecha fizjopatologiczna ADHD, nie była badana w kohortach pacjentów z ASD. Zaburzenia przetwarzania sensorycznego, takie jak te obserwowane w ASD, ostatecznie mają wpływ na procesy uwagi. Przyczyny niedoborów uwagi obserwowanych w tych dwóch zaburzeniach wydają się zatem bardzo różne.

Hochhauser i wsp. [10] opisali specyficzne cechy uwagi związane z interakcjami społecznymi u młodych dorosłych z ASD, które mogą być jednak konsekwencjami innej formy upośledzenia funkcji poznawczych. W kilku badaniach wykazano funkcje poznawcze1https://caddra.ca/pdfs/caddraGuidelines2011Rozdział02.pdf.cechy wpływające na umiejętności uwagi w populacji ASD, w tym trudności z wycofaniem się, znacznie większe przetwarzanie lokalnych szczegółów lub zwiększona percepcja, ale "ślepota kontekstu". Te elementy z kolei wpływają na szybkość przetwarzania. Szybkość przetwarzania nie jest zatem bezpośrednio upośledzona, ale raczej różnice w sposobie przetwarzania danych percepcyjnych mają wpływ na uwagę. Dlatego wydaje się, że bardziej odpowiednie byłoby mówienie o cechach uwagi ASD, a nie o anomaliach lub deficytach uwagi, odróżniając je w ten sposób od ADHD.Mayes i wsp. [11] wykazali, że destrukcyjne zaburzenie regulacji nastroju było niezwykle rozpowszechnione wśród dzieci z ASD, znacznie częściej niż wśród dzieci z ADHD i neurotypowych. Co więcej, 91% dzieci z objawami destrukcyjnych zaburzeń rozregulowania nastroju spełniało również kryteria zaburzeń opozycyjno-buntowniczych, co ujawnia bardzo wysoką częstość występowania zachowań eksternalizacyjnych w ASD. Obecność pobudzenia psychomotorycznego nie może być automatycznie przypisana nadpobudliwości ruchowej ADHD, ale sugeruje zaburzenie dysregulacji emocjonalnej bardziej bezpośrednio związane z behawioralnymi skutkami drażliwości.

Sprenger i wsp. [5] doszli do wniosku, że objawy autyzmu były istotnie bardziej nasilone, zwłaszcza w obszarze interakcji społecznych (ocenianych za pomocą skali reakcji społecznej i wywiadu diagnostycznego autyzmu), u pacjentów z podwójnym rozpoznaniem ASD-ADHD niż u osób z samym ASD. Jednak ten wniosek może również ilustrować częste kliniczne zamieszanie związane z tymi zaburzeniami: czy ciężki autyzm, który opisują, nie może być równie dobrze przyczyną bardziej objawowego deficytu uwagi, nie sugerując obecności ADHD? Podobnie Green i wsp. [6] stwierdzili, że objawy autystyczne były bardziej rozpowszechnione u dzieci z ADHD. W badaniu wzięto pod uwagę grupę dzieci w wieku od 6 do 10 lat podzieloną na podgrupę ADHD i podgrupę kontrolną bez ADHD. Wątpliwe wydaje się stwierdzenie, że objawy autystyczne są bardziej rozpowszechnione u pacjentów z ADHD bez uznania, że nasilenie ASD jest niezależnie od źródła wyraźnych niedoborów uwagi. W badaniu stwierdzono również, że intensywność objawów nadpobudliwości i impulsywności bezpośrednio wpływa na nasilenie objawów ASD, bez odwrotnego uwzględnienia, że nasilenie ASD może niezależnie wyjaśniać oznaki pobudzenia psychomotorycznego i niedoborów uwagi. Co więcej, wyniki nie różniły się w zależności od podtypu ADHD, co dodatkowo potwierdza hipotezę, że obserwowany deficyt uwagi i nadpobudliwość ruchowa są bardziej bezpośrednio wyjaśnione ciężkim autyzmem niż współistniejącym ADHD.Niektóre badania wykazały strukturalne różnice w funkcjach uwagi między pacjentami z ASD i ADHD, podczas gdy inne sugerują, że zaburzenia te wykazują identyczne niedobory [7, 8].Barnard-Brak [9] donosił o różnej zdolności do odróżniania osób z ASD od osób z ADHD na podstawie ich wyników w różnych zadaniach poznawczych, które oceniają trwałą uwagę. Jednak zadanie szybkiego nazywania liter, które uważa się za przewidywanie zdolności czytania powierzchownego i innych umiejętności czytania, ujawniło znaczące różnice między dziećmi z ASD i ADHD: te pierwsze spędzały więcej czasu nad zadaniem i osiągały lepsze wyniki. Tak więc interpretacja wyników w zadaniach poznawczo-uwagowych oceniających trwałą uwagę wymaga szczególnej ostrożności, aby uniknąć pomylenia tych dwóch zaburzeń. Badanie to podkreśliło również wpływ środowiska na wykonywanie zadań związanych z uwagą przez osoby z ASD: otoczenie, w którym osoby wykonują testy diagnostyczne, może mieć duży wpływ na wyniki.

Podczas gdy staje się coraz bardziej jasne, że móżdżek odgrywa ważną rolę w rozwoju mózgowych sieci funkcjonalnych, brakuje badań nad rozwojem funkcjonalnej łączności móżdżku w ASD. Tymczasem badania nad rozwojem kory móżdżku dostarczają pewnych wskazówek co do funkcjonalnej roli móżdżku w etiologii ASD. Stwierdzono, że ogniskowe objętości istoty szarej korelują z wydajnością w określonych domenach poznawczych (Moore i in., 2017) u typowo rozwijających się dzieci, a także z nasileniem objawów w ASD (D'Mello i in., 2015). Co najbardziej dramatyczne, D'Mello i in. (2015) wykazali, że niedorozwój prawego Crus I i Crus II był powszechny u osób z ASD i wiązał się z większym nasileniem wszystkich objawów ocenianych przez Autism Diagnostic Observation Schedule. Autorzy zauważyli, że Crus I/II jest funkcjonalnie połączony z korą przedczołową i ciemieniową, które, jak wykazano, mają zmniejszoną łączność międzypowierzchniową (hipołączność) w ASD (Washington i in., 2014). Sugeruje to, że nieprawidłowy rozwój istoty szarej w Crus I/II powoduje deficyt selektywnej synchronizacji między węzłami docelowymi i że ta utrata selektywnej synchronizacji może być kluczowym czynnikiem deficytów poznawczych i behawioralnych dotykających osoby z ASD.

Tak więc, akceptując centralną, choć jeszcze niezdefiniowaną rolę móżdżku w poznaniu, postęp w kierunku pełnego zrozumienia prawidłowego poznawczego funkcjonowania mózgu i neuropatologii chorób psychicznych musi obejmować pełniejsze zrozumienie mechanizmów neuronalnych, które składają się na udział móżdżku w poznaniu.Jeszcze zanim pojawiła się powszechna akceptacja roli móżdżku w poznaniu, stało się oczywiste, że neuropatologia móżdżku jest jedną z najczęstszych neuropatologii występujących w mózgach pacjentów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) (Bauman i Kemper, 1985; Courchesne, 1997; Fatemi i in., 2012; Becker i Stoodley, 2013) lub schizofrenii (Weinberger i in., 1980; Jurjus i inni, 1994; Picard i inni, 2007; Andreasen i Pierson, 2008). Ostatnio badania wykazały również związek móżdżku z demencją i chorobą Alzheimera (Schmahmann, 2016; Jacobs i in., 2018). Jak omówimy poniżej, choroby te są często związane ze zmianami w koherencji oscylacji kory mózgowej, co wskazuje na brak koordynacji komunikacji zgodnej z tym, że móżdżek nie spełnia swojej proponowanej roli jako koordynatora komunikacji.

ASD i ADHD wykazują nakładanie się genetycznych czynników ryzyka (Ronald i in., 2008; Niklasson i in., 2009; Geschwind, 2011) i istnieje wysoki poziom współwystępowania między tymi dwoma zaburzeniami (∼41–78% osób z ASD doświadcza objawów ADHD; Clark i inni, 1999; Simonoff i in., 2008; Murray, 2010; Rommelse i in., 2011; Antshel i in., 2013; van Steensel i in., 2013; Stevens i in., 2016).

Therefore, we propose that flow and hyperfocus are the same phenomenon. Although we are mindful that just because two phenomena are descriptively similar, they are not necessarily mechanistically identical, there is no evidence to suggest that either flow or hyperfocus are distinct.

ve the extension up and running. It's tim

Social narrative is a learning tool designed for a person with disability (e.g. Autism and Asperger syndrome) that teaches them how to do something new. It is referred to as a story or a written explanation that tells the learner not only what to do but also what the situation is, with the goal of addressing the challenge of learners finding social situations confusing.[2]

Noguidance was given to the participants regarding what topography or function of behavior to choose, nor which client tochoose. The BIPs that were submitted included a wide range of behavior topographies and functions, as depicted inTables 2 and 3. The ages of the clients ranged significantly, but were roughly equivalent across the two groups, witha mean age of 8.75 years (range = 3–19) in the treatment group and a mean age of 7.75 years (range = 4–10) in thecontrol group. It seems reasonable that due to reactivity, participants would choose to send a BIP that they believedwas good-quality, however, this reactivity was likely to be equally distributed across groups. Each BIP was then scoredas the pre-test data for that participant. For participants in the control group, the participant was then asked to updatetheir BIP however they see fit over the next 24 h and resubmit it. For participants in the BIP builder group, they wereasked to update their BIP using the BIP builder within the next 24 h. No further instructions were given to theparticipants.

Acción Sin Daño. Se garantiza la aplicación del enfoque de Acción sin Daño, al momento de dictar la respectiva sentencia, debiéndose tener en cuenta los efectos gravosos o un impacto negativo a terceros de buena fe que hacen parte o no del proceso.

Kathryn deBros,

provides

Search query.

This midnight-spout had almost grown a forgotten thing, when, some days after, lo! at the same silent hour, it was again announced: again it was descried by all; but upon making sail to overtake it