Ze względu na nasz cel oceny wykonalności i użyteczności maksymalnego rozróżnienia nadmiaru ruchu fizycznego (nadpobudliwość wizualna) od innych wskaźników nadpobudliwości/impulsywności związanych z ADHD, najpierw zbadaliśmy obecny zestaw przedmiotów DSM, aby określić, czy istnieje wystarczająca liczba przedmiotów w każdej poddomenie. W tym celu 9 przedmiotów DSM dotyczących nadpobudliwości/impulsywności zostało zaklasyfikowanych do jednej z trzech kategorii przy użyciu empirycznie-opieranego racjonalnego podejścia (Clark & Watson, 1995). Siedmiu sędziów niezależnie określiło, czy każdy przedmiot odzwierciedla (1) nadmiar ruchu fizycznego, który jest obserwowany wizualnie przez innych (zdefiniowane jako „nadpobudliwość wizualna”), (2) nadmierne werbalizacje lub inny hałas, który jest postrzegany audytywnie przez innych (zdefiniowane jako „werbalne intruzje”), lub (3) oba. Czwarta kategoria, „żadne z powyższych”, została wyłączona z analiz, ponieważ nie była używana przez żadnych sędziów.

Nadpobudliwość w ADHD: Zachowanie kompensacyjne czy upośledzający deficyt?Powtarzające się dowody wskazują, że dzieci z ADHD osiągają lepsze wyniki na trudnych zadaniach neurokognitywnych, gdy są bardziej aktywne fizycznie (Hartanto et al., 2016; Sarver et al., 2015). Ponadto, eksperymentalne i meta-analityczne dowody wskazują na silny pozytywny związek między nadmiernym ruchem fizycznym a poznaniem, tak że dzieci z ADHD i bez ADHD wykazują duże zwiększenia aktywności fizycznej podczas zadań poznawczych (Hudec et al., 2015; Kofler et al., 2016, 2018; Patros et al., 2017; Rapport et al., 2009). Dodatkowo, zwiększone objawy nadpobudliwości zostały powiązane z lepszymi ocenami organizacyjnych umiejętności związanych z planowaniem zadań u dzieci z ADHD (Kofler et al., 2018). Dowody sugerujące przyczynową rolę nadpobudliwości w ułatwianiu funkcji poznawczych i funkcjonalnych u dzieci z ADHD pochodzą z badań, które eksperymentalnie indukowały wyższy poziom aktywności fizycznej i wykazały klinicznie istotne poprawy w zakresie funkcji poznawczych (Chang et al., 2012; Gapin et al., 2011; Pontifex et al., 2015; Smith et al., 2013; Verret et al., 2012; Medina et al., 2010), wyników akademickich (Pontifex et al., 2013) oraz percepcji funkcjonowania w klasie i interakcji z rówieśnikami przez informantów (Ahmed & Mohamed, 2011; Smith et al., 2013; Verret et al., 2012).

Ponadto wyniki wykazały, że przetwarzanie sensoryczne jest powiązane z czynnikami społecznymi, które mogą przewidywać wydajność w zakresie koordynacji ruchowej oraz objawy ADHD w populacji ogólnej.

Natomiast dwa inne badania porównujące dzieci z ASD i dzieci z ADHD nie wykazały jednoznacznych różnic w częstości i wzorcach nietypowego SP, poza pewnymi modalnościami: dzieci z ASD częściej miały nietypowe przetwarzanie w zakresie bodźców oralnych, a dzieci z ADHD w zakresie bodźców wzrokowych [1, 2]. Inne prace wskazują na nietypowe reakcje neuronalne w ASD i ADHD w odpowiedzi na bodźce wzrokowe i słuchowe [7]. Jeszcze inne badanie wykazało wyraźniejsze nietypowe przetwarzanie bodźców dotykowych u dzieci z ADHD oraz ASD + ADHD niż u dzieci z TD [3]. Ze względu na sprzeczności w literaturze trudno wyciągnąć ostateczne wnioski na temat specyfiki profili SP w zaburzeniach neurorozwojowych. Konieczne są dalsze badania z zastosowaniem metod porównawczych.

Od 60% do 90% osób z ASD doświadcza problemów sensorycznych (4–10). Chociaż trudno to uogólnić, osoby z ASD wykazują zakres preferencji wrażliwości (w tym nadwrażliwość i niedowrażliwość), zniekształceń sensorycznych, przeciążenia, wielokanałowej percepcji i trudności w przetwarzaniu (11). Problemy sensoryczne u osób z ASD są widoczne w modalnościach słuchowych, wzrokowych i dotykowych (12), a metaanalizy wskazują na istnienie atypowej modulacji sensorycznej u wielu osób z ASD (13, 14).Ponadto, oprócz ASD, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) i specyficzne zaburzenie uczenia się (SLD) są również zaliczane do zaburzeń neurorozwojowych w DSM-5 i mogą również powodować problemy sensoryczne, podobne do ASD. Na przykład osoby z ADHD również wykazują wysokie wyniki w zakresie wrażliwości sensorycznej i unikania wrażeń (15), chociaż trudno jest określić, na ile wynika to z potencjalnego nakładania się z ASD. Badania neuroobrazowe wykazały wspólne zmiany w istocie białej mózgu i jej połączeniach z ASD w odniesieniu do nadwrażliwości (16, 17). Z kolei wyższe wyniki w przetwarzaniu wzrokowym zaobserwowano u dzieci z ADHD w porównaniu z dziećmi z ASD i dziećmi rozwijającymi się typowo, podczas gdy wyniki przetwarzania oralnego były najwyższe u dzieci z ASD (18). Te doniesienia sugerują, że istnieją wspólne, ale częściowo odmienne cechy sensoryczne między osobami z ASD i ADHD.

Inwentarz Oceny Funkcji Wykonawczych—Wersja dla Dorosłych (BRIEF-A). BRIEF-A to kwestionariusz składający się z 75 pozycji zaprojektowany do oceny codziennego wykorzystania funkcji wykonawczych u dorosłych, z pozycjami ocenianymi od 1 „nigdy” do 3 „często”. Dziewięć skal klinicznych tworzy dwa główne podskale. Indeks regulacji zachowania (BRI) obejmuje skale hamowania, przełączania, kontroli emocjonalnej i samomonitorowania. Indeks metapoznawczy (MCI) obejmuje inicjowanie zadań, pamięć roboczą, planowanie, organizowanie i monitorowanie zadań. Całkowity wynik tych podskal to wynik BRIEF ogółem.

Postawiono hipotezę, że w zależności od wymagań zadaniowych może zachodzić adaptacyjne poszerzenie lub zwężenie TWI, odpowiedzialne za integrację prostych bodźców (szerokie TWI) lub malejącą integrację (zwężone TWI). Nieprawidłowe TWI były powiązane z cechami ADHD [37]. Ponadto w zadaniu oceny kolejności czasowej, w którym uczestnicy mieli odtworzyć sekwencję usłyszanych tonów, ADHD jest związane z wyższymi progami w porównaniu z zdrowymi kontrolami, co wskazuje na gorszą wydajność, gdy dwa zdarzenia sensoryczne występują blisko w czasie [38]. Aby dalej kwestionować odporność MI w zadaniach podwójnych u pacjentów z ADHD, pożądane byłoby manipulowanie asynchronią początku bodźca między zdarzeniami sensorycznymi, aby bliżej zbadać rolę TWI w ADHD.

Ponadto niektóre badania wykazały również silne korelacje między anomaliami w zdolności przetwarzania sensorycznego a głównymi objawami ADHD zarówno u dzieci, jak i dorosłych [12–16].

Taki efekt multimodalny, mierzony przyspieszeniem w wykrywaniu bodźców multimodalnych w porównaniu z prezentacją bodźców unimodalnych, był widoczny w badaniu McCracken i in. [11]. Wymieszali proste bodźce (sygnał dźwiękowy) z złożonymi bodźcami (wypowiedziane słowo „czerwony”), zamiast używać tylko złożonych bodźców, takich jak mowa. Niedawne badanie badało MI za pomocą prostych bodźców (iluzja błysku indukowanego dźwiękiem, gdzie używano prostych błysków wzrokowych i sygnałów dźwiękowych) i złożonych bodźców (iluzja McGurka, gdzie używane są fonemy podobne do mowy) w grupie dorosłych z ADHD w porównaniu z grupą kontrolną [12]. Tutaj pacjenci z ADHD wykazali nienaruszone zdolności MI dla prostych bodźców, ale nie zdołali zintegrować złożonych bodźców. Podczas gdy oddolne MI wydaje się być nienaruszone, odgórne MI u pacjentów z ADHD wydaje się być upośledzone.

Przetwarzanie sensoryczne w ADHD jest głównie naznaczone deficytami we wczesnych procesach modulujących bodźce (np. hamowanie nieistotnych cech bodźca lub dystraktorów), szczególnie w domenie słuchowej, ale również raportowane dla wzroku, dotyku, smaku i węchu [4]. Ogólnie rzecz biorąc, pacjenci z ADHD mogą być opisywani jako nadwrażliwi sensorycznie [5, 6].

Przekierowywanie uwagiPrzekierowywanie uwagi oznacza zdolność do przełączania skupienia z jednego bodźca (np. oglądanego wideo) na inny, nowy bodziec (np. nagle pojawiającą się szachownicę).Proces ten jest dynamiczny i wymaga równoważenia pomiędzy kontynuowaniem zaangażowania w bieżący bodziec a otwarciem się na nową stymulację.2. Relatywna skłonność do przekierowywania uwagi"Relatywna skłonność" oznacza, że różne dzieci różnią się tym, jak łatwo i jak często przełączają uwagę między bodźcami.Dzieci o wyższej skłonności do przekierowywania uwagi mogą szybciej "znudzić się" bieżącym bodźcem i chętniej zwracają uwagę na nowe bodźce.Z kolei dzieci o niższej skłonności mogą dłużej utrzymywać uwagę na jednym bodźcu, ignorując nowe sygnały z otoczenia.3. Związek z poszukiwaniem wrażeńPoszukiwanie wrażeń (np. eksploracja nowych obiektów, próbowanie nowych doznań sensorycznych) jest cechą indywidualną, która objawia się jako większa otwartość na nowości i różnorodność bodźców.Badanie pokazało, że dzieci, które częściej i łatwiej przekierowują uwagę z jednego bodźca na drugi, wykazują również wyższy poziom poszukiwania wrażeń. Można to interpretować w ten sposób, że zdolność do szybkiego rezygnowania z "nudnego" bodźca na rzecz bardziej interesującego leży u podstaw tej cechy.

Przypisując profil nadwrażliwości sensorycznej dzieciom z ASD i niedowrażliwości dzieciom z ADHD, model ten nie wyjaśnia, dlaczego współwystępowanie nadwrażliwości i niedowrażliwości sensorycznej często manifestuje się w tych zaburzeniach (Ben-Sasson i in., 2019; Green i in., 2016; Keating i in., 2021; Marco i in., 2011).

Poprzez zwiększenie dopływu bodźców, czy to poprzez podwyższone poszukiwanie nowych bodźców sensorycznych, czy zwiększoną aktywność, dzieci z ADHD kompensowałyby swoją niedowrażliwość sensoryczną. Wspierając to wyjaśnienie, zmniejszoną reakcję behawioralną (np. Scherder i in., 2008) i neuronalną na stymulację sensoryczną odnotowano u dzieci z ADHD (np. Yamamuro i in., 2016; Zhang i in., 2020). Chociaż poszukiwanie wrażeń sensorycznych i manifestacje nadaktywno-impulsywne w ADHD zostały zaproponowane jako modulatory wysokich progów sensorycznych (tj. niedowrażliwości sensorycznej; Keating i in., 2021; Liss i in., 2006; Zentall i Zentall, 1983), brakuje eksperymentalnego wsparcia dla tej koncepcji.

Na przykład, dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) i niemowlęta o podwyższonym prawdopodobieństwie ASD często wykazują zmniejszone poszukiwanie nowych bodźców sensorycznych, w połączeniu z angażowaniem się w ograniczone i powtarzające się zachowania (Garon i in., 2009; Harrop i in., 2014; Larkin i in., 2019). Z kolei podwyższone poszukiwanie nowych bodźców sensorycznych i zwiększona rozpraszalność są raportowane u dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) (Donfrancesco i in., 2015; Melegari i in., 2015).

Istnieje znaczące nakładanie się objawów ASD i ADHD, z 30 do 80% dzieci z ASD wykazujących istotne współwystępujące objawy ADHD. Ponadto, 20 do 50% dzieci z ADHD wykazuje objawy związane z ASD. Od publikacji DSM-5, ASD i ADHD są uznawane za potencjalnie współwystępujące stany. Takie współwystępowanie stwierdzono u 17,3% przedszkolaków z ASD. Jednak dzieci z samym ASD lub ADHD mogą mieć podobne profile kliniczne. Z tego powodu różnicowanie między tymi stanami może stanowić istotne wyzwanie dla klinicystów i konieczne jest lepsze zrozumienie nakładania się objawów poprzez porównanie profili klinicznych, w tym reakcji na stymulację sensoryczną.

Widząc przez pryzmat naszej muzycznej analogii, zaburzenia takie jak ADHD można postrzegać jako szybkie przełączanie się między różnymi stylami, choć z względnym przesunięciem w kierunku zwiększonego tonu LC (prawy i lewy przesunięty niebieski szczyt na Rysunku 3). Zgodnie z tą perspektywą, istnieją silne dowody, że osoby z ADHD mają dysregulację katecholaminergiczną (tj. noradrenergiczną i dopaminergiczną). Konkretnie, osoby z ADHD mają przebywać w suboptymalnym (tj. zwiększonym [prawy szczyt] lub zmniejszonym [lewy szczyt]) stanie LC, który może albo zwiększyć (albo zmniejszyć) wrażliwość na rozpraszające bodźce. Co ważne, oba stany zwiększyłyby potrzebę zwiększonej kontroli wykonawczej [97] normalnie używanej do skupienia się na behawioralnie istotnych odpowiedziach fazowych [75], co prowadzi do znacznego rozproszenia uwagi. To sugeruje nową hipotezę: że osoby z ADHD prawdopodobnie mają bardziej zmienną dynamikę LC, która powoduje szybkie przełączanie i ponowne skupienie się na różnych zadaniach poznawczych (Rysunek 3). Interesujące jest to, że główne leczenie ADHD zwiększa poziom zarówno dopaminy, jak i NA w przestrzeni presynaptycznej [98]. Choć może to wydawać się sprzeczne z intuicją, ważne jest, aby pamiętać, że wewnętrzne poziomy NA mogą powodować kompensacyjne redukcje tonicznego poziomu wyładowań LC (tj. zmniejszenie ogólnej intensywności smyczkowania [99,100]) przy jednoczesnym zwiększeniu poziomów katecholaminergicznych w korze przedczołowej w celu poprawy kontroli wykonawczej, być może poprzez modulację neuromodulacyjną odgórnie [12]. Zgodnie z tym pomysłem, niedawne badanie użyło pupilometrii (Ramka 1) podczas wymagającego zadania pamięci roboczej, aby pokazać, że metylofenidat zwiększył wielkość wywołanych rozszerzeń źrenicy (sugerujących zwiększoną fazową aktywność LC) i wydajność zadania u osób z ADHD [101]. Jednak inni argumentowali, że nieprawidłowości uwagi mogą również wynikać z niższych poziomów NA [102]. W każdym razie zbieżne wyniki dostarczają dowodów łączących dysregulację LC z patofizjologią ADHD.

nnym ważnym aspektem jest to, że obecny DSM-5 uważa ADHD za zaburzenie neurorozwojowe (1), ponieważ objawy wykazują normatywne zmiany w czasie (57). Badania Shaw i in. pokazują, że ADHD podąża za podobnym sekwencyjnym wzorcem typowego rozwoju korowego, jednak opóźnionym o nawet 2–3 lata, w zależności od konkretnego regionu korowego, dochodząc do wniosku, że zgodne opóźnienie zarówno w grubości kory, jak i powierzchni w ADHD reprezentuje globalne zakłócenie w mechanizmach kierujących dojrzewaniem kory (58, 59). Dlatego wyższe sieci mogą nie być bezpośrednio upośledzone w ADHD, ale wpływane przez inne obwody, które mogą zmieniać optymalny rozwój i wydajność wyższych funkcji poznawczych, takich jak EF.

Uważa się, że sieć korowo-prążkowiowa i korowo-móżdżkowa składa się z równoległych obwodów, które leżą u podstaw zachowań motorycznych, poznawczych i emocjonalnych. [53] Dlatego oczywiste jest, że podstawowe mechanizmy mózgowe są ze sobą powiązane i że ADHD można uznać za wieloukładowe zaburzenie rozwojowe z ekspresją w obszarach poznawczych, emocjonalnych i motorycznych. [13,53] Houwen i wsp.[54] potwierdzili związek między sprawnością motoryczną a funkcjami wykonawczymi, stwierdzając, że dzieci, które miały problemy z koordynacją ruchową, również osiągały słabe wyniki w testach pamięci roboczej i planowania. Dlatego interwencje mające na celu poprawę niedoborów motorycznych mogą prowadzić do poprawy funkcji poznawczych i emocjonalnych. [13]

Nie wszystkie badania dotyczące niedoborów motorycznych w ADHD wykazały, że upośledzenie motoryczne jest ograniczone do nieuwagi. Scharoun i wsp.[51] stwierdzili, że wszystkie dzieci z ADHD wykonywały zadania motoryczne wolniej niż dzieci bez ADHD. Większość badań wykazała jednak, że podtyp ADHD-HI był najmniej dotknięty. [3,39,52] Wniosek wyciągnięty przez tych autorów był taki, że w przeciwieństwie do nieuwagi, nadpobudliwość i impulsywność nie były dobrym predyktorem niedoborów w sprawności motorycznej u dzieci z ADHD.

Badanie wykazało dysocjację w neuronalnych korelatach objawów nadpobudliwości / impulsywności i nieuwagi w ADHD, z powiązanymi z zadaniem zmianami łączności międzypółkulowej alfa skorelowanymi z nasileniem objawów nieuwagi (r = 0,55, p = 0,01), ale nie z nasileniem objawów nadpobudliwości / impulsywności. ↓ Badanie wykazało istotną korelację między funkcjonalnymi połączeniami międzypółkulowymi a objawami nieuwagi Connersa u dzieci z ADHD, ale nie z objawami H/I.

W przeglądzie stwierdzono złożony scenariusz obejmujący różne obszary mózgu w patofizjologii FMD, w tym: ↓ Hipoaktywacja przeciwległej pierwszorzędowej kory ruchowej ↓ Kluczowe odkrycia obejmują nieprawidłowe wzorce aktywności mózgu u pacjentów z FMD, szczególnie w płatach czołowych, ciemieniowych i skroniowych, co może przyczyniać się do patofizjologii zaburzenia. Ponadto badania wykazały zmienioną łączność między regionami mózgu, nieprawidłowe przygotowanie motoryczne i zmienioną regulację emocji u pacjentów z FMD. ↓ Kluczowe odkrycia obejmują nieprawidłową łączność funkcjonalną między obszarami układu limbicznego a innymi obszarami mózgu, zmienioną aktywację w sieciach zaangażowanych w przygotowanie i realizację działań motorycznych oraz zmiany poziomu glutaminianu + glutaminy w układzie limbicznym. Kluczowe odkrycia sugerują, że ciało migdałowate jest nadaktywne w FMD i ma nieprawidłową funkcjonalną łączność z obszarami motorycznymi, głównie DLPFC.

Badanie wykazało, że oceny rodziców dotyczące objawów nadpobudliwości były pozytywnie związane z zarejestrowaną nadpobudliwością, a związek ten był specyficzny dla aktywności mierzonej podczas zadania hamowania poznawczego. Upośledzona wydajność hamowania poznawczego była związana ze zwiększonym mierzonym ruchem, a związek ten był najsilniejszy u dzieci, które zostały ocenione jako mające najwyższy poziom nadpobudliwego zachowania. Badanie wykazało istotne związki między objawami ADHD, wykonywaniem zadań poznawczych i aktywnością motoryczną, w tym pozytywny związek między objawami ADHD a aktywnością motoryczną podczas zadania poznawczego oraz odwrotny związek między wykonywaniem zadań poznawczych a aktywnością motoryczną, która była moderowana przez nasilenie objawów

W modelu funkcjonalnej pamięci roboczej przypuszcza się, że nadpobudliwość w ADHD służy jednemu z dwóch podstawowych celów: (a) zwiększaniu dobrze udokumentowanej hipoaktywacji kory przedczołowej u dzieci z ADHD podczas wykonywania czynności akademickich (Mann i in. 1992) i poznawczych (Dickstein i in. 2006), które wymagają pamięci roboczej; oraz, w bardziej ograniczonej liczbie sytuacji, (b) zakończenie postrzeganej awersji działań wymagających funkcji poznawczych poprzez zachowanie ucieczki lub unikanie (Rapport i in. 2009). Model ten przewiduje zatem pozytywny związek między aktywnością motoryczną dużą a wydajnością w kontekście zaangażowania w zadania (uważne zachowanie).

Summary in Bullet Points • The cognitive-energetic model suggests that ADHD is characterized by a deficit in energetic factors, leading to executive dysfunction and hyperactivity symptoms. • The model proposes that the effort pool, which includes arousal and activation factors, is essential for cognitive information processing. • The alerting system, associated with the noradrenergic system, is responsible for sustained attention and arousal regulation. • Arousal dysregulation is thought to contribute to cognitive and attentional deficits in ADHD. • Neurophysiological studies have found that ADHD individuals exhibit reduced sympathetic activation, suggesting a generalized hypoaroused state. • Autonomic function measures, such as heart rate, electrodermal activity, and pupil size, have been used to record arousal state and change in ADHD research. • The LC-norepinephrine system plays a crucial role in regulating arousal and attentional processes. • Atomoxetine, a drug used to treat ADHD, acts as an inhibitor of noradrenergic reuptake, stimulating the LC-norepinephrine system. Neurobiological Sub-Satiation of Conclusions The cognitive-energetic model and the attentional network perspective propose that attention is an organic system comprising various neural processes, including cortical top-down control and bottom-up influences. The alerting system, associated with the noradrenergic system, is essential for sustained attention and arousal regulation. The LC-norepinephrine system plays a crucial role in regulating arousal and attentional processes, and dysregulation of this system may contribute to cognitive and attentional deficits in ADHD. The neurobiological sub-satiation of conclusions suggests that ADHD is characterized by a deficit in energetic factors, leading to executive dysfunction and hyperactivity symptoms. The effort pool, which includes arousal and activation factors, is essential for cognitive information processing. Arousal dysregulation is thought to contribute to cognitive and attentional deficits in ADHD, and neurophysiological studies have found that ADHD individuals exhibit reduced sympathetic activation, suggesting a generalized hypoaroused state. The LC-norepinephrine system is a key player in regulating arousal and attentional processes, and dysregulation of this system may contribute to cognitive and attentional deficits in ADHD. The use of autonomic function measures, such as heart rate, electrodermal activity, and pupil size, can provide valuable insights into arousal state and change in ADHD research. Overall, the neurobiological sub-satiation of conclusions highlights the importance of considering the interplay between top-down and bottom-up regulatory processes in understanding ADHD.

Teoria regulacji stanu sugeruje, że zmniejszona zdolność do regulowania pobudzenia może przyczyniać się do deficytów poznawczych wyższego poziomu w ADHD.Teoria ta, skonstruowana w modelu poznawczo-energetycznym, podkreśla deficyt czynników energetycznych (ostrzegających) wśródADHDpacjentów, co prowadzi do obudysfunkcja wykonawczai objawy nadpobudliwości [ 20 , 60 ].Zakłada ona, że ​​ogólna wydajność przetwarzania informacji poznawczych jest determinowana przez czynniki stanu, zwane także „pulami energetycznymi” (wysiłek, pobudzenie i aktywacja), w takim samym stopniu jak przez czynniki obliczeniowe (przetwarzanie poznawcze, kontrola wykonawcza).. Pula wysiłku charakteryzuje się asymilacją niezbędnej energii do spełnienia wymagań zadania, o której mówi się, że jest aktywowana, gdy aktualny stan energetyczny organizmu nie spełnia stanu wymaganego do wykonania zadania. Obejmuje ona czynnik pobudzenia, zdefiniowany jako fazowa odpowiedź, która jest czasowo zablokowana na przetwarzanie bodźców i jest zwykle pod wpływem intensywności sygnału i nowości, a także behawioralnie indeksowana przez wzorce snu i czuwania; oraz czynnik aktywacji zdefiniowany jako toniczna fizjologiczna gotowość do reagowania.Podejście poznawczo-energetyczne zakłada, że ​​aspekty kontroli wykonawczej wyższego rzędu zależą od stanu energetycznego jednostki, dlatego deficyty hamowania związane zADHDmoże być, przynajmniej częściowo, spowodowane dysfunkcją energetyczną, ponieważ zmniejszenie energii przewiduje niepowodzenie hamowania [ 61 ].

Podsumowując, możemy powiedzieć, że różnice w metodologii i paradygmatach badawczych wpływają na wyniki, w tym na intensywność bodźców, odstępy między bodźcami i rodzaj bodźca. Ponadto należy pamiętać o cechach uczestników, ponieważ w niektórych badaniach stwierdzono, że bramkowanie sensoryczne jest związane z wiekiem, płcią i nasileniem objawów.

Wyniki badań dotyczących bramkowania sensorycznego u dorosłych z ADHD są zróżnicowane. Badania, w których analizowano bramkowanie sensoryczne za pomocą kwestionariuszy, wykazały jednoznaczne różnice między dorosłymi rówieśnikami z ADHD i TD (Micoulaud-Franchi, Vaillant i in., 2015; Sable i in., 2012); Jednak dane uzyskane za pomocą metod behawioralnych i neurologicznych były mniej przekonujące. Porównywalne hamowanie prepulsu stwierdzono w populacjach dorosłych z ADHD i TD (Conzelmann i in., 2010; Feifel, Minassian i Perry, 2009; Hanlon, Karayanidis, & Schall, 2009; Holstein i in., 2013). Stwierdzono, że supresja P50 jest znacznie upośledzona w ADHD w porównaniu z dorosłymi TD (Holstein i in., 2013; Micoulaud-Franchi, Vaillant i in., 2015), ale to odkrycie nie było spójne we wszystkich badaniach opisujących supresję P50 (Olincy i in., 2000). Podczas gdy różnice w bramkowaniu sensorycznym nie są konsekwentnie stwierdzane w ADHD, stwierdzono pozytywną korelację między zadaniami uwagi i funkcji wykonawczych a kwestionariuszami dotyczącymi bramkowania sensorycznego (Micoulaud-Franchi, Lopez i in., 2015) i supresji P50 (MicoulaudFranchi, Lopez i in., 2015). Stwierdzono również, że habituacja jest podobna między uczestnikami z diagnozą ADHD i bez niej (Conzelmann i in., 2009; Conzelmann i in., 2010; Conzelmann i in., 2011; Feifel i in., 2009; Holstein i in., 2013) we wszystkich badaniach z wyjątkiem jednego (Cantisani i in., 2014). Ogólnie rzecz biorąc, wyniki nie zapewniają wystarczającego wsparcia dla zaburzeń bramkowania sensorycznego u dorosłych z ADHD.

And … it works. I‘m not personally a fan of vertical tabs to begin with, but I could adapt to this. In this configuration, Arc‘s default behavior of closing other tabs starts to make sense to my organization-craving ADHD brain. I also like that each space can have its own color theme.And … it works. I‘m not personally a fan of vertical tabs to begin with, but I could adapt to this. In this configuration, Arc’s default behavior of closing other tabs starts to make sense to my organization-craving ADHD brain. I also like that each space can have its own color theme.

1.4. Zapotrzebowanie na cholinę i spożycie w diecieKilka wiodących organizacji, w tym Amerykańskie Towarzystwo Medyczne i Komitet ds. Żywienia [56,57] oraz Amerykańska Akademia Pediatrii [58] uznają obecnie, że cholina jest kluczowym składnikiem odżywczym w czasie ciąży i wczesnego dzieciństwa. Przedstawienie wytycznych żywieniowychUrząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) [21] zaleca odpowiednie spożycie (AI) 400 mg/dzień dla dorosłych w oparciu o obserwowane spożycie choliny w zdrowych populacjach. AI to zalecane średnie dzienne spożycie oparte na obserwowanych szacunkach spożycia składników odżywczych w zdrowych grupach. Idealnie byłoby, gdyby rewizja referencyjnych wartości spożycia w celu uwzględnienia szacowanego średniego zapotrzebowania znacznie poczyniłaby postęp w tej dziedzinie i ułatwiłaby lepsze zrozumienie niedoskonałości żywieniowych [9,21]. Niemniej jednak w czasie ciąży AI wzrasta do 480 mg/dobę, aby uwzględnić zwiększoną ciążową masę ciała [21]. W przypadku laktacji wyłącznej laktacji spożycie na poziomie 520 mg/dobę zostało ustalone przez EFSA, co zapewnia dodatkowe 120 mg/dobę oprócz zaleceń dla dorosłych, czyli szacowanej średniej ilości choliny wydzielanej dziennie w mleku matki [21]. Powszechne warianty genetyczne (takie jak te występujące w genach PEMT i dehydrogenazy metylenotetrahydrofolianu (MTHFD1)) mogą również wchodzić w interakcje z metabolizmem choliny i mogą wpływać na zapotrzebowanie na cholinę [26].Badania przeprowadzone w Europie [59,60] i obu Amerykach [61,62] pokazują, że istnieje tendencja do spadania średniego dziennego spożycia choliny poniżej AI. Na przykład Vennemann i in. (2015) [59], wykorzystując dane z badań europejskich, stwierdzili, że średnie spożycie wynosi 291–374 mg/dzień wśród kobiet w wieku od 18 do ≤ 65 lat. Podobnie w Stanach Zjednoczonych przy użyciu NHANES (National Health and NutritionBadanie ankietowe) spożycie choliny dla kobiet w wieku rozrodczym wynosiło zaledwie 250 mg/dobę dla kobiet w wieku od 19 do 30 lat i 278 mg/dobę dla kobiet w wieku 31–50 lat [21,61]. Wśród łotewskich kobiet w ciąży średnie spożycie choliny wynosiło 336 mg/dobę dla nastolatków i 356 mg/dobę dla dorosłych w ciąży – w obu przypadkach poniżej wytycznych europejskich [60]. Prospektywna kohorta wśród kobiet w ciąży i karmiących piersią w Albercie w Kanadzie zaobserwowała średnie całkowite spożycie choliny na poziomie 347 mg / dzień przy zaledwie 23%a 10% kobiet w ciąży i karmiących piersią spełnia zalecenia [62]. Inne badania wskazują, że około 90% Amerykanów, w tym większość kobiet w ciąży i karmiących piersią, jest znacznie poniżej AI dla choliny [9,61]. Obserwacja ta sugerowałaby, że duża część populacji ma nieoptymalne spożycie choliny i/lub jej status i pozostawia otwartą kwestię, czy niewystarczające spożycie choliny w czasie ciąży i laktacji może wpływać na rozwój neurologiczny potomstwa.

Dodatkowe badania dotyczyły suplementacji. W jednym randomizowanym, kontrolowanym badaniu podawano cholinę (1,25 g) dzieciom w wieku 2–5 lat z alkoholowymi zaburzeniami płodowymi (FASD).proszek dwuwinianu choliny dostarczający 513 mg/dobę choliny) lub placebo przez 9 miesięcy, z obserwacją 4 lata później (średni wiek 8,6 lat) [81]. W okresie obserwacji dzieci, które otrzymały cholinę, miały mniej objawów behawioralnych ADHD niż grupa placebo [81].Dzieci, którym podawano cholinę, miały również lepszą zdolność pamięci roboczej, pamięć werbalną, umiejętności wzrokowo-przestrzenne i inteligencję niewerbalną niż grupa placebo [81]. Borlase i wsp.

Kim i in. (2014) stwierdzili, że w porównaniu z osobami bez ADHD, młodzi dorośli z ADHD wykazywali niedobór w różnych testach, które oceniały funkcje wzrokowe, w tym percepcję głębi, widzenie peryferyjne, wyszukiwanie wzrokowe, szybkość przetwarzania wzrokowego i percepcję kolorów oraz że te problemy sensoryczne mogą prowadzić do trudności podczas prowadzenia pojazduKiedy te obwody poznawcze zostały zbadane za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego, ścieżki połączeń funkcjonalnych "od odczucia do poznania", które pochodzą z pierwotnej kory czuciowej i łączą się z uwagą czołową i obszarami funkcji wykonawczych, takimi jak kora przedczołowa (PFC), są zmniejszone u pacjentów z ADHD w porównaniu z osobami kontrolnymi (Carmona i in., 2015)

Heterogeniczna prezentacja nieprawidłowości czuciowych w ADHD sugeruje, że supramodalne regiony mózgu są również zaangażowane w te objawy. Na przykład przerzedzenie kory mózgowej zostało zaproponowane jako marker ADHD (Narr i in., 2009). Podczas gdy kora asocjacyjna, w której zachodzi duża integracja sensoryczna, wykazywała ścieńczenie kory, pierwszorzędowe regiony czuciowe miały w dużej mierze typową grubość, co sugeruje neuronalny korelat upośledzenia integracji multisensorycznej w ADHD. Ponadto obszary, które są połączone z układami sensorycznymi i mają tendencję do modulacyjnego wpływu na korę czuciową, takie jak móżdżek (Cao, Shu, Cao, Wang i He, 2014; Czerkasowa i Hechtman, 2009; Davis i in., 2009; Goetz i in., 2014; Hong i in., 2014; Uddin i in., 2017), zwoje podstawy (Di Martino i in., 2013; Hong i in., 2014; Pereira i in., 2016), kora czołowa (Hong i in., 2014; Pereira i in., 2016; Uddin i in., 2017) i ciało migdałowate (Cocchi i in., 2012) regularnie wykazują nieprawidłowe funkcjonowanie w ADHD. Chociaż struktury te w dużej mierze nie zostały ocenione pod kątem nieprawidłowości sensorycznych, można wywnioskować, że mogą być zaangażowane w nieprawidłowe przetwarzanie sensoryczne w ADHD ze względu na ich połączenia z układami sensorycznymi, ich rolę w funkcjach wyższego rzędu, takich jak przewidywanie, hamowanie, reaktywność emocjonalna, przetwarzanie czasowe, integracja multisensoryczna i filtrowanie sensoryczne oraz ich prawdopodobny udział w dysfunkcjach sensorycznych w innych zaburzeniach. takich jak ASD. Co więcej, wzgórek górny (SC), który jest ważny dla integracji sensorycznej, wydaje się funkcjonować nietypowo u osób z ADHD (Panagiotidi i in., 2017). Możliwe jest, że problemy z integracją sygnałów z wielu modalności sensorycznych w pniu mózgu mogą prowadzić do dalszych nieprawidłowości w przetwarzaniu multisensorycznym na wyższych poziomach przetwarzania.

Przetwarzanie w ADHD - Oprócz zmian w strukturach, łączność między tymi regionami mózgu może być nieprawidłowa w ADHD. Na przykład wykazano, że funkcjonalna łączność między ciałem migdałowatym a korą czołową, a także czołowo-skroniowo-potyliczną, jest upośledzona i związana z nieuwagą i nadpobudliwością w ADHD (Cocchi i in., 2012). Wewnętrzne sieci mózgowe na dużą skalę, takie jak sieć trybu domyślnego (DMN), sieć istotności (SN) i centralna sieć wykonawcza (CEN), wydają się funkcjonować inaczej u uczestników z ADHD (Cao i in., 2014; Carmona i in., 2015; Pereira i in., 2016). Jak wspomniano w powyższej sekcji dotyczącej ASD, dysfunkcja któregokolwiek lub wszystkich koncentratorów lub ich połączeń sieciowych może prowadzić do deficytów przetwarzania sensorycznego w ADHD.Innym wzorcem przetwarzania sensorycznego, który został zauważony w ADHD, jest tendencja do przetwarzania lokalnego i globalnego. Ta skłonność może być wspierana przez lokalną hiperłączność, ze zmniejszonymi połączeniami dalekiego zasięgu w całym mózgu (Cao i in., 2014; Cocchi i in., 2012). Na przykład Ahmadlou, Adeli i Adeli (2012) stwierdzili, że uczestnicy z ADHD wykazywali wysokie wzajemne połączenia między strukturami mózgu, ale charakterystyczna długość silnych połączeń była bardzo krótka. Wykazano, że DMN ma zmniejszoną łączność przednio-tylną u osób z ADHD (Cao i in., 2014). W kilku badaniach przedstawiono obrazowanie tensora dyfuzji (DTI; tj. integralność drogi istoty białej) dowody na nieprawidłową łączność w ADHD. Na przykład Cao i in. (2013) wykazali słabą łączność globalną z wysokim stopniem łączności lokalnej, co teoretycznie wiąże się z podobnymi deficytami funkcjonalnymi. Ponadto Hong i in., (2014) dostarczyli dowodów DTI na niedostateczną łączność między regionami czołowymi, prążkowiowymi i móżdżkiem, które prawdopodobnie można uznać za połączenia dalekiego zasięgu. Ogólnie rzecz biorąc, osoby z ADHD wydają się być bardzo narażone na nieprawidłowości sensoryczne, które mają tendencję do podążania za pewnymi wzorcami przetwarzania sensorycznego, które wydają się być pośredniczone przez dysfunkcję struktur podkorowych i korowych, a także ich połączeń.

Jednym z wzorców nieprawidłowości przetwarzania sensorycznego, który został zbadany w ADHD (i ASD), jest przeciążenie sensoryczne (Micoulaud-Franchi i in., 2015). Oznacza to, że wiele osób z ADHD często czuje się przytłoczonych ciągłą stymulacją sensoryczną, wynikającą z trudności w odfiltrowaniu niechcianych sygnałów i zwracaniu uwagi na istotne lub pożądane bodźce (MicoulaudFranchi i in., 2015). Tego typu wyzwanie z pewnością może przyczynić się do nieuwagi i nadpobudliwości. Niektórzy twierdzą, że takie deficyty mogą być podłożone upośledzeniem bramkowania czuciowego, prawdopodobnie pośredniczonym przez dysfunkcję zwojów podstawy w ADHD (Holstein i in., 2013; Micoulaud-Franchi i in., 2015; Sable i in., 2012).

Na przykład kilku badaczy przedstawiło neurofizjologiczne dowody na nieprawidłowości w korowych potencjałach wywołanych wzrokowych, które były związane zarówno z wczesnym wzrokowym przetwarzaniem sensorycznym, jak i późniejszym przetwarzaniem uwagi, takim jak filtrowanie, orientacja i hamowanie odpowiedzi (Kemner i in., 1996; Nazari i in., 2010; Perchet i inni, 2001; Woestenburg i inni, 1992; Yong-Liang i inni, 2000). Ponadto wykazano zwiększoną aktywność mózgu w stanie spoczynku u nastolatków z ADHD, w porównaniu z grupą kontrolną dopasowaną do wieku, w pierwotnej lub wtórnej korze wzrokowej, słuchowej i somatosensorycznej oraz wzgórzu przez Tian i in., (2008). Odkrycia takie jak te sugerują, że specyficzna dla zmysłów kora i miejsca podkorowe są prawdopodobnie w pewnym stopniu zaangażowane w nieprawidłowe przetwarzanie sensoryczne w ADHD.

Heterogeniczna prezentacja nieprawidłowości czuciowych w ADHD sugeruje, że supramodalne regiony mózgu są również zaangażowane w te objawy. Na przykład przerzedzenie kory mózgowej zostało zaproponowane jako marker ADHD (Narr i in., 2009). Podczas gdy kora asocjacyjna, w której zachodzi duża integracja sensoryczna, wykazywała ścieńczenie kory, pierwszorzędowe regiony czuciowe miały w dużej mierze typową grubość, co sugeruje neuronalny korelat upośledzenia integracji multisensorycznej w ADHD. Ponadto obszary, które są połączone z układami sensorycznymi i mają tendencję do modulacyjnego wpływu na korę czuciową, takie jak móżdżek (Cao, Shu, Cao, Wang i He, 2014; Czerkasowa i Hechtman, 2009; Davis i in., 2009; Goetz i in., 2014; Hong i in., 2014; Uddin i in., 2017), zwoje podstawy (Di Martino i in., 2013; Hong i in., 2014; Pereira i in., 2016), kora czołowa (Hong i in., 2014; Pereira i in., 2016; Uddin i in., 2017) i ciało migdałowate (Cocchi i in., 2012) regularnie wykazują nieprawidłowe funkcjonowanie w ADHD. Chociaż struktury te w dużej mierze nie zostały ocenione pod kątem nieprawidłowości sensorycznych, można wywnioskować, że mogą być zaangażowane w nieprawidłowe przetwarzanie sensoryczne w ADHD ze względu na ich połączenia z układami sensorycznymi, ich rolę w funkcjach wyższego rzędu, takich jak przewidywanie, hamowanie, reaktywność emocjonalna, przetwarzanie czasowe, integracja multisensoryczna i filtrowanie sensoryczne oraz ich prawdopodobny udział w dysfunkcjach sensorycznych w innych zaburzeniach. takich jak ASD. Co więcej, wzgórek górny (SC), który jest ważny dla integracji sensorycznej, wydaje się funkcjonować nietypowo u osób z ADHD (Panagiotidi i in., 2017). Możliwe jest, że problemy z integracją sygnałów z wielu modalności sensorycznych w pniu mózgu mogą prowadzić do dalszych nieprawidłowości w przetwarzaniu multisensorycznym na wyższych poziomach przetwarzania.

Ponadto wykazano, że nadmierna reaktywność sensoryczna (zwłaszcza dotykowa i słuchowa) jest związana z lękiem (jak w ASD; Ghanizadeh, 2011), deficyty uwagi (Micoulaud-Franchi i in., 2015; Panagiotidi i in., 2018; Pitzianti i in., 2016), nadpobudliwość (Lin i in., 2013) oraz adaptacyjne uczestnictwo w codziennych czynnościach życiowych w ADHD. Jest więc jasne, że pacjenci z ADHD z dużym prawdopodobieństwem będą wykazywać jakąś formę nietypowości sensorycznej, a wyzwania te są ściśle związane z innymi objawami ADHD. Jednak podobnie jak w przypadku różnych objawów uwagi i nadpobudliwości/impulsywności wykazywanych u pacjentów z ADHD, grupa ta jest niejednorodna pod względem prezentacji objawów czuciowych (Pfeiffer i in., 2014).

Gowan, 2014). W ten sposób dzieci z ADHD, ASD i zaburzeniami przetwarzania sensorycznego w pewnym stopniu się pokrywają (Yochman i in., 2013).Najczęstszym odkryciem dotyczącym nieprawidłowości czuciowych w ADHD jest to, że osoby z ADHD mają po prostu więcej objawów czuciowych niż typowa grupa kontrolna (Ben-Sasson i in., 2014; Bijlenga, Tjon-Ka-Jie, Schuijers i Kooij, 2017; Clince i in., 2015; Hern & Hynd, 1992; Iwanaga i inni, 2006; Micoulaud-Franchi i in., 2015; Miller i in., 2012; Pfeiffer i in., 2014). Często wyniki te uzyskuje się za pomocą raportu rodzica/opiekuna, takiego jak profil sensoryczny (Cheung i Siu, 2009; Dunn & Bennett, 2002; Ermer & Dunn, 1998; Mangeot i inni, 2001; Shimizu i in., 2014; Yochman i in., 2004, 2013). Osoby z ADHD wykazywały nieprawidłowości w przedsionku (Bhatara i in., 1978, 1981; Dunn & Bennett, 2002; Grossman & Lithgow, 2012; Mulligan, 1996; Ren i in., 2014), dotykowe (Cermak, 1988; Parush i in., 1997; Schaughency, 1987), wizualny (Dunn & Bennett, 2002; Engel-Yeger & Ziv-On, 2011; Nazari i in., 2010; Ren i in., 2014; Schaughency, 1987), węchowy (Engel-Yeger & Ziv-On, 2011; Lorenzen i in., 2016; Romanos i in., 2008) i słuchowe (Bijlenga i in., 2017; Cheung & Siu, 2009; Engel-Yeger & Ziv-On, 2011; Ghanizadeh, 2009) Sposoby. Ponadto przetwarzanie multisensoryczne wydaje się być wyzwaniem dla wielu osób z ADHD (Panagiotidi i in., 2017).

Oprócz specyficznych zmian w rozwoju mózgu związanych z utratą czucia, wiele osób uważa obecność nieprawidłowości sensorycznych za oznakę ogólnej wrażliwości mózgu (LevitBinnun, Davidovich, & Golland, 2013; Pitzianti i in., 2016). Chociaż objawy czuciowe często nie są uwzględniane w podstawowych kryteriach diagnostycznych DD, są one rozpoznawane jako objawy wtórne lub miękkie objawy neurologiczne (NSS). Ta kategoria fenotypów obejmuje niedobory funkcji motorycznych, integracji i przetwarzania sensorycznego, snu, karmienia i samoregulacji, które często są bardziej subtelne niż objawy pierwotne. Uważa się, że NSS są związane z utratą silnej zdolności adaptacji do perturbacji bodźców środowiskowych, która jest związana z nieprawidłową architekturą sieci mózgowej (Levit-Binnun, Davidovich, & Golland, 2013). Ten deficyt zdolności adaptacyjnych prowadzi z kolei do podatności mózgu podczas stresujących wydarzeń i większego prawdopodobieństwa odchylenia od homeostazy. Zmniejszona odporność mózgu i zwiększona podatność na zagrożenia mogą ostatecznie prowadzić do psychopatologii. Rzeczywiście, objawy czuciowe, które są wykazywane w wielu DD, mogą wskazywać na nieprawidłową architekturę mózgu i podatność na te zaburzenia. W rzeczywistości w wielu przypadkach DD objawy czuciowe i motoryczne są rozpoznawane przed oficjalną diagnozą poprzez obserwację podstawowych objawów. Na przykład wykazano, że rozpoznanie zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD), dysleksji, zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) i schizofrenii jest poprzedzone nieprawidłowościami czuciowymi i motorycznymi

KonkluzjaWykazano, że ostra i powtarzana guanfacyna (GF), agonista receptorów α2A-adrenergicznych, wpływa na wrodzone i wyuczone zachowania u szczurów DAT-KO, a także na elektrofizjologiczne korelaty aktywności mózgu.Uzyskane wyniki, w połączeniu z naszymi wcześniejszymi badaniami, pokazują, że modulacja noradrenergiczna poprawia różne aspekty zachowania u szczurów z nokautem hiperdopaminergicznym.Administracja GF poprawiła wypełnianie wyuczonych zadań przestrzennych i poprawiła PPI u szczurów DAT-KO.Zmiany w aktywności elektrofizjologicznej mózgu pod wpływem GF okazały się podobne do tych obserwowanych u ludzi.Stwierdzono, że wpływ powtarzanego GF jest w większości porównywalny z ostrym podawaniem, z wyjątkiem aktywności lokomotorycznej, która uległa dalszej poprawie przy długotrwałym podawaniu, oraz niektórych parametrów elektrofizjologicznych u szczurów DAT-KO.Wyniki uzyskane u szczurów DAT-KO i WT w warunkach ostrej i powtarzanej GF pozwalają na opracowanie dalszych hipotez dotyczących zróżnicowanego wpływu sieci DA i NE na różne formy zachowania i ewentualnie na różne zaburzenia poznawcze i psychiczne

Analiza porównawcza parametrów behawioralnych szczurów WT i DAT-KO wykazała, że po ostrym podaniu GF poziom wszystkich parametrów behawioralnych był wyższy w DAT-KO w porównaniu ze szczurami WT po soli fizjologicznej (p < 0,05 dla przebytej odległości i czasu dotarcia do strefy mety).Wielokrotne podawanie GF skutkowało zmniejszeniem odległości przebytej przez szczury DAT-KO do poziomów obserwowanych u odpowiedników WT (Figura 2A).Czas, który szczury DAT-KO spędziły na arenie, zanim szczury dotarły do pola bramkowego, w porównaniu z grupą kontrolną WT (Figura 2B), był dłuższy po podaniu soli fizjologicznej i ostrego GF (p < 0,05), ale nie po wielokrotnym podaniu GF.SEM; ** p < 0,01 zgodnie z post-testem LSD Fishera; # p < 0,05; ns – (nieistotne) dwukierunkowe.Porównanie wartości indeksu PPI dla szczurów WT i DAT-KO po podaniu soli fizjologicznej i wielokrotnych porównań Dunna w teście post-hoc.Dane te pokazują, że szczury WT mają normalne procesy zamieszkiwania i bramkowania sensomotorycznego, podczas gdy u szczurów DAT-KO wskaźnik PPI jest obniżony, upośledzona percepcja informacji sensorycznych.

Administracja GF doprowadziła do wzrostu wskaźnika PPI w.Aby przeanalizować moc neuronów w soli fizjologicznej kory przedczołowej (nokaut P zwierząt i widma, które stały się podobne do tej bezczynności, po której WT (ryc. 5B).Wzrost wskaźnika PPI u szczurów DAT-KO po ostrej analizie LFP i wielokrotnym podawaniu prążkowia grzbietowego (Str), zastosowaliśmy tradycyjny oparty na dec sygnału, wskazuje na poprawę bramkowania sensomotorycznego.

Powszechnie wiadomo, że szybkość przetwarzania i pamięć robocza mogą być zmniejszone zarówno u osób z ADHD, jak i u osób z dysleksją, przy czym osoby cierpiące na oba schorzenia są najbardziej dotknięte [95]. Caudill i in. (2018) zbadali skutki suplementacji choliny przez matkę w czasie ciąży [96]. Kobiety wchodzące w trzeci trymestr ciąży zostały losowo przydzielone do grup spożywających 480 mg choliny/d (n = 13)lub 930 mg choliny/d (n = 13) do momentu porodu [96]. Szybkość przetwarzania informacji u niemowląt i pamięć wzrokowo-przestrzenną badano w wieku 4, 7, 10 i 13 miesięcy [96]. Co ciekawe, średni czas reakcji (uśredniony dla czterech grup wiekowych) był znacznie szybszy u niemowląt urodzonych przez matki, które przyjmowały wyższe poziomy choliny – 930 (w porównaniu z 480) mg choliny/d [96].Odkrycia te sugerują, że spożycie przez matkę około dwukrotnie większej ilości choliny niż zalecana w ostatnim trymestrze ciąży poprawia szybkość przetwarzania informacji przez niemowlę.

Wyniki Cho były mniej widoczne w tym badaniu.Obserwowano tendencję do obniżania stężenia choliny w prążkowiu.Dzieci otrzymujące Cho (1,25 g. Dwuwinian Cho w proszku dostarczającyCho) miał wyższą inteligencję niewerbalną, wyższe umiejętności wzrokowo-przestrzenne, wyższą zdolność pamięci roboczej, lepszą pamięć werbalną i mniej objawów behawioralnych ADHD niż osoby otrzymujące placebo.Niski poziom Cho może wynikać z nieprawidłowego metabolizmu Cho.Stosunek Cho/kreatyna zmniejszył się o 12% w prawej korze przedczołowej po leczeniu stymulantem.Analiza regionalnego mózgu wykazała znacznie zmniejszony sygnał związków zawierających Cho po leczeniu MPH.Metabolity Cho nie wykazały żadnych zmian w odpowiedzi na leki.U dzieci z ADHD obustronny stosunek Cho/Cr prążkowia wykazywał łagodny jednostronny wzrost. Wydaje się, że występuje łagodna nadpobudliwość układu cholinergicznego.

Cholina jest niezbędnym mikroelementem, uznanym przez Stany Zjednoczone (USA) Instytut Medycyny w 1998 roku [49]. Mechanistycznie jest prekursorem neuroprzekaźnika mózgowego acetylocholiny i fosfolipidów błonowych, w tym fosfatydylocholiny [50,51]. Jest to również donor metylu, o którym wiadomo, że odgrywa kluczową rolę we wzroście i rozwoju mózgu, utrzymując funkcjonalną i strukturalną integralność błony komórkowej [36]. Poprzez działanie metabolitów bierze udział w szlakach zaangażowanych w metylację genów związanych z pamięcią i funkcjami poznawczymi [36].Jak pokazano w Tabeli 1, w kilku badaniach mechanistycznych zbadano wpływ i mechanizmy choliny na rozwój mózgu. Wiadomo, że płód i noworodek mają wysokie zapotrzebowanie na cholinę, a rola mikroelementu w metylacji DHA i histonów jest uważana za modyfikator genów zaangażowanych w aspekty uczenia się i pamięci [52].Bekdash i in. (2016) opisują, w jaki sposób cholina jest ważnym epigenetycznym modyfikatorem genomu (zmieniającym metylację genów, ekspresję i funkcję komórki), przy czym nieprawidłowe poziomy podczas rozwoju płodowego i/lub wczesnego życia po urodzeniu są powiązane ze zmienionymi funkcjami pamięci w późniejszym dorosłym życiu [53]. Cholina jest również potrzebna do prawidłowego rozwoju pamięci, prawdopodobnie ze względu na zmiany w rozwoju ośrodka pamięci (hipokampa) w mózgu [54]. Uważa się, że cholina wpływa na proliferację komórek macierzystych i apoptozę, a tym samym potencjalnie modyfikuje strukturę i funkcję mózgu [55].Modele mysie pokazują, że poporodowe leczenie choliną może modulować plastyczność neuronów, zapobiegając deficytom w koordynacji ruchowej, jednocześnie zwiększając gęstość kolców dendrytycznych i morfologię neuronów [56]. Stwierdzono ponadto, że cholina częściowo przywraca dendrytyczną złożoność strukturalną w mysich neuronach hipokampa, które mają niedobór żelaza [57]. Inne prace pokazują, że zmniejszone zapasy choliny podczas ciąży mogą utrudniać i zmniejszać liczbę progenitorowych komórek mózgowych kory mózgowej (NPC), przy czym dotyczy to dwóch typów NPC – promieniowych komórek glejowych i pośrednich komórek progenitorowych, co wskazuje, że dostawy choliny regulują rozwój kory mózgowej [58]. Mysi model skupiający się na autyzmie wykazał, że suplementacja choliny podawana potomstwu matek z niedoborem reduktazy metylenotetrahydrofolianu (MTHFR) miała potencjał do osłabienia fenotypu autystycznego [59].Dalsze badania wykazały, że suplementacja choliny poprawia upośledzenie interakcji społecznych w mysim modelu autyzmu, pomagając zmniejszyć deficyty w zachowaniach społecznych i zmniejszyć lęk [60].

Dodatkowe badania dotyczyły suplementacji. W jednym randomizowanym, kontrolowanym badaniu podawano cholinę (1,25 g) dzieciom w wieku 2–5 lat z alkoholowymi zaburzeniami płodowymi (FASD).proszek dwuwinianu choliny dostarczający 513 mg/dobę choliny) lub placebo przez 9 miesięcy, z obserwacją 4 lata później (średni wiek 8,6 lat) [81]. W okresie obserwacji dzieci, które otrzymały cholinę, miały mniej objawów behawioralnych ADHD niż grupa placebo [81].Dzieci, którym podawano cholinę, miały również lepszą zdolność pamięci roboczej, pamięć werbalną, umiejętności wzrokowo-przestrzenne i inteligencję niewerbalną niż grupa placebo [81]. Borlase i wsp.(2020) badał wpływ leczenia mikroskładnikami odżywczymi na neurometabolity mózgu, ponieważ wydawały się one być zmienione u dzieci z ADHD, szczególnie w korze przedczołowej i prążkowiu [82]. Dzieci z ADHD (średnia wieku 10,8 lat, nieleczone, n = 27)otrzymywała codziennie mikroskładniki odżywcze lub placebo przez 10 tygodni [82]. Nie sprecyzowano, jakie mikroelementy lub dawki były zaangażowane, ale cholina została zidentyfikowana jako metabolit będący przedmiotem zainteresowania. W grupie leczonej obserwowano tendencję do obniżenia (poprawy) choliny w lewym i prawym prążkowiu, chociaż zmiany nie zostały uznane za istotne [82].Niektóre badania dotyczyły poziomu choliny w odniesieniu do podawania metylofenidatu.

Koncentrując się na badaniach obrazowych, Alger i in. (2021) zastosowali obrazowanie tensora dyfuzji całego mózgu [78]. Wyniki pokazały, że dzieci z ADHD (w wieku 8–13 lat) narażone na "prenatalna ekspozycja na alkohol" (PAE) miała cięższą patologię istoty białej w porównaniu z osobami bez PAE [78]. Wśród osób z ADHD + PAE wyniki Tower Test Achievement (wyższe dla lepszej wydajności) korelowały ujemnie z choliną, przy czym jej rola była nieco niejasna i wymagała dalszych badań [78]. Dodatkowe prace neuroobrazowe mierzące istotę białą przedczołową wykazały, że poziom choliny w przedniej koronie promienistej był o 27% niższy u dzieci i młodzieży z ADHD + PAE w porównaniu z osobami z idiopatycznym ADHD [79]. Inne badania rezonansu magnetycznego wykazały, że20–25% neuronów mogło umrzeć lub być poważnie dysfunkcyjnych u pacjentów pediatrycznych z ADHD i wydawało się, że występuje łagodna nadaktywność układu cholinergicznego (układu, który obejmuje syntezę i wydzielanie acetylocholiny) [80].

ADHD i BPD. W tej dziedzinie badań nastąpił najbardziej zróżnicowany postęp w ostatnich latach, chociaż większość recenzowanych badań ma małe próby i wymaga potwierdzenia poprzez reprodukcję. Podsumowując wyniki recenzowanych badań nad impulsywnością i impulsywnością pod wpływem stresu wskazują, że – ilościowo – impulsywność jest cechą zarówno ADHD, jak i BPD. Ponadto poziom impulsywności wydaje się najwyższy u pacjentów ze współistniejącym ADHD i BPD (tab. 1 i 2). Tak więc impulsywność wydaje się być cechą BPD niezależną od ADHD, a nie – jak wcześniej zakładano – jedynie objawem leżącego u podstaw ADHD. Zależność impulsywności od stresu stwierdzono w BPD, ale nie w ADHD. Deficyty hamowania odpowiedzi wydają się charakteryzować oba zaburzenia. Osoby z BPD mają coraz bardziej powszechne deficyty w hamowaniu odpowiedzi z wyraźnymi trudnościami w używaniu wskazówek kontekstowych [18]. Z kolei osoby z ADHD mają większe trudności z przerwaniem już trwającej reakcji. Wskazuje to na jakościowe różnice impulsywności w ADHD i BPD, jak wskazano również w opisowych kryteriach diagnostycznych. Konieczne jest dokładniejsze rozróżnienie typów impulsywności w ADHD i BPD, a pierwsze wyniki wskazują na subtelne różnice: podczas gdy impulsywność ruchowa i brak przerywania trwających reakcji są cechami ADHD, pacjenci z BPD wykazują niezdolność do wykorzystania informacji kontekstowych do hamowania tendencji do prepotencjalnej reakcji. Przedstawione zróżnicowania neuropsychologiczne zdają się wskazywać na bliskość zaburzeń ze spektrum BPD i schizofrenii pod względem impulsywności.

Na podstawie badań genetycznych, epigenetycznych i środowiskowych czynników ryzyka można w tym momencie wyprowadzić różne potencjalne modele: (1) Te same geny prowadzą do dwóch odrębnych zaburzeń (plejotropia genetyczna); (2) BPD i ADHD nakładają się na siebie, np. są różnymi postaciami tego samego zaburzenia podstawowego; (3) ADHD prowadzi do większego ryzyka rozwoju BPD. Model [3] to kolejna wersja modelu plejotropowego, w którym ADHD wiąże się z ryzykiem rozwoju BPD (a) w obecności stresorów środowiskowych i (b) jednocześnie jest samo w sobie czynnikiem ryzyka stresu środowiskowego i psychologicznego (np. zwiększa prawdopodobieństwo traumatycznych przeżyć). Jeśli model 3 a) ma zastosowanie, genetyczne czynniki ryzyka ADHD mogą równie dobrze odzwierciedlać grupę genów podatności na BPD. Potrzeba znacznie więcej badań, aby wyjaśnić przyczynową rolę stresu w ADHD i jego przebiegu

Badania nad środowiskowymi czynnikami ryzyka wykazały korelację między ADHD a niepożądanymi zdarzeniami w dzieciństwie. Retrospektywnie pacjenci z BPD + ADHD zgłaszają więcej przypadków maltretowania w dzieciństwie. Ryzykowne, impulsywne i poszukujące nowości zachowania u dzieci z ADHD mogą zwiększać ryzyko narażenia na traumatyczne sytuacje. Niektórzy autorzy wskazują na ryzyko błędnego zdiagnozowania ADHD u dzieci, które cierpią głównie z powodu zaniedbania emocjonalnego i znęcania się, i dlatego zalecają ogólne badania przesiewowe pod kątem zdarzeń niepożądanych i traumatycznych doświadczeń u wszystkich dzieci zgłaszających się do diagnozy ADHD. W ten sposób cechy impulsywności, które można skorelować z traumatycznymi doświadczeniami, można wyraźnie odróżnić od ADHD, co prowadzi do mniejszej liczby błędnych diagnoz. I odwrotnie, można argumentować, że doświadczenie traumy może prowadzić do poważniejszych objawów ADHD. Tak więc dokładna natura wzajemnych powiązań między ADHD, traumatycznymi doświadczeniami, impulsywnością i BPD jest nadal przedmiotem dyskusji.

stresem. Aby wyjaśnić te założenia, Cackowski i wsp. [19] zbadali wpływ stresu indukowanego na różne składniki impulsywności w grupie kobiet z BPD w porównaniu z dopasowaną grupą kontrolną. Wyniki były kontrolowane pod kątem poziomu zgłaszanych przez siebie objawów ADHD. Pacjenci z BPD zgłaszali wyższy poziom impulsywności cech w porównaniu z grupą kontrolną. W obu grupach indukcja stresu prowadzi do wyższego poziomu zgłaszanej przez siebie impulsywności. Pacjenci z BPD zgłaszali wyższą impulsywność stanu w stanie spoczynku i stresu oraz wyższy zależny od stresu wzrost impulsywności stanu. Zadania neuropsychologiczne w tym badaniu ujawniły deficyty hamowania odpowiedzi w zadaniu go/stop u pacjentów z BPD pod wpływem stresu. Podejmowanie decyzji nie różniło się u kobiet z BPD i w grupie kontrolnej w obu przypadkach.

Impulsywność Impulsywność jest podstawowym objawem zarówno ADHD, jak i BPD. Impulsywność jako konstrukt pozostaje słabo zdefiniowana. W szerszym znaczeniu "działanie bez odzwierciedlania konsekwencji" zostało uznane za akceptowalną kliniczną definicję impulsywności. Jak wspomniano powyżej, opisowe definicje zachowań impulsywnych

Wysoką częstość występowania ADHD u pacjentów z BPD wynoszącą od 30 do 60% stwierdzono za pomocą wywiadów ustrukturyzowanych i kwestionariuszy samoopisowych w projektach retrospektywnych [4,5,6].

Oparte na zadaniach badania fMRI porównujące ADHD-C i grupę kontrolną wykazały zmniejszoną aktywację i nieprawidłową łączność w regionach związanych z przetwarzaniem uwagi wzrokowej (Vance i in., 2007; Li i in., 2012).

W artykule "Neuromodulatory Influences on Integration and Segregation in the Brain" James Shine (2019) poinformował, że mózg opiera się na koordynacji wyspecjalizowanych regionów w celu uzyskania funkcji poznawczych, ale sposób, w jaki zachodzi ta interakcja, nie jest dobrze poznany. Neuronauka sieciowa sugeruje, że mózg działa dynamicznie, a dynamika jest niezbędna do przetrwania. Układy cholinergiczny i noradrenergiczny odgrywają rolę w równoważeniu segregacji i integracji w mózgu. Układ cholinergiczny promuje segregację poprzez selektywne zwiększanie aktywności w regionie docelowym, podczas gdy układ noradrenergiczny integruje aktywność między segregowanymi regionami. Systemy te współdziałają z innymi układami neuromodulacyjnymi, kształtując topologię sieci. Zrozumienie obwodów i interakcji tych systemów jest ważne dla zrozumienia funkcji mózgu i stanów chorobowych.

Ponieważ ADHD jest złożonym zaburzeniem, na które wpływają zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe, dostępność odpowiednich modeli zwierzęcych jest dużym krokiem w kierunku zrozumienia mechanizmu tego zaburzenia [14]. Dlatego badania molekularne i komórkowe z wykorzystaniem modeli zwierzęcych stanów patologicznych pomogą nam zrozumieć związane z tym mechanizmy u człowieka. W tym badaniu sugerujemy udział glejowego GABA u myszy GIT1 KO, ponieważ w astrocytach móżdżku występuje obniżony poziom GABA, co skutkuje mniejszym prądem hamującym tonik, w którym pośredniczy zmniejszone toniczne uwalnianie GABA, co prowadzi do wzrostu stosunku E / I i nadpobudliwości (ryc. 4).

Istnieją istotne dowody na to, że osoby z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) mają pamięć roboczą poniżej średniej[1,2,3] i trudności z hamowaniem odpowiedzi[4,5,6]. Deficyty te można wytłumaczyć zmniejszoną aktywacją w obszarach mózgu, takich jak grzbietowo-boczna kora przedczołowa (DLPFC), przednia kora zakrętu obręczy (ACC), tylna kora ciemieniowa (PPC), brzuszno-boczna kora przedczołowa (VLPFC), wyspa wzgórza i prążkowie, które okazały się różnić u osób z ADHD w metaanalizach funkcjonalnego rezonansu magnetycznego zadania kontroli hamowania, pamięci roboczej i uwagi[7,8,9]

Neurony w LC uruchamiają się podczas zadań poznawczych, takich jak pamięć (uczenie się, konsolidacja off-line, odzyskiwanie), uwaga i percepcja, a zatem upośledzenie aktywności LC może być związane z niektórymi objawami w kontekście zaburzeń neuropoznawczych [15]. Co więcej, LC jest głównym regionem katecholaminergicznym dotkniętym chorobą Alzheimera (AD), z utratą neuronów do 70% i jednym z najwcześniejszych regionów dotkniętych odkładaniem się białka tau [16]. W chorobie Alzheimera układ NA może być związany z plastycznością synaptyczną, metabolizmem neuronalnym, przepuszczalnością bariery krew-mózg, sprzężeniem nerwowo-naczyniowym i zapaleniem nerwów [15]. Co więcej, zaburzenia układu NA mogą odpowiadać za behawioralne objawy demencji, takie jak pobudzenie, depresja i zaburzony cykl snu i czuwania w AD [16], a także depresja, lęk i halucynacje w otępieniu z ciałami Lewy'ego [17]. Coraz więcej dowodów wskazuje na to, że móżdżek odgrywa ważną rolę w zespole nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). ADHD wykazuje zwiększoną perfuzję móżdżku po leczeniu metylofenidatem, który aktywuje układ NA, a jego odpowiedź na leczenie jest skorelowana z perfuzją w analogicznym regionie [18]. Ligand PET transportera noradrenaliny, (S,S)-O-[11C]metyloreboksetyna i PET wykazywały zmniejszoną dostępność w prawych regionach czołowo-ciemieniowo-wzgórzowo-móżdżkowych u pacjentów z ADHD [19]. Wyniki te są interesujące, gdy weźmie się pod uwagę móżdżkowy poznawczy zespół afektywny [20], zwłaszcza z perspektywy farmakologicznej.

Do niedawna móżdżek był uważany za strukturę mózgu zaangażowaną głównie w kontrolę motorycznąPojemność pamięci roboczej, która jest ważna dla zdolności planowania pacjentów z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), oceniono za pomocą wersji Tower of London-Freiburg, a wyniki nie wykazały istotnych różnic między pacjentami z ADHD a zdrowymi osobami z grupy kontrolnej (Mohamed i in., 2021)Wyniki pokazały, że pacjenci z ADHD wykazują upośledzone hamowanie w porównaniu ze zdrowymi osobami z grupy kontrolnej, jak doniesiono w różnych badaniach (Fabio i Caprì, 2017; Guo i in., 2021; Callahan i in., 2022)Podczas gdy niektóre testy sugerują upośledzenie elastyczności poznawczej, przełączania uwagi i pamięci roboczej, inne nie wykazują znaczących różnic między pacjentami z ADHD a zdrowymi osobami z grupy kontrolnejTest Trail Making Test-wersja Langensteinbachera nie wykazała upośledzenia elastyczności poznawczej i przełączania uwagi u pacjentów z ADHD (Mohamed i in., 2021)Elastyczność poznawczą i czas reakcji mierzono za pomocą Inwentarza Elastyczności Poznawczej i Iowa Gambling Task, wyniki były znacznie niższe u pacjentów z ADHD w porównaniu z grupą kontrolną (Roshani i in., 2020)Do oceny słuchowej pamięci roboczej wykorzystano zadanie sekwencjonowania liter/cyfr (Gold i in., 1997), a wyniki wykazały, że pacjenci z ADHD mieli znacznie niższe wyniki w porównaniu ze zdrowymi osobami z grupy kontrolnej (Aycicegi-Dinn i in., 2011)

Móżdżek pośredniczy w przejściach między stanami aktywności kory nowej Poza wykazaniem jego konieczności, badania te nie wyjaśniły, jaką konkretną funkcję pełni pętla korowo-móżdżkowa podczas planowania motorycznego.Aktywność wejściowa kory nowej może reprezentować sygnały czuciowe, motoryczne lub wewnętrzne, umożliwiając móżdżkowi kojarzenie różnych kontekstowych danych wejściowych ze specyficznymi sygnałami nagrody lub uczenia za pośrednictwem włókien pnących w celu kształtowania aktywności wyjściowej w jądrach móżdżku.Jądra móżdżku z kolei mogą wywierać określony wpływ na www.sciencedirect.comWpływ fastigialPo prawej, odrębne jądra móżdżku wpływają na aktywność kory ruchowej w określonych wymiarach przestrzeni aktywności.Przejścia między stanami aktywności mogą być wyuczone przez mechanizmy plastyczności w móżdżku i mogą być wyzwalane przez aktywność wejściową kory nowej związaną z bodźcem sensorycznym, aktualnym stanem motorycznym lub nieoczekiwanymi zaburzeniami.Wyjścia móżdżku są kierowane przez odrębne jądra móżdżku, które celują w różne, ale nakładające się na siebie części wzgórza [15,82] (ryc. 3), tworząc równoległe pętle korowo-móżdżkowe [44].Komunikacja specyficzna dla wymiaru [83] może pozwolić różnym jądrom móżdżku na zróżnicowany wpływ na aktywność w korze ruchowej związanej z różnymi działaniami.Zgodnie z tą ideą, w niedawnym badaniu Gao i wsp. zbadano wpływ aktywności fastigialnej i zębatej na dynamikę ALM związaną z planowaniem motorycznym kierunkowego ruchu języka [15].Zarówno perturbacje fastigialne, jak i zębate powodowały zmiany aktywności w ALM.Perturbacja jądra fastigialnego wpłynęła na aktywność ALM, która zniosła selektywność kierunku ruchu języka wzdłuż wymiaru kodowania.W oddzielnym badaniu przeprowadzonym przez Chabrola i wsp. zbadano myszy poruszające się po korytarzu, oczekując nagrody, i stwierdzono, że jądro zębate może napędzać aktywność przygotowawczą ALM [14]Te zróżnicowane zaangażowanie jąder móżdżku w różne zachowania może wynikać z zróżnicowanych interakcji wzdłuż wymiarów aktywności.Jądro zębate może wpływać na kierunek niektórych rodzajów ruchu [15,84], podczas gdy jądro zębate sygnalizuje pilność/czas nadchodzących działań [14,50,85].Pozostaje do ustalenia, czy wiele równoległych pętli korowo-móżdżkowych wpływa na aktywność w określonych wymiarach istotnych dla zadania podczas planowania motorycznego.Czy móżdżek może wpływać na przejścia między stanami aktywności poprzez uczenie się (a) Warunkowanie mrugania oczami

Najnowsze dowody sugerują, że funkcja móżdżku jest bardziej ekspansywna [5,6,7], w tym przewidywanie nagrody [8,9,10,11,12], planowanie motoryczne [13,14,15,16] i nawigacja [17].Ta sama podstawowa struktura obwodu powtarza się w móżdżkuDoprowadziło to do wniosku, że móżdżek może kontrolować aktywność w innych częściach mózgu w sposób analogiczny do tego, jak móżdżek kontroluje efektory motoryczne [18].Móżdżek generuje sygnały predykcyjne, które pomagają kierować ruchem w kierunku pożądanych punktów końcowych [19,20].Autorzy dokonują syntezy najnowszych prac nad dynamiką móżdżku i kory nowej oraz proponują, że ruch ukierunkowany na cel jest przygotowywany poprzez kierowanie dynamiką kory nowej do określonych stanów aktywności reprezentujących określone przyszłe działania.Móżdżek uczy się wykorzystywać jeden wzorzec aktywności kory nowej, aby umożliwić sterowanie przejściami między stanami aktywności (ryc. 1).Przejścia między stanami aktywności umożliwiają elastyczne i odpowiednie plany motoryczne lub sekwencje reakcji.Stany aktywności w korze ruchowej reprezentują nadchodzące działania Obszary czołowe i motoryczne kory nowej są wymagane do wyboru odpowiednich ruchów ukierunkowanych na cel.Neurony kory ruchowej uaktywniają się setki milisekund przed rozpoczęciem ruchu [14,21,22,23,24,25,26].Proces planowania motorycznego można opisać jako wprowadzanie aktywności kory nowej do określonych punktów końcowych w przestrzeni aktywności.Trajektorie opisują przejścia między stanami aktywności kory nowej, 28 Interakcje całego mózgu między obwodami neuronalnymi

Złożona dynamika aktywności neuronalnej w korze nowej odzwierciedla integrację informacji zewnętrznych i wewnętrznych przed wyborem i wykonaniem określonych działań lub wyborów.Kora nowa wysyła dalekosiężne projekcje do wszystkich głównych podkorowych obszarów motorycznych, w tym do zwojów podstawy, śródmózgowia i móżdżku [1,2,3,4].Wyjścia tych struktur podkorowych zbiegają się głównie w jądrach wzgórza, które celują w obszary kory nowej zaangażowane w planowanie i wykonywanie ruchów.

Zespół proponuje, aby przyszłe badania mogły zbadać związek między indywidualną zmiennością społecznych zdolności poznawczych u osób z ASD a łącznością móżdżkowo-ciemieniową. Eksperymenty na myszach sugerują związek przyczynowo-skutkowy między tym obwodem a poznaniem społecznym. Obwód ten jest potencjalnym modelem do zrozumienia, w jaki sposób dysfunkcja obwodu przyczynia się do społecznych fenotypów poznawczych w zaburzeniach psychicznych. Nieinwazyjna manipulacja tym obwodem sprawia, że jest on obiecującym celem interwencji mających na celu poprawę społecznych deficytów poznawczych.

Analiza ta wykazała, że poznanie społeczne jest dodatnio skorelowane z funkcjonalną łącznością między lewym płatem ciemieniowym a innymi regionami sieci trybu domyślnego (DMN), w tym węzłami DMN zarówno w obustronnych płatach ciemieniowych, jak i obustronnym móżdżku

Zmiany stężenia oksyhemoglobiny w obu M1 wystąpiły około 10 minut po anodowym tDCS móżdżku, z tendencją do zwiększania się w okresie stymulacji, a nawet po zakończeniu stymulacji, co może sugerować, że wpływ na hemodynamikę neuronów może wymagać wystarczająco długotrwałej stymulacji. Inną fascynującą obserwacją jest to, że anodowy tDCS móżdżku zmniejszył stężenie oksyhemoglobiny

Jeśli wzgórze jest funkcjonalnym węzłem disynaptycznego obwodu DCN-BLA, spodziewalibyśmy się znaleźć aksony wejścia DCN odbierające neurony wzgórzowe w BLAW tym celu zobrazowaliśmy wycinki zawierające BLA z transsynaptycznych eksperymentów Cre (N = 5; Rysunek 4A).Odkrycie to sugeruje, że aksony neuronów wzgórzowych otrzymujące dane wejściowe móżdżku tworzą synapsy morfologiczne w BLA.Airyscan konfokalne obrazowanie warstw z eksperymentów z podwójnym znacznikiem (Figura 1) ujawniło znakowane fluorescencyjnie aksony DCN w kontakcie z neuronami, które były znakowane wstecznie z BLA zarówno w jądrach CM (ryc. 5B1, B2), jak i PF (ryc. 5B3-B5).W połączeniu z wynikami obrazowania (Figura 5), nasze wyniki elektrofizjologiczne silnie przemawiają za obwodem dynaptycznym DCN-BLA, który rekrutuje jądra CM / PF jako węzeł

Zidentyfikowaliśmy wewnątrzlaminarny klaster wzgórza i jądro MD jako odbiorców większości móżdżkowych danych wejściowych do wzgórza limbicznego (ryc. 2).Oprócz BLA zidentyfikowaliśmy projekcje aksonalne neuronów wzgórza odbierających wejście DCN w regionach limbicznych, takich jak rdzeń i powłoka jądra półleżącego oraz przednia kora obręczy / kory przedlimbicznej (Figura 4)

Jak wspomniano wcześniej, ten rodzaj upośledzenia jest analogiczny do tego, co obserwuje się w układzie sensomotorycznym szczurów, gdy jądra wyjściowe móżdżku są zahamowane, a spójność między korą czuciową i ruchową jest zakłócona, podczas gdy przetwarzanie miejscowe pozostaje nienaruszone (Popa i in., 2013).Ten rodzaj upośledzenia jest analogiczny do tego, co obserwuje się w układzie sensomotorycznym szczurów, gdy jądra wyjściowe móżdżku są zahamowane, przy czym spójność między korą czuciową i ruchową jest zakłócona, podczas gdy przetwarzanie lokalne pozostaje nienaruszone (Popa i in., 2013)Inne niedawne badanie wykazało, w jaki sposób zachowanie podobne do ASD u myszy jest powiązane z aktywnością w określonych projekcjach korowych móżdżkowo-wzgórzowo-przedczołowych (Kelly i in., 2020).Odkrycia te sugerują bezpośredni związek między deficytami funkcji móżdżku a deficytami w regulacji dopaminy w korze czołowej, która jest powszechnie uważana za kluczową przyczynę schizofrenii

W miarę jak myszy poprawiały swoją wydajność w tym ukierunkowanym na cel zachowaniu, koherencja oscylacji theta (6-12 Hz) między hipokampem grzbietowym a Crus I selektywnie wzrosła (Watson i in., 2019), co sugeruje, że komunikacja między Crus I a hipokampem grzbietowym obejmuje związaną z zadaniem spójność oscylacji neuronalnych (Watson i in., 2019)

Móżdżek przechodzący: móżdżkowa koordynacja aktywności mózgowejW jaki sposób moc wyjściowa móżdżku wpłynęłaby na spójność oscylacji w dwóch obszarach kory mózgowej? Uważa się, że wzgórze odgrywa kluczową rolę w koordynacji oscylacji mózgu (Jones, 2001), w tym w modulacji ich koherencji (Guillery, 1995; Destexhe i inni, 1999; Saalmann, 2014), a zwłaszcza między mPFC a hipokampem grzbietowym (Hallock i in., 2016).Region ten nie współaktywował się z pojedynczym regionem móżdżku, ale zamiast tego współaktywował się z kilkoma nienakładającymi się regionami móżdżku, z których każdy reprezentował, które inne regiony korowe były jednocześnie aktywne (Liu i Duyn, 2013; Rysunek 5B)Pokazuje to, że specyficzne aktywacje ogniskowe w móżdżku odpowiadają rozproszonym wzorcom przestrzennym koaktywacji kory mózgowej, co sugeruje, że selektywna komunikacja międzyobszarowa jest ustanawiana między rozproszonymi sieciami w korze mózgowej, gdy pewne regiony móżdżku są aktywne.Kierunkowość tego związku nie jest znana i może reprezentować kodowanie koaktywacji mózgu przez móżdżek, indukcję koaktywacji mózgu przez móżdżek lub wzajemne oddziaływanie tych dwóch.

Ostatnie badania pokazują, że GC, które to otrzymują, wydają się być biofizycznie dostrojone do różnych informacji fazowych w ramach tego wejścia – wzdłuż głębokości warstwy GC neurony reagują preferencyjnie na sygnały wejściowe o rosnącej częstotliwości, tworząc w ten sposób gradient dostrojony do różnych faz w sygnale mostowo-móżdżkowym (Straub i in., 2020; Rysunek 4C).Włókna równoległe wykazują zależność od głębokości prędkości przewodzenia, przy czym głębsze GC przewodzą potencjały czynnościowe z większą prędkością (Straub i in., 2020)Modelowanie wykazało, że te właściwości GC razem prowadzą do bardziej precyzyjnych odpowiedzi komórek Purkinjego na dane wejście MF modulowane częstotliwością skoków

Proponujemy, opierając się na najnowszych odkryciach eksperymentalnych z naszych laboratoriów (McAfee i in., 2019) oraz innych (Popa i in., 2013; Lindeman i in., 2021), że móżdżek osiąga to poprzez kodowanie relacji fazowych trwających oscylacji neuronalnych w obszarach kory nowej i dostarczanie odpowiedniego do zadania sprzężenia zwrotnego, które promuje określone czasoprzestrzenne wzorce aktywacji gammaInterakcje te zapewniają selektywność "od góry do dołu" dla spójności międzypowierzchniowej.Spojrzenie na znane funkcjonalne i anatomiczne wzorce połączeń móżdżku z tej nowej perspektywy daje nowe możliwości rozwiązania kluczowych pytań dotyczących neuronalnego "języka" interakcji móżdżkowych

Czy obserwowane pobudzenie jest zatem oznaką przedczołowego deficytu hamującego leżącego u podstaw ADHD, czy raczej stanem niepokoju, minimalnym wyrazem dysfunkcji móżdżku, charakteryzującym etiologicznie odrębną jednostkę? Związek ASD ze zmianami w określonych regionach mózgu staje się coraz wyraźniejszy. Dotknięte regiony obejmują korę oczodołowo-czołową, górną bruzdę skroniową, zakręt wrzecionowaty, ciało migdałowate i móżdżek [12], a ten ostatni odgrywa rolę w procesach uczenia się, zapamiętywaniu, kilku funkcjach wykonawczych i poznaniu. Czy w świetle tych faktów zdiagnozowanie ADHD, zaburzenia związanego ze zmienioną korą przedczołową, w populacji osób z ASD nie byłoby ryzykowne?ADHD i ASD są opisywane jako często współwystępujące, dzielące pewne fenotypy poznawcze. Jednak ważne jest, aby móc prześledzić te wspólne cechy wstecz do wspólnej fizjopatologii i zidentyfikować fizjopatologiczne cechy chorób współistniejących, które mogą powodować dodatkowe deficyty neurofunkcjonalne. Chantiluke i wsp. [13] porównali funkcje przedczołowe w czterech grupach młodzieży z ASD, ADHD, współistniejącym ASD i ADHD lub żadnym z tych zaburzeń (grupa kontrolna) poprzez czasowe zadanie dyskontujące, przy użyciu fMRI. Odkryli anomalie wspólne dla grup niekontrolnych, a także odrębne cechy unikalne dla każdej z tych trzech grup. W porównaniu z grupami niewspółistniejącymi i kontrolnymi, grupa z chorobami współistniejącymi wykazywała unikalne i poważniejsze upośledzenia wpływające na boczną i brzuszno-przyśrodkową korę przedczołową, brzuszne prążkowie i przednią korę obręczy. Te fizjopatologiczne odkrycia sugerują, że współwystępowanie ASD i ADHD nie odpowiada zwykłemu połączeniu lub dodaniu obu zaburzeń: jest neurofunkcjonalnie odrębne i zasługuje na dalsze badania w celu dokładniejszej charakterystyki.Jak wykazali Lau-Zhu i wsp. [14], ASD i ADHD są związane z unikalnymi cechami przetwarzania uwagi. Badania potencjałów związanych ze zdarzeniami (ERP) – związane z kontrolą hamującą i monitorowaniem wydajności w ADHD [15,16,17] oraz przetwarzaniem społecznym lub emocjonalnym, a także funkcjonowaniem wykonawczym w ASD [18] – głównie z udziałem nastolatków wykazały wyraźne nieprawidłowe profile poznawcze dla ADHD i ASD . Oba zaburzenia są związane z nietypową alokacją zasobów uwagi i nietypowym monitorowaniem wydajności. Jednak leżące u ich podstaw strukturalne upośledzenie jest bardzo różne. Jeśli chodzi o uwagę, upośledzenie ADHD ma tendencję do odzwierciedlania trudności w wykrywaniu wskazówek, które w przeciwnym razie umożliwiłyby przewidywanie, podczas gdy upośledzenie ASD jest bardziej bezpośrednio związane ze zwiększoną zdolnością percepcyjną i słabszą orientacją na nowe dane wejściowe, z dłuższym zatrzymywaniem bodźców w pamięci roboczej i unikalnymi cechami społecznymi, emocjonalnymi i wykonawczymi. ADHD, w przeciwieństwie do ASD, jest bardziej bezpośrednio związane z upośledzonym hamowaniem. Należy pamiętać, że upośledzone hamowanie, podstawowa cecha fizjopatologiczna ADHD, nie była badana w kohortach pacjentów z ASD. Zaburzenia przetwarzania sensorycznego, takie jak te obserwowane w ASD, ostatecznie mają wpływ na procesy uwagi. Przyczyny niedoborów uwagi obserwowanych w tych dwóch zaburzeniach wydają się zatem bardzo różne.

Hochhauser i wsp. [10] opisali specyficzne cechy uwagi związane z interakcjami społecznymi u młodych dorosłych z ASD, które mogą być jednak konsekwencjami innej formy upośledzenia funkcji poznawczych. W kilku badaniach wykazano funkcje poznawcze1https://caddra.ca/pdfs/caddraGuidelines2011Rozdział02.pdf.cechy wpływające na umiejętności uwagi w populacji ASD, w tym trudności z wycofaniem się, znacznie większe przetwarzanie lokalnych szczegółów lub zwiększona percepcja, ale "ślepota kontekstu". Te elementy z kolei wpływają na szybkość przetwarzania. Szybkość przetwarzania nie jest zatem bezpośrednio upośledzona, ale raczej różnice w sposobie przetwarzania danych percepcyjnych mają wpływ na uwagę. Dlatego wydaje się, że bardziej odpowiednie byłoby mówienie o cechach uwagi ASD, a nie o anomaliach lub deficytach uwagi, odróżniając je w ten sposób od ADHD.Mayes i wsp. [11] wykazali, że destrukcyjne zaburzenie regulacji nastroju było niezwykle rozpowszechnione wśród dzieci z ASD, znacznie częściej niż wśród dzieci z ADHD i neurotypowych. Co więcej, 91% dzieci z objawami destrukcyjnych zaburzeń rozregulowania nastroju spełniało również kryteria zaburzeń opozycyjno-buntowniczych, co ujawnia bardzo wysoką częstość występowania zachowań eksternalizacyjnych w ASD. Obecność pobudzenia psychomotorycznego nie może być automatycznie przypisana nadpobudliwości ruchowej ADHD, ale sugeruje zaburzenie dysregulacji emocjonalnej bardziej bezpośrednio związane z behawioralnymi skutkami drażliwości.

Sprenger i wsp. [5] doszli do wniosku, że objawy autyzmu były istotnie bardziej nasilone, zwłaszcza w obszarze interakcji społecznych (ocenianych za pomocą skali reakcji społecznej i wywiadu diagnostycznego autyzmu), u pacjentów z podwójnym rozpoznaniem ASD-ADHD niż u osób z samym ASD. Jednak ten wniosek może również ilustrować częste kliniczne zamieszanie związane z tymi zaburzeniami: czy ciężki autyzm, który opisują, nie może być równie dobrze przyczyną bardziej objawowego deficytu uwagi, nie sugerując obecności ADHD? Podobnie Green i wsp. [6] stwierdzili, że objawy autystyczne były bardziej rozpowszechnione u dzieci z ADHD. W badaniu wzięto pod uwagę grupę dzieci w wieku od 6 do 10 lat podzieloną na podgrupę ADHD i podgrupę kontrolną bez ADHD. Wątpliwe wydaje się stwierdzenie, że objawy autystyczne są bardziej rozpowszechnione u pacjentów z ADHD bez uznania, że nasilenie ASD jest niezależnie od źródła wyraźnych niedoborów uwagi. W badaniu stwierdzono również, że intensywność objawów nadpobudliwości i impulsywności bezpośrednio wpływa na nasilenie objawów ASD, bez odwrotnego uwzględnienia, że nasilenie ASD może niezależnie wyjaśniać oznaki pobudzenia psychomotorycznego i niedoborów uwagi. Co więcej, wyniki nie różniły się w zależności od podtypu ADHD, co dodatkowo potwierdza hipotezę, że obserwowany deficyt uwagi i nadpobudliwość ruchowa są bardziej bezpośrednio wyjaśnione ciężkim autyzmem niż współistniejącym ADHD.Niektóre badania wykazały strukturalne różnice w funkcjach uwagi między pacjentami z ASD i ADHD, podczas gdy inne sugerują, że zaburzenia te wykazują identyczne niedobory [7, 8].Barnard-Brak [9] donosił o różnej zdolności do odróżniania osób z ASD od osób z ADHD na podstawie ich wyników w różnych zadaniach poznawczych, które oceniają trwałą uwagę. Jednak zadanie szybkiego nazywania liter, które uważa się za przewidywanie zdolności czytania powierzchownego i innych umiejętności czytania, ujawniło znaczące różnice między dziećmi z ASD i ADHD: te pierwsze spędzały więcej czasu nad zadaniem i osiągały lepsze wyniki. Tak więc interpretacja wyników w zadaniach poznawczo-uwagowych oceniających trwałą uwagę wymaga szczególnej ostrożności, aby uniknąć pomylenia tych dwóch zaburzeń. Badanie to podkreśliło również wpływ środowiska na wykonywanie zadań związanych z uwagą przez osoby z ASD: otoczenie, w którym osoby wykonują testy diagnostyczne, może mieć duży wpływ na wyniki.

Naturalistyczne dane kontrolne MTA wykazały, że ponad 60% dzieci z ADHD typu mieszanego miało zmienny przebieg objawów z, w terminologii klinicznej, powtarzającymi się okresami remisji i nawrotów – nawet jeśli ten pierwszy był konserwatywnie definiowany jako brak (a) istotnych objawów ADHD, (b) upośledzenia i (c) leczenia w ciągu ostatnich sześciu miesięcy (Sibley i wsp., 2021).Jeśli chodzi o konkretne czynniki ryzyka, obszerna literatura została niedawno podsumowana w ogólnym przeglądzie metaanaliz; autorzy ocenili wiarygodność powiązań między ADHD a szeregiem różnych ekspozycji środowiskowych na podstawie wartości p, wielkości próby i jednorodności wyników.Zidentyfikowano dziewięć stowarzyszeń o wysokiej wiarygodności.Kilka innych mniejszych skojarzeń uznano za wiarygodne (p < 001,<>), w tym poziom ołowiu we krwi dziecka, poziom magnezu we krwi dziecka, stres matki w czasie ciąży i ekspozycję matki na selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) podczas ciąży.

Wpływ życia z ADHDTradycyjnie badacze koncentrowali się na charakterystyce ADHD, a klinicyści na swoich wysiłkach terapeutycznych, przede wszystkim na podstawowych objawach; nieuwaga, nadpobudliwość i impulsywność. Jednak w ostatnich latach zaczęło dominować bardziej holistyczne i skoncentrowane na osobie skupienie się na wpływie życia z ADHD pod względem upośledzenia funkcjonalnego, jakości życia (QoL) i stygmatyzacji.Upośledzenie jest cechą definiującą ADHD i można je zaobserwować w wielu domenach – wyłaniając się ze złożonej interakcji między zdolnościami i niepełnosprawnościami danej osoby a kontekstem środowiskowym, w którym żyje i działa. Profile upośledzenia różnią się znacznie u osób z ADHD, ale podstawowe wyzwania funkcjonalne są szeroko rozpowszechnione (Bo€lte i in., 2018). W różnych kulturach ADHD negatywnie wpływa na relacje rówieśnicze i rodzeństwo (Ros i Graziano, 2018). ADHD wiąże się z ryzykownymi zachowaniami charakteryzującymi się wyższymi wskaźnikami ciąż wśród nastolatek, hazardu, wypadków i przedwczesnej śmierci (Shoham et al., 2021). Objawy nadpobudliwości i impulsywności korelują z podejmowaniem ryzyka, wypadkami i wykluczeniem społecznym przez rówieśników, podczas gdy objawy nieuwagi korelują z niskimi wynikami w nauce/zawodu i niską pewnością siebie (Willcutt i in., 2012). Upośledzenie utrzymuje się w wieku dorosłym w ponad połowie przypadków (Song i in., 2021) i jest pogarszane przez obecność innych schorzeń neurorozwojowych i psychicznych (Jangmo i in., 2021). Upośledzenie może być niedoceniane u kobiet w dzieciństwie (Mowlem et al., 2019), co może być związane z różnicami płci w profilach współwystępujących schorzeń (Rucklidge, 2010). Kobiety mogą również podejmować większe wysiłki, aby ukryć wyzwania i sprostać oczekiwaniom społecznym (de Schipper i in., 2015).Jakość życia i, co za tym idzie, dobre samopoczucie i satysfakcja z życia są znacznie zmniejszone w ADHD – chociaż istnieje duża zmienność międzyosobnicza. Ogólnie rzecz biorąc, samoocena globalnej jakości życia jest zmniejszona we wszystkich domenach życia i w czasie w porównaniu z typowo rozwijającymi się osobami, przy czym dotyczy to zarówno dzieci (Jonsson i in., 2017), jak i dorosłych (Lensing et al., 2015). Jakość życia jest bardziej zaburzona, gdy występują warunki współwystępujące (Klassen, Miller i Fine, 2004). Skutki ADHD są porównywalne z tymi obserwowanymi w poważnych schorzeniach pediatrycznych (Coghill i Hodgkins, 2016). Zmniejsza się również jakość życia rodziców i rodzeństwa (Peasgood i in., 2021).Osoby z ADHD mogą doświadczać uprzedzeń, stereotypów i dyskryminacji często z powodu etykiety diagnostycznej. Te formy stygmatyzacji, gdy są internalizowane, mogą prowadzić do poczucia wyobcowania, które zmniejsza poszukiwanie pomocy i obniża poczucie własnej wartości (Clement i in., 2015). Stygmatyzacja ADHD, napędzana błędnymi przekonaniami na temat jego przyczyn i dezinformacją na temat leków (Hinshaw i Scheffler, 2014), jest powszechna wśród rodziny, społeczeństwa i profesjonalistów (Lebowitz, 2016). Stygmatyzacja związana z ADHD jest bardziej wyraźna niż w przypadku specyficznych trudności w uczeniu się, ale mniej niż w przypadku choroby afektywnej dwubiegunowej (Kaushik et al., 2016). Używanie terminów biomedycznych przez klinicystów i naukowców (np. choroba, nieprawidłowość) w odniesieniu do doświadczenia odmienności może być stygmatyzujące, chociaż niektóre terminy, takie jak "pacjent", są nadal bardziej akceptowane w ADHD niż w innych stanach neurorozwojowych (np. Kenny i in., 2016).

. Problemy ze snem w ADHD wiążą się z niższą jakością życia, gorszym funkcjonowaniem rodziny oraz zwiększonym ODD i depresją (Lunsford-Avery, Krystal i Kollins, 2016). ERD zwiększa się po utracie snu (Short, Booth, Omar, Ostlundh i Arora, 2020). ERD i SCT są skorelowane ze złym snem w nocy i sennością w ciągu dnia (Fredrick et al., 2022; LunsfordAvery i in., 2016).

Zarówno ERD, jak i SCT przyczyniają się do upośledzenia związanego z ADHD (Becker i in., 2016; Faraone i in., 2019). ERD związane z ADHD wiąże się z obniżoną jakością życia (QoL), upośledzeniem społecznym i gorszymi wynikami edukacyjnymi/zawodowymi u dzieci i dorosłych (Faraone i in., 2019). SCT wiąże się z wycofaniem społecznym, objawami internalizacyjnymi (zwłaszcza depresją) i gorszymi wynikami funkcjonalnymi (Becker i in., 2016). SCT i ERD, choć statystycznie i klinicznie odrębne, są często skorelowane (Becker i in., 2016). Jednak ERD rozszczepia się szczególnie z nadpobudliwością/impulsywnością (Faraone i in., 2019), a SCT z nieuwagą (Becker i in., 2016).

Perspektywy wymiarowe mogą ujawnić unikalne spostrzeżenia. Dane wyjściowe ABCD rfMRI zostały również zbadane wymiarowo (Karcher et al., 2021). Co ciekawe, stwierdzono, że zarówno ogólny czynnik psychopatologii, jak i czynnik neurorozwojowy, łączący nieuwagę, nadpobudliwość, impulsywność, niezdarność i powtarzające się zachowania, są związane ze zmniejszoną łącznością DMN (ta ostatnia ma silniejszy efekt), przy czym czynnik neurorozwojowy jest również związany z silniejszymi korelacjami między DMN oraz sieć cingulo-operkularna (istotność). Niemniej jednak te i inne zależności między mózgiem a zachowaniem stanowiły mniej niż 1% wariancji.

Wahania objawów i upośledzenia w czasie są bardzo częste. Pogląd, że ADHD występujące w dzieciństwie jest trwałym i stabilnym stanem, został ostatnio zakwestionowany w szczegółowej analizie jego trajektorii rozwojowych. Na przykład, naturalistyczne dane kontrolne MTA wykazały, że ponad 60% dzieci z ADHD typu mieszanego miało zmienny przebieg objawów z, w terminologii klinicznej, powtarzającymi się okresami remisji i nawrotów – nawet jeśli ten pierwszy był konserwatywnie definiowany jako brak (a) istotnych objawów ADHD, (b) upośledzenia i (c) leczenia w ciągu ostatnich sześciu miesięcy (Sibley i wsp., 2021). Sugeruje się, że ten nierówny profil jest wynikiem wzajemnego oddziaływania między zmieniającymi się w czasie wymaganiami środowiskowymi a leżącą u podstaw podatnością genetyczną (Sibley i in., 2021).

Badania podłużne wykazały, że impulsywność i nieuwaga są bardziej trwałe w całym rozwoju niż nadpobudliwość, zarówno w populacji ogólnej, jak i w próbkach klinicznych (Willcutt i in., 2012). Prezentacje DSM (nieuważny vs nadpobudliwy/impulsywny) nie są stabilne rozwojowo – odzwierciedlają bardziej przejściowe, ograniczone w czasie objawy zmiennego stanu niż rzeczywiste podtypy (Willcutt i in., 2012). Jeśli ADHD utrzymuje się do wczesnej dorosłości, wydaje się, że istnieje większa szansa na dalsze utrzymywanie się w późniejszym życiu (Karam i in., 2015). Poza podstawowymi objawami zachodzą zmiany we wzorcu współwystępujących schorzeń psychicznych w miarę wzrostu jednostek. Na przykład, podczas gdy w dzieciństwie zaburzenie opozycyjno-buntownicze (ODD) i zaburzenia zachowania (CD) są najczęstszymi stanami współwystępującymi z ADHD, używanie substancji psychoaktywnych oraz zaburzenia nastroju i lęku stają się częstszymi współwystępowaniami w wieku dorosłym (Franke i in., 2018). Determinanty utrzymywania się ADHD nie zostały ostatecznie ustalone. Metaanaliza czynników dziecięcych przewidujących utrzymywanie się ADHD w wieku dorosłym wykazała, że nasilenie objawów i współwystępowanie z zaburzeniami zachowania i dużymi zaburzeniami depresyjnymi były statystycznie istotnymi predyktorami (Caye i in., 2016). Czynniki genetyczne, takie jak historia rodzinna ADHD i ryzyko poligenowe ADHD, choć obiecujące, wymagają dalszych badań.

ADHD może być stanem o późnym początku. Pogląd, że ADHD jest zawsze stanem występującym w dzieciństwie, został zakwestionowany przez najnowsze dane z wielu krajów (np. Caye, Sibley, Swanson i Rohde, 2017; Sibley i in., 2018) sugerując, że niektóre osoby z diagnozą u nastolatków lub wczesnych dorosłych mają wariant choroby o późnym początku; chociaż istnieje spór co do dokładnych wskaźników ADHD o późnym początku, przy czym szacunki wahają się od około 30% do 87% osób z ADHD w wieku dorosłym (Breda i in., 2021). Dogłębna analiza sugeruje, że osoby z domniemanym wariantem o późnym początku mogą różnić się od swoich odpowiedników z dzieciństwa w istotny sposób. Wydaje się, że mają mniej poważne objawy i/lub mniejszą odpowiedzialność genetyczną za ADHD i/lub mogli żyć w bardziej wspierających rodzinach w dzieciństwie i/lub mieć wyższe IQ - lub kombinację tych czynników (Asherson i Agnew-Blais, 2019). Jest to jednak kolejny obszar, który wymaga dalszych badań. Te nowe dane dotyczące ADHD o późnym początku sugerują, że klinicyści powinni rozważyć możliwość rozpoznania ADHD w wieku dorosłym, nawet jeśli kliniczne progi nieuwagi i/lub nadpobudliwości/impulsywności objawów i/lub upośledzenia nie zostały osiągnięte w dzieciństwie

ADHD jest tradycyjnie konceptualizowane jako stan neurorozwojowy z początkiem we wczesnym dzieciństwie i stałym przebiegiem z ograniczoną remisją (Posner i in., 2020). Badania podłużne trajektorii rozwojowych ADHD od dziecka do dorosłego zapewniają kwalifikowane wsparcie dla tej charakterystyki, oferując jednocześnie bardziej zniuansowany i złożony obraz w odniesieniu do niektórych aspektów (Wootton i in., 2022). U większości osób, u których zdiagnozowano ADHD, objawy, a do pewnego stopnia upośledzenie, rzeczywiście pojawiają się po raz pierwszy we wczesnym dzieciństwie, nawet jeśli ich pierwsza formalna diagnoza jest w późniejszym okresie życia (Kieling i in., 2010). W rzeczywistości ADHD można wiarygodnie zdiagnozować w okresie przedszkolnym, kiedy nadpobudliwość i impulsywność są najbardziej widocznymi objawami, a niektóre deficyty neuropoznawcze związane z tym zaburzeniem są już wykrywalne (Shephard i in., 2022). Co więcej, chociaż ogólny obserwowalny poziom objawów spada w ciągu życia od dzieciństwa w populacji ogólnej (Wootton i in., 2022), większość osób, u których zdiagnozowano ADHD w dzieciństwie, nadal ma objawy i/lub upośledzenia wystarczające do postawienia diagnozy w okresie dojrzewania i wczesnej dorosłości (Breda i in., 2021; Faraone, Biederman, & Mick, 2006). W rzeczywistości badanie Multimodalnego leczenia ADHD (MTA), wykorzystujące dane zebrane w różnym wieku w całym rozwoju, sugeruje, że pełne wyzdrowienie/trwała remisja w okresie do dorosłości jest rzadka i występuje u mniej niż 10% osób z ADHD (Sibley i in., 2021).

Jednym z trudnych aspektów badań nad drażliwością i jej przydatnością w identyfikacji wczesnego ryzyka psychopatologii jest fakt, że objawy behawioralne, takie jak napady złości, mogą być przykładami typowego rozwoju odpowiedniego do wieku lub mogą być potencjalnym markerem klinicznego zagrożenia (Wakschlag i in., 2012).W celu opracowania miar, które odróżniają normatywną drażliwość od klinicznie istotnej, naukowcy wykorzystali wymiarowe miary zachowań związanych z drażliwością w grupach uczestników o pełnym zakresie nasilenia drażliwościBadania te wykazały, że oceny wymiarowe mają dobrą czułość i swoistość w odróżnianiu rozwoju normatywnego od klinicznie istotnej drażliwości predykcyjnej podłużnego prawdopodobieństwa rozpoznania zaburzenia DSM (Wakschlag i in., 2015; Wiggins i in., 2018).Negatywność N2 w EEG może odróżnić przedszkolaki o wysokim i niskim poziomie zachowań destrukcyjnych (Grabell i in., 2017), a aktywność kory przedczołowej mierzona za pomocą fNIRS jest skorelowana z drażliwością i elastycznością poznawczą u dzieci w wieku przedszkolnym (Li i in., 2017)Znaczenie tych odkryć neurokognitywnych i neurofizjologicznych u dzieci w wieku przedszkolnym polega na tym, że objawy drażliwości można odwzorować na określone domeny RDoC i obwody mózgowe, nawet zanim dziecko spełni kryteria diagnostyczne DSM.Umożliwienie badaniom uwolnienia się od ograniczeń diagnozy klinicznej może otworzyć pole do odkrycia nowych relacji, które nie były oczywiste przy użyciu kategorii diagnostycznych do definiowania grup badawczych

Umieszczenie w bazie danych NLM nie oznacza poparcia lub zgody na zawartość przez NLM lub National Institutes of Health.Dowiedz się więcej: Zrzeczenie się odpowiedzialności PMC | Informacja o prawach autorskich PMC.Ostateczna wersja tego artykułu jest dostępna na stronie J Child Psychiatry.Patrz komentarz w tomie 63 na stronie 377WprowadzenieW 2009 roku Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego (NIMH) uruchomił inicjatywę Research Domain Criteria (RDoC), której strategicznym celem jest ułatwienie nowatorskich podejść badawczych do klasyfikacji zaburzeń psychicznychByło to motywowane potrzebą zajęcia się problemem naukowym, że dziedzina ta zrównała choroby psychiczne z zespołami opartymi na klinicznie obserwowanych kryteriach diagnostycznych, które nie były dobrze powiązane z mechanizmami neuronalnymi i psychologicznymi.Zwołano grupy ekspertów dla każdej z domen i, korzystając z aktualnych danych i dowodów empirycznych, zaproponowano sugestie dotyczące rozgraniczenia każdej domeny w użyteczne konstrukty oparte na wspólnych dowodach dotyczących funkcjonalnego wymiaru zachowania i implementacji obwodu lub systemu neuronowego.Dostarczyły one elementów, które były istotne dla każdej "jednostki analizy".Matryca jest postrzegana jako zasób pomagający w formułowaniu wstępnych pytań naukowych i projektowaniu, a nie jako ograniczenie zakresu badań naukowychRysunek ten jest wizualną reprezentacją struktury RDoC.Chociaż macierz nie obejmuje rozwoju jako domeny lub konstruktu, zrozumienie trajektorii rozwojowych w różnych fazach życia stanowi krytyczną kwestię, która jest nieodłącznie związana z ramami RDoC.W fundamentalnym rozdziale RDoC stwierdzono: "Jeden bardzo istotny aspekt dotyczy procesów rozwojowych, postrzeganych jako krytyczne z wielu powodów" (Cuthbert i Insel, 2013, s. 1078)Jak wyjaśniono w innym wczesnym artykule: "Konceptualizacja RDoC obejmuje procesy rozwojowe i interakcje ze środowiskiem jako wymiary ortogonalne, które powinny informować o hipotezach i wnioskach wynikających ze struktury organizacyjnej RDoC.Ich nieobecność w matrycy wynika jedynie z ograniczeń reprezentacji dwuwymiarowej i nie powinna być błędnie interpretowana jako wskazująca, że te ważne względy nie są istotne dla ram badawczych RDoC" (Morris i Cuthbert, 2012, s. 33).Autorzy przyglądają się wpływowi, jaki RDoC wywarł na portfel finansowanych grantów w NIMH, a także wpływowi na całą dziedzinę – pod względem wpływu badań, rozwoju leczenia, projektowania badań i skupienia się na szkoleniach dla pokolenia naukowców

Niedawne badania inspirowane RDoC wykazały, że umiejętności wykonawczej pamięci roboczej (EWM) można konceptualizować jako promowanie elastyczności selektywnej uwagi mierzonej zadaniami wymagającymi zmiany lub aktualizacji uwagi (Błędowski i in., 2010) – nadając stabilność reprezentacjom WM poprzez odfiltrowywanie zbędnych, rozpraszających informacji lub tłumienie zakłóceń informacji nieinformacyjnych.Te deficyty behawioralne zadań EWM są zdecydowanie najsilniejszymi deficytami WM w ADHD, silniejszymi niż deficyty w przechowywaniu WM.Może to być jeden z powodów, dla których trening przechowywania WM nie wykazał korzyści klinicznych.Niewielka liczba badaczy zaczęła koncentrować wysiłki związane z opracowywaniem leczenia na ukierunkowaniu tych umiejętności EWM, aby określić, czy pośredniczą one w poprawie wyników klinicznych (Kofler i in., 2018; Kofler i in., 2020; Stevens i in., 2016)

Tak jak praca ze starszymi dziećmi i młodzieżą koncentrowała się na procesach nagradzania i kontroli poznawczej, tak samo te domeny zostały zbadane u dzieci w wieku przedszkolnym na początku lub podczas kolejnych wizyt kontrolnych. Na przykład Dougherty i in. (2018) stwierdzili, że dzieci, które miały cięższy poziom drażliwości w przedszkolu, miały zmienioną łączność ciała migdałowatego i brzusznego prążkowia z innymi obszarami kory mózgowej podczas zadania opóźnienia bodźca pieniężnego niż dzieci z łagodną drażliwością przedszkolną. Wysoki poziom frustracji w badaniach bez nagrody był również związany z wyższymi poziomami aktywacji bocznej kory przedczołowej mierzonymi za pomocą funkcjonalnej spektroskopii bliskiej podczerwieni (fNIRS) u dzieci w wieku 3-5 lat (Perlman i in., 2014). Podobnie, wyższe wyniki utraty temperamentu wiązały się z większą amplitudą N2 w EEG i zmniejszoną dokładnością no-go podczas prób frustracji u dzieci w wieku 4-7 lat (Deveney i in., 2019). Niektóre badania koncentrowały się na kontroli poznawczej i elastyczności poznawczej, mierzonej za pomocą zadań Go/No Go lub Stroopa. Negatywność N2 w EEG może odróżnić przedszkolaki o wysokim i niskim poziomie zachowań destrukcyjnych (Grabell i in., 2017), a aktywność kory przedczołowej mierzona za pomocą fNIRS jest skorelowana z drażliwością i elastycznością poznawczą u dzieci w wieku przedszkolnym (Li i in., 2017). Znaczenie tych odkryć neurokognitywnych i neurofizjologicznych u dzieci w wieku przedszkolnym polega na tym, że objawy drażliwości można odwzorować na określone domeny RDoC i obwody mózgowe, nawet zanim dziecko spełni kryteria diagnostyczne DSM. Te markery biobehawioralne mogą w znaczący sposób odróżnić normatywne poziomy drażliwości u małych dzieci od klinicznie istotnych poziomów drażliwości, które są skorelowane z neuronalnymi i behawioralnymi wskaźnikami ryzyka. Eksplozja pasywnych, zdalnych czujników umożliwia obecnie jeszcze wcześniejsze badanie fizjologicznych korelatów drażliwości i podatności na psychopatologię poprzez ułatwienie zbierania wokalizacji niemowląt, zmienności rytmu serca, snu i aktywności motorycznej (Wakschlag i in., 2014).

Drażliwość dziecięca – przykład nieswoistości objawowejDrażliwość jest najczęstszym powodem, dla którego dzieci są przywożone na izbę przyjęć lub do oceny ambulatoryjnej (Brotman i in., 2006; Collishaw i in., 2010; Kelly i in., 2010; Leibenluft i inni, 2003; Peterson i inni, 1996; Stringaris i in., 2009). Drażliwość we wczesnym dzieciństwie często utrzymuje się wraz z wiekiem dzieci (Dougherty i in., 2013; Wiggins i in., 2014), przewiduje późniejsze choroby psychiczne (Brotman i in., 2006; Copeland i in., 2014; Stringaris i in., 2009) oraz gorsze wyniki społeczno-ekonomiczne (Brotman i in., 2006). Jednak obecność drażliwych objawów jest skorelowana z wieloma diagnozami z Podręcznika diagnostycznego i statystycznego (DSM), w tym manią, chorobą afektywną dwubiegunową, dużym epizodem depresyjnym, uogólnionym zaburzeniem lękowym, ADHD, zaburzeniem opozycyjno-buntowniczym i destrukcyjnym zaburzeniem rozregulowania nastroju. Obecność drażliwości w wielu chorobach psychicznych utrudnia jej przydatność jako biomarkera diagnostycznego lub predykcyjnego. Warsztaty NIMH na temat drażliwości u dzieci (luty 2014 r.) i Pierwszy Kongres na temat drażliwości u dzieci (wrzesień 2015 r.) zidentyfikowały potrzebę transdiagnostycznych, wielowymiarowych badań nad drażliwością w celu lepszej charakterystyki fenotypu drażliwości i głębszego zrozumienia leżących u podstaw procesów biologicznych i psychospołecznych, w celu zidentyfikowania biomarkerów diagnostycznych i reagujących na leczenie oraz celów interwencji (Avenevoli i wsp., 2015). W latach następujących po tych fundamentalnych spotkaniach wielu badaczy wykorzystało ramy badawcze RDoC, aby przejść od opartych na objawach, kategorycznych ocen drażliwości do miar wymiarowych mających na celu odkrycie biotypów przydatnych do klasyfikacji, przewidywania klinicznego i eksperymentalnych terapii.Jednym z trudnych aspektów badań nad drażliwością i jej przydatnością w identyfikacji wczesnego ryzyka psychopatologii jest fakt, że objawy behawioralne, takie jak napady złości, mogą być przykładami typowego rozwoju odpowiedniego do wieku lub mogą być potencjalnym markerem klinicznego zagrożenia (Wakschlag i in., 2012). Podłużna obserwacja kohorty 3-latków ze znaczną drażliwością była predyktorem rozpoznań klinicznych w wieku 6 lat (Dougherty i in., 2013) i 9 lat (Dougherty i in., 2015). W celu opracowania miar, które odróżniają normatywną drażliwość od klinicznie istotnej, naukowcy wykorzystali wymiarowe miary zachowań związanych z drażliwością (np. łatwo sfrustrowane lub destrukcyjne napady złości) w grupach uczestników o pełnym zakresie nasilenia drażliwości. Badania te wykazały, że oceny wymiarowe mają dobrą czułość i swoistość w odróżnianiu rozwoju normatywnego od tego, co się dzieje. klinicznie istotna drażliwość predykcyjna podłużnego prawdopodobieństwa rozpoznania zaburzenia DSM (Wakschlag i in., 2015; Wiggins i in., 2018). Nacisk RDoC na domeny i konstrukty funkcjonalne był szczególnie pomocny w identyfikacji podstawowych procesów, które mogą nadawać predyspozycje rozwojowe do psychopatologii (Wakschlag i in., 2014).

Klasycznie, badania skoncentrowane na uwadze wykazały, że osoby z ADHD wykazują deficyty w kilku różnych formach uwagi (np. uwaga ukryta, uwaga selektywna, uwaga podtrzymywana i zdolność uwagi) (Barkley, 1997); jednak dowody wskazują, że lepiej myśleć o tym jako o deficycie z regulacją uwagi (Hinshaw, 2018). Dowody behawioralne potwierdzają pogląd, że ADHD może być w rzeczywistości niezdolnością do oderwania uwagi od nieodpartych bodźców lub hiperfokusem (Hinshaw, 2018), a prace neuroobrazowe pokazują intruzje sieci w stanie spoczynku i trybie domyślnym, gdy powinny być zaangażowane sieci skoncentrowane na uwadze (Raichle i Snyder, 2007).

Jednym z głównych założeń RDoC jest jego użyteczność do badania heterogeniczności za pomocą jednej kategorii diagnostycznej. Ostatnie prace nad ADHD podkreślają tę zaletę. ADHD jest powszechnym i uporczywym zaburzeniem rozwojowym, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie, charakteryzującym się nadmierną nieuwagą, nadpobudliwością lub impulsywnością (APA, 2013). Chociaż początek może nastąpić bardzo wcześnie w dzieciństwie, diagnoza ADHD jest zwykle ustalana w wieku szkolnym, co sprawia, że ADHD jest jedną z najczęstszych diagnoz w placówkach edukacyjnych (Matthews i in., 2014). Dzieci z ADHD częściej osiągają słabe wyniki w szkole (Loe i Feldman, 2007), są bardziej narażone na nadużywanie substancji (Adisetiyo i Gray, 2017), a także są bardziej narażone na rozwój kolejnych chorób psychicznych w wieku dorosłym (Hinshaw, 2018). Chociaż nazwa zaburzenia sugeruje, że problem jest z natury deficytem uwagi, przeprowadzono wiele prac, które pokazują, że deficyty doświadczane w ADHD mogą w rzeczywistości wpływać na więcej niż tylko ten jeden system (Nigg, Karalunas, Feczko i in., 2020) i istnieje duży stopień międzyosobniczej zmienności w manifestacji tych problemów (Hinshaw, 2018 r.; Kofler i in., 2013; Nigg i inni, 2002; Nigg, Karalunas, Feczko i in., 2020).

不过也有观点认为，如果你找到了一项与你的兴趣、习惯和行为倾向自然契合的任务或工作，这些习惯和倾向可能会表现为「天赋」。

ADHD 有时会出现一个有点奇特的现象，叫 Hyper Focus，也就是过于集中注意力，无法把注意力转移到其他目标上。

对一般人来说，开始做一件事情是相对容易的。但是对 ADHD 来说，哪怕很简单的动作，比如拿出笔写作业、打开电脑工作、下床洗脸，都非常艰难。因为一件事情在开启的那刻，需要很高的能量作支撑。不是不想做，而是拿起笔的这一下，或者坐到桌子前的这一下，它就是很难。

它们背后有很多 ADHD 的典型症状，比如启动困难、难以控制注意力、短期记忆力差。

回想起来，我人生的很多事情开局还算顺利，但一段时间后，就会不可避免地滑向对我不利的局面。而当它开始变糟，我总是会选择逃避。万一有一天，我无处可逃了呢？

ADHD 人群的数量在人口中占比 5%-7%，绝对不是一个小数字。

Spójność i niespójność czasowej struktury rdzeniowo-peryferyjnejAby zbadać rolę, jaką regiony mózgu odgrywają w utrzymaniu normalnej aktywności fizjologicznej, przeanalizowaliśmy strukturę rdzenia skroniowego i obwodowego. Po pierwsze, na poziomie węzłów chłonnych ważnym odkryciem jest to, że osoby z ADHD wykazują rosnące regiony rdzenia i zmniejszające się regiony obwodowe w płacie czołowym, w przeciwieństwie do cech osób zdrowych. Co ciekawsze, prawy grzbietowo-boczny górny zakręt czołowy i lewy przyśrodkowy zakręt czołowy oczodołowy są uważane za skroniowe węzły rdzeniowe u zdrowych ludzi, podczas gdy w grupie ADHD służą jako obwód skroniowy. Regiony rdzenia czasowego są uważane za krytyczne dla wykonywania stabilnych funkcji, podczas gdy regiony peryferyjne są uważane za związane z elastyczną adaptacją (Cai i in., 2018; Telesford i in., 2016)

Oszacowano na poziomie całego mózgu, zmienna w czasie społeczność osób z ADHD wykazywała nadmierną elastyczność w stanie spoczynku. Wynik ten pokazuje, że w strukturze społeczności pacjentów z ADHD nadal występuje dynamiczna rekonstrukcja w stanie spoczynku, a liczba rekonstrukcji jest zbyt częsta. Chociaż większa elastyczność jest uważana za pozytywną cechę w badaniach nad prawidłowymi funkcjami poznawczymi (Li i in., 2019; Pedersen i in., 2018), nadmierna rekonfiguracja sieci również wydaje się być oznaką choroby psychicznej.

Zbadaliśmy również rozkład węzłów rdzeń-obwód w każdym RSN z dwóch grup uczestników. W przypadku obszaru rdzenia skroniowego wyniki wskazują, że proporcja węzłów należących do sieci sensomotorycznej była najbardziej spójna w obu grupach, podczas gdy w sieci wzrokowej liczba węzłów w grupie ADHD była większa niż w grupie kontrolnej. W przeciwieństwie do tego, odsetek węzłów należących do DMN w grupie kontrolnej był większy niż w grupie ADHD, a u zdrowych osób obecne były węzły należące do sieci uwagi. W przypadku obwodowego obszaru skroniowego proporcja węzłów była bardziej spójna w sieci podkorowej. Liczba węzłów DMN u osób z ADHD była nieco wyższa niż w grupie kontrolnej, podczas gdy liczba węzłów należących do sieci uwagi i sieci sensomotorycznej była mniejsza niż w grupie kontrolnej (ryc. 7E).

Aby lepiej zrozumieć nieprawidłową organizację sieci mózgowej u pacjentów z ADHD, przeanalizowaliśmy strukturę rdzenia skroniowego i obwodowego i zbadaliśmy, czy rdzeń skroniowy i regiony obwodowe były spójne między grupami. Używając 20% punktu odcięcia, stwierdziliśmy, że dynamiczna sieć mózgowa pacjentów z ADHD i zdrowych ludzi ma zarówno konsekwentnie zidentyfikowany rdzeń skroniowy, jak i spójną strukturę obwodową skroniową (Figura 7A); jednak każda grupa ma również swój własny specyficzny rdzeń skroniowy i obszar peryferyjny skroniowy (Figura 7B i C). Warto zauważyć, że istnieją dwa węzły, prawy grzbietowo-boczny górny zakręt czołowy i lewy przyśrodkowy zakręt czołowy oczodołowy, które są uważane za rdzeń skroniowy w grupie kontrolnej, podczas gdy u pacjentów z ADHD są to skroniowe węzły obwodowe. Ponadto odkryliśmy również, że płat czołowy pacjentów z ADHD wykazywał tendencję do zmniejszania się węzłów rdzeniowych i zwiększania węzłów obwodowych, co jest dokładnie odwrotne u zdrowych ludzi (Figura 7D). Specyficzne regiony mózgu zawarte w sieci rdzeniowo-obwodowej skroniowej grupy pacjentów i grupy kontrolnej przedstawiono w Tabeli 4.Unikalny rdzeń skroniowy lub obwodowy region mózgu u pacjentów z ADHD.Unikalny rdzeń skroniowy lub obwodowy region mózgu w grupie kontrolnej.Węzeł rdzenia skroniowego w grupie kontrolnej, który staje się skroniowym węzłem obwodowym w grupie ADHD.

Jak widać na rysunku 3, porównując średnią elastyczność, spójność i rozłączność RSN między obiema grupami, stwierdziliśmy, że elastyczność i spójność były istotnie różne w sieci uwagi (elastyczność: t(90) = 2,621, p (FDR) = 010,90; kohezja: t(2) = 780,0117, p (FDR) = 90,3), DMN (elastyczność: t(304) = 001,90, p (FDR) = 3,086; spójność: t(0117) = 90,2, p (FDR) = 512,014) i sieć podkorowa (elastyczność: t(90) = 2,863, p (FDR) = 0117,<>; kohezja: t(<>) = <>,<>, p (FDR) = <>,<>). Ponadto, w porównaniu z osobami zdrowymi, u pacjentów z ADHD zaobserwowano tendencję do wzrostu zarówno elastyczności, jak i spójności. Jednak rozłączność nie wykazała różnicy między obiema grupami w żadnym z RSN. Wszystkie te wyniki uzyskano podczas kontroli wielokrotnych porównań (FDR).Aby zrozumieć, czy elastyczność, spójność i rozłączność są związane z nasileniem objawów ADHD, zbadaliśmy ich korelacje z wynikami Skali Samooceny Dorosłych (ASRS) na poziomie całego mózgu i RSN / regionów mózgu, które znacznie różniły się między grupami. Nie stwierdzono istotnych korelacji na poziomie całego mózgu ani między różnymi RSN. Jednak wyniki elastyczności prawego grzbietowo-bocznego górnego zakrętu czołowego (r = 284,006, p = 222,034) i lewego górnego zakrętu czołowego oczodołu górnego (r = 5,237, p = 023,246) były istotnie dodatnio skorelowane z wynikami ASRS (ryc. 018). W przypadku kohezji, na poziomie węzła, zarówno prawy grzbietowo-boczny górny zakręt czołowy (r = 6,<>, p = <>,<>), jak i prawy przyśrodkowy górny zakręt czołowy (r = <>,<>, p = <>,<>) były istotnie dodatnio skorelowane z wynikami ASRS (ryc. <>).

Po drugie, na poziomie RSN zarówno u pacjentów, jak i osób zdrowych, obszary rdzenia skroniowego są związane z procesami wzrokowymi i motorycznymi, podczas gdy skroniowe obszary peryferyjne są zaangażowane w DMN, kontrolę uwagi i funkcje wykonawcze. Odkrycie to jest zgodne z wnioskami z poprzednich badań (Betzel i in., 2017; Harlalka i in., 2019). Jednak w różnych typach badań proporcja struktury czasowej rdzeń-obwód w każdym RSN jest różna (Telesford i in., 2016). Proporcja węzłów rdzeniowych i węzłów obwodowych w różnych RSN odzwierciedla wpływ ADHD na funkcje RSN, a funkcje te mogą być niezbędne do utrzymania normalnej fizjologicznej aktywności mózgu w spoczynku.

Na poziomie węzła prawy grzbietowo-boczny górny zakręt czołowy i prawy przyśrodkowy górny zakręt czołowy różniły się istotnie między obiema grupami i oba były dodatnio skorelowane z wynikami skali. Wyniki te sugerują, że różnice w dynamicznej rekonstrukcji społeczności pacjentów z ADHD objawiają się głównie różnicami w skoordynowanym ruchu (spójności) obszarów mózgu, a mózgi pacjentów wykazują częstsze sparowane ruchy. Spójność i rozłączność mogą dostarczyć bardziej szczegółowych informacji na temat dynamicznych zmian w sieci. Te dwa wskaźniki zostały wykorzystane w badaniach nad rekonstrukcją sieci autyzmu i dostarczyły wiarygodnych wyników, wskazujących, że choroba wpływa również na sposób, w jaki węzły zmieniają społeczności (Harlalka i in., 2019). Rozróżnienie między tymi typami przebudowy sieci pozwala lepiej zrozumieć, w jaki sposób choroba wpływa na procesy neurofizjologiczne w mózgu, które towarzyszą zmianom poznawczym.

Zbadaliśmy również różnice w elastyczności między obiema grupami na poziomie węzła. W szczególności regiony mózgu o znaczących różnicach w elastyczności obejmowały prawy grzbietowo-boczny górny zakręt czołowy, lewy górny zakręt czołowy oczodołu, lewy przyśrodkowy zakręt czołowy oczodołowy i prawy przyśrodkowy górny zakręt czołowy. Wcześniejsze badania wykazały, że u pacjentów z ADHD występuje zaburzenie połączenia między tymi regionami mózgu a innymi regionami mózgu (Li i in., 2014). Najwyraźniej wszystkie te obszary znajdują się w płacie czołowym. Płat czołowy był jednym z najwcześniejszych obszarów związanych z objawami ADHD. W szczególności grzbietowo-boczna kora przedczołowa, która jest związana z planowaniem, pamięcią roboczą i przetwarzaniem uwagi, jest najczęściej zgłaszanym obszarem funkcjonalnym ADHD

Na poziomie RSN zaobserwowaliśmy, że wartości elastyczności sieci uwagi, DMN i sieci podkorowej w grupie ADHD były znacznie wyższe niż w grupie kontrolnej. Obserwacja ta pokazuje, że niestabilność mózgu u pacjentów z ADHD objawia się głównie w tych trzech RSN. W poprzednich badaniach neurobiologicznych ADHD stwierdzono również, że te trzy funkcjonalne sieci są nieprawidłowe (Castellanos i Aoki, 2016; Lu i in., 2019; Wang & Li, 2015), zwłaszcza DMN (Castellanos & Proal, 2012; Uddin i in., 2008). Wei i in. (2017) stwierdzili w badaniu dynamicznej rekonstrukcji społeczności pacjentów z depresją, że nieprawidłowa elastyczność sieci krytycznych może upośledzać niezbędną integrację funkcji mózgu. Wykazano jednak, że zdolność do integracji funkcji mózgu jest związana z objawami ADHD (Qian i in., 2019).

(Cai i in., 2018; Kaboodvand i in., 2020; Mowinckel i in., 2017; Nomi i in., 2018). Na przykład, łącząc podejście z przesuwanym oknem i grupowanie k-średnich, Cai i in. (2018) stwierdzili, że w porównaniu ze zdrowymi ludźmi, pacjenci z ADHD mają więcej stanów mózgu, wykazują mniejszą trwałość i wykazują większą zmienność. Kaboodvand i in. (2020) wykazali, że czas trwania stabilnej synergii mózgu u pacjentów z ADHD jest znacznie krótszy niż w grupie kontrolnej.

W tym badaniu zbadaliśmy zmienne w czasie wzorce łączności sieciowej i zakłócenia sieci u dzieci, młodzieży i dorosłych pacjentów z ADHD przy użyciu ICA, okien przesuwnych i klastrowania K-średnich. Nasza analiza ujawniła następujące wyniki: (1) we wszystkich trzech grupach pacjentów z ADHD stwierdzono unikalne zmiany sieci stanów między sieciami stanu spoczynku, przy czym zakłócenia występowały głównie w sieciach funkcjonalnych niższego rzędu, w tym SMN, AUD, VN i CBN, podczas gdy sieci wyższego rzędu (DMN, SN, CEN i FPN) wykazywały raczej rzadką i niską łączność; (2) Uzyskano zmiany w wektorach stanów jako miarę zmian dynamicznych dla trzech grup, w tym średni czas przebywania, ułamek spędzonego czasu, liczbę przejść między stanami oraz całkowitą miarę przejścia według stopnia w stanie i poza nim; (3) Średni czas przebywania był dodatnio skorelowany z ogólnym nasileniem choroby i nasileniem nadpobudliwości tylko w grupie nastolatków, podczas gdy ułamek czasu był dodatnio skorelowany z ogólnym nasileniem w grupie dzieci i nasileniem nadpobudliwości w grupie nastolatków.

Pacjenci z ADHD, młodzieńczy pacjenci z ADHD wykazywali zwiększoną łączność sieciową między SMN i SC w stanie 2.

Młodzież a dzieci Rysunek 3A pokazuje istotne różnice (p < 0,01, skorygowane FDR) między grupami nastolatków i dzieci z ADHD. W porównaniu z dziecięcymi pacjentami z ADHD, młodzieńczy pacjenci z ADHD wykazywali zwiększoną łączność sieciową między DMN i CEN, DMN i SC oraz DMN i SN w stanie 1. W porównaniu do dziecka

Mapy przestrzenne ICN i ich przebiegów czasowych zostały zdekomponowane za pomocą GICA. Wybrane 50 ICN podzielono na dziewięć sieci w oparciu o ich właściwości anatomiczne i funkcjonalne, w tym sieć sensomotoryczną (SMN), sieć wzrokową (VN), sieć trybu domyślnego (DMN), centralną sieć wykonawczą (CEN), sieć móżdżku (CBN), sieć podkorową (SC), sieć słuchową (AUD), sieć czołowo-ciemieniowa (FPN) i sieć istotności (SN). Zidentyfikowane ICN z ich pikami aktywacji przypadały głównie na istotę szarą (rysunek uzupełniający 2).

Wcześniejsze prace wykorzystujące obszary zainteresowania oparte na zadaniach sugerują opóźnioną siłę w połączeniach czołowo-ciemieniowo-żebrowo-móżdżkowych w ADHD, z implikacjami głównie w sieciach czołowo-ciemieniowych, brzusznej uwagi i trybie domyślnym (Cortese i in., 2012; Hart i in., 2012, 2013).

. Podejście to ma na celu wyizolowanie określonych procesów poznawczych, które mogą być powiązane lub zmodyfikowane przez objawy lub leczenie ADHD. Jednak w ostatnim czasie pojawiło się ogromne zainteresowanie alternatywną metodą zwaną funkcjonalnym rezonansem magnetycznym w stanie spoczynku (rs-fMRI). Termin "stan spoczynku" jest mylący, ponieważ mózg nigdy nie jest w spoczynku (Stark i Squire, 2001; Raichle, 2006). Jest często używany do określenia procedury bezzadaniowej, w której uczestnicy są proszeni o leżenie nieruchomo w skanerze, z otwartymi lub zamkniętymi oczami i nie myślenie o niczym konkretnym. FMRI w stanie spoczynku daje miarę neurofizjologii mózgu, która nie jest zależna od procesów poznawczych ukierunkowanych na zadania. Co więcej, odkrycie sieci struktur mózgowych w trybie domyślnym, o której mówi się, że jest aktywna w stanie spoczynku i wykazuje dynamiczne ujemne korelacje z regionami związanymi z zadaniami, otworzyło nowe obszary badań (Raichle i in., 2001; Greicius i inni, 2003) i postawił interesujące pytania dotyczące nieprawidłowych wzorców aktywacji mózgu u pacjentów z ADHD.W warunkach stanu spoczynku sieci wewnętrzne uzyskane z rs-fMRI korelują z fluktuacjami sygnału BOLD o niskiej częstotliwości między regionami mózgu (Biswal i in., 1995; Fox i Raichle, 2007; Khundrakpam i in., 2016). Wykazano, że ludzki mózg jest funkcjonalnie zorganizowany w hierarchię wielkoskalowych sieci łączności (Meunier i in., 2009). U pacjentów z ADHD zaobserwowano nieprawidłową łączność funkcjonalną (FC) w trybie domyślnym, kontrolę wykonawczą, istotność i sieci związane z uwagą (Sidlauskaite i in., 2016; Bos i in., 2017). Mówi się, że sieci te są związane z objawami ADHD, takimi jak upośledzenie przetwarzania funkcji wykonawczych i rozproszenie uwagi (Francx i in., 2015; Zhao i in., 2017). Zaobserwowano również istotne różnice między dziećmi i młodzieżą z ADHD w trybie domyślnym i sieciach czołowo-ciemieniowych (Park i wsp., 2016), o których również mówi się, że są silnie związane z objawami ADHD (Buckner i wsp., 2008; Andrews-Hanna, 2012; Ptak, 2012). Te i kilka innych badań wykazało znaczące różnice zarówno między pacjentami z ADHD a zdrowymi osobami z grupy kontrolnej, jak i między grupami pacjentów z ADHD, ale większość z tych badań opiera się na założeniu, że FC jest statyczne przez cały czas skanowania, a zatem oblicza FC przy użyciu całego przebiegu czasowego. Mimo że statyczna funkcjonalna łączność sieciowa (sFNC) została wykorzystana do skutecznego określenia nieprawidłowości mózgu w ADHD i innych chorobach neurologicznych, zignorowano fakt, że różne aktywności neuronalne mogą wystąpić w różnych punktach w czasie.

Potwierdzenie wcześniejszych ustaleńOd góry do dołu, ROI1, ROI2, ROI4, ROI3 Pogrubione wpisy to współrzędne piku i środek wyodrębnionych określonych nasion. Wyniki te były zgodne z wcześniejszymi badaniami (Konrad & Eickhoff, 2010; Stoodley 2014; Wolf i in., 2009)

Nieprawidłową siłę rs-FC stwierdzono w szlakach wstępujących lub zstępujących oraz w równoległych szlakach obwodów móżdżku w ADHD.RS-FC między obustronnym móżdżkiem a skupiskami w prawym środkowym zakręcie obręczy i prawym tylnym płacie móżdżku pośredniczyły w korelacji między NRXN1-PRS a diagnozą ADHD.Podkreślono zaangażowanie móżdżku, środkowego zakrętu obręczy i zakrętu skroniowego, które są kluczowymi częściami obwodów sensomotorycznych, co sugeruje, że NRXN1 może zwiększać ryzyko ADHD poprzez regulację funkcji obwodów sensomotorycznych.

W porównaniu z HC, pacjenci z ADHD wykazywali znacznie zmniejszone dFC między prawym dAI z lewym środkowym zakrętem czołowym a lewym zakrętem zaśrodkowym oraz między prawym vAI z prawym podudziem móżdżku. Nie stwierdzono znaczenia w PI. Co więcej, nie uzyskano zwiększonego dFC między obiema grupami. Szczegółowe informacje na temat różnic dFC w poszczególnych grupach przedstawiono na rysunku 2 i w tabeli 2.

W porównaniu z HC, pacjenci z ADHD wykazywali znacznie zmniejszone dFC między dAI, vAI i PI a lewym wzgórzem, lewym przedklinkiem i prawym biegunem skroniowym. Nie wykryto zwiększonego stężenia dFC między obiema grupami. Szczegóły dotyczące wyników różnic międzygrupowych w dFC lewych podregionów wyspy przedstawiono na rycinie 3 i tabeli 2

Współczesne definicje mózgu społecznego zwykle obejmują dynamiczną i hierarchiczną strukturę obwodów uwikłanych w elementarne konstrukty bardziej zautomatyzowanych systemów, takich jak identyfikacja społecznie istotnych bodźców, a także względnie nakładające się obwody zaangażowane w operacje wyższego rzędu stanu psychicznego. Na przykład uczucia takie jak wstręt lub gniew były zasadniczo związane z siecią awersji, w której wyspa jest kluczowym elementem (Buckholtz i in., 2008). Oznacza to, że wyspa, wśród innych obszarów mózgu w sieci awersji, jest zapośredniczona w zachowaniach awersyjnych, takich jak unikanie obcych, którzy nie są godni zaufania. Badania wykazały również wpływ wyspy na "podejmowanie decyzji społecznych", które umożliwiają wybór elastycznych reakcji behawioralnych na innych (Rogers-Carter i Christianson, 2019). Dokładniej, kora wyspowa jest anatomicznie zlokalizowana, aby połączyć zintegrowane społeczne sygnały sensoryczne z siecią podejmowania decyzji społecznych, co skutkuje elastycznymi i adaptacyjnymi wynikami behawioralnymi dla bodźców społecznych i emocjonalnych. Zgodnie z tymi ustaleniami Belfi i in. (2015)

Kora oczodołowo-czołowa (OFC), ciało migdałowate i kora skroniowa (głównie górna bruzda skroniowa-STS) okazały się podstawowymi elementami tak zwanego "mózgu społecznego" na początku lat 1990. (Brothers, 1990). Następnie wykazano, że inne obszary, takie jak przyśrodkowa kora przedczołowa (mPFC) i przednia kora zakrętu obręczy (ACC), są podstawowe dla funkcjonowania społecznego i dlatego zostały włączone do początkowego rdzenia (Frith i Frith, 2006; Bickart i in., 2014).

Praktyki, które promują braki społeczne, mogą być bezpośrednim wynikiem diagnozowania objawów ADHD u przynajmniej niektórych niemowląt. Niektóre z kryteriów DSM-IV ADHD, takie jak "przeszkadzanie lub przeszkadzanie innym", nawet wyraźnie odnoszą się do złego zachowania społecznego (Lahey i in., 2005). Ogólnie rzecz biorąc, połączenie nadpobudliwości, impulsywności i nieuwagi może wpływać na zachowania społeczne. Chociaż dzieci z ADHD mają silne pragnienie interakcji z innymi, zazwyczaj mają trudności z dostosowaniem swojej postawy do otoczenia. Dwie cechy behawioralne są zazwyczaj związane z trudnościami społecznymi u dzieci z ADHD, a mianowicie nieprzyjemny, wrogi ton ich interakcji, a także ich nadpobudliwe/impulsywne zachowanie. Łamanie zasad, antagonistyczne i dominujące zachowania oraz stosowanie fizycznej i werbalnej wrogości to przykłady pierwszego aspektu. Działania te mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie dla innych i udowodniono, że są istotnymi predyktorami negatywnych nominacji rówieśniczych zarówno u dzieci z ADHD, jak i bez ADHD. Przykłady drugiego aspektu obejmują niespokojne i inwazyjne zachowanie, które często jest niewłaściwe w obecnych warunkach i trudne do naprawienia (Lahey i in., 2005).

Wyodrębniliśmy współrzędne nasion i efektów międzygrupowych. Każde ziarno zostało następnie sklasyfikowane w sieci nasion według jego lokalizacji w obrębie wcześniejszych parcelacji 7-sieciowych. Następnie,zbiorcze metaanalizy przeprowadzono dla sieci w trybie domyślnym( DMN ),sieć czołowo-ciemieniowa( FPN ) i sieć afektywna ( AN ) oddzielnie, ale nie dlabrzuszna sieć uwagi( VAN ),grzbietowa sieć uwagi( DAN ), sieć somatosensoryczna ( SSN ) i sieć wizualna ze względu na brak badań podstawowych.Wyniki pokazały, że ADHD charakteryzowało się hiperłącznością między FPN a regionami DMN i AN, a także obniżoną łącznością między FPN a regionami VAN i SSN. Odkrycia te nie tylko potwierdzają potrójny model patofizjologii związany z ADHD , ale także rozszerzają ten model, podkreślając zaangażowanie SSN iAN w mechanizmach interakcji sieciowych, które mogą wyjaśniać nadpobudliwość ruchową i objawy impulsywne.

ASD i ADHD wykazują nakładanie się genetycznych czynników ryzyka (Ronald i in., 2008; Niklasson i in., 2009; Geschwind, 2011) i istnieje wysoki poziom współwystępowania między tymi dwoma zaburzeniami (∼41–78% osób z ASD doświadcza objawów ADHD; Clark i inni, 1999; Simonoff i in., 2008; Murray, 2010; Rommelse i in., 2011; Antshel i in., 2013; van Steensel i in., 2013; Stevens i in., 2016).

Your Evening Routine Is Broken Your day’s fate is sealed long before the alarm sounds. To ensure a productive, positive tomorrow, get started tonight by following these 10 nighttime schedule rules. By Kathleen Nadeau, Ph.D. Verified Updated on January 25, 2021

we read in a linearfashion that allows the author of a written work to set the pace

Therefore, we propose that flow and hyperfocus are the same phenomenon. Although we are mindful that just because two phenomena are descriptively similar, they are not necessarily mechanistically identical, there is no evidence to suggest that either flow or hyperfocus are distinct.

dult ADHD may bea distinct syndrome, with 90 percent of adults with DSM-V ADHD notmanifesting symptoms as children

symptoms of inattention include difficulty sus-taining attention, failing to pay close attention to details, not listening whenspoken to, not following through on instructions, being easily distractedand being forgetful in daily activities. Symptoms of hyperactivity/impulsiv-ity include fidgeting, running about or climbing inappropriately (or simplyfeeling restless), difficulty playing quietly, talking excessively and interrupt-ing others.

Besides stimulants there are a lot of effective interventions for ADHD. There is good literature behind balance exercises, vigorous cardio exercise, sleep adjustment, ADHD specific therapy, and coaching. Once you're diagnosed, you have access to meds and a directive from your doctor to get therapy. Don't take the common advice and seek Cognitive Behavioral Therapy. CBT doesn't work very well for ADHD, we tend to try to outsmart the process.Mostly the benefit is understanding yourself and allowing a measure of grace for your challenges. It helps you calibrate your goals, and be self aware when making decisions that you may be suffering an executive function deficit, and to seek known good supports for managing impulse control challenges.There was a time when I started taking stimulant meds, but still felt the need to finish off-topic ideas to completion. It took a lot of learning to understand that my instincts need scrutiny, and that I don't have to beat myself up for not being able to do impossible things on a regular basis.I like myself better. I get more of the important stuff done. I can even relax from time to time. I also accept that I will always have some unique struggles and special abilities.

J. Russell Ramsay, Ph.D.

The most intriguing result in the present study is thepositive effect of white noise on performance for theADHD children. This noise effect was present in boththe non-medicated and medicated children. Thissupports the MBA (Moderate Brain Arousal) model(Sikstro ̈m & So ̈derlund, 2007), suggesting that theendogenous (neural) noise level in children withADHD is sub-optimal. MBA accounts for the noise-enhancing phenomenon by stochastic resonance(SR). The model suggests that noise in the environ-ment introduces internal noise into the neural sys-tem through the perceptual system. Of particularimportance, the MBA model suggests that the peakof the SR curve depends on the dopamine level, sothat participants with low dopamine levels (ADHD)require more noise for optimal cognitive performancecompared to controls.

The MBAmodel predicts that noise enhances memory perfor-mance for ADHD and attenuates performance forcontrols. We will also argue for a link between theeffects of noise, dopamine regulation, and cognitiveperformance.

Results: Noise exerted a positive effect on cognitive performance forthe ADHD group and deteriorated performance for the control group, indicating that ADHD subjectsneed more noise than controls for optimal cognitive performance

To give children with ADHD the best chance to thrive, I believe families, medical professionals and educators should focus on behavioral and academic interventions first and add medication only if needed.

Current researchusing the WISC-III and WIAT shows that 67% of childrenwith ADHD have a learning disability (i.e., significant dis-crepancy between IQ and achievement), particularly inwritten expression (Mayes, Calhoun, & Crowell, 1998).

5. Capture everything.  BUT only focus on 2-3 tasks per day If you think it, capture it then. If you tell yourself you will remember that, YOU’RE LYING TO YOURSELF! Add all details needed for that item to the list Brain Dump Mind Mapping simple mind+ Use voice input with Location based reminders – Siri & Google Now

ADD Friendly Ways to Organize your life by Judith Kolberg & Kathleen Nadeau, PhD. 

Consider trying out some classical composers, such as:VivaldiBachHandelMozart

There are two ways for someone to be in this quadrant. The unhealthy way, as a people pleaser, with associated resentment and chaos. In a healthy way, everything feels very clear. It’s easy to fit feedback into their mental model, and adjustments feel natural and build on what they are currently working on. This comes from having a good idea themselves about what is happening and how they think they can improve.

Zinc sulfate was statistically superior to placebo in reducing both hyperactive, impulsive and impaired socialization symptoms, but not in reducing attention deficiency symptoms, as assessed by ADHDS. However, full therapeutic response rates of the zinc and placebo groups remained 28.7% and 20%, respectively.

Because improvements occurred among nonsmokers, the nicotine effect appears not to be merely a relief of withdrawal symptoms.

ConclusionThere is autonomic dysfunction in children with ADHD - reduction in overall HRV with sympathovagal imbalance with sympathetic dominance.

Rodolfo: I'm a victim of sexual abuse in the United States and there was a police report made and everything. And I've also been a victim of gang violence. I was never, you can check my background and everything. I was never into gangs or anything, but around the area I lived in there was a bunch of gangs and... I was beat up two or three times bad just by walking home. And it was all documented, I had police reports and everything. And because of that I was in therapy for while. My mother sought out a help from a psychiatrist because of the sexual abuse I had as a child in California, as a matter of fact.Rodolfo: I took Risperdal and a Ritalin, Risperdal for the anxiety and the Ritalin and for the ADHD. So, we tried everything. The mental health side, the mental health asylum, everything. But it was just going to take longer and longer and longer and I was tired of it. I didn't want to be locked up anymore. So, finally I just told my mom, “You know what man, that's it, I'm done. I don't want to do this anymore.” She asked me, “Is this what you want to do?” And I told her, “Yeah.”Rodolfo: She told me, “You know what? I'd much rather see you over there and be free then not being able to see you here at all.” Because there was a lot of people that went to go visit their loved ones and they used to get picked up. Sometimes they wouldn't even let you see your loved ones and right away ask you for your identification, your social security card, your nationality and everything and they would get picked up.Rodolfo: And I always told my mom, “Don't ever come visit me. Don't ever come visit me because if you do, chances are they're going to take you too.” And you know, that would always break my heart because I would want to see my mom. I'd want to see my dad and everything, but I wasn't able to. So, that experience was just horrible.Sergio: When you were in the detention center what were the conditions? Did you have access the medicine you needed? Did you have access to food and water?Rodolfo: The company that made the jail was called GEO Corp and they were actually, I'm not going to lie to you, they actually were pretty good, health-wise, not so much security-wise. A lot of things would happen in there that definitely shouldn't have ever happened. But with the food and everything, it was good. In my opinion it was because of the company. I feel as though if it was up to the government... Thank God it was an independent company that was hired by DHS as opposed to if DHS were to make their own jail, I feel they would be completely different.Rodolfo: It was [Pause] a pleasantly... there's no way to describe it, it was bad. It was bad, but for what it was I guess it was okay. I don't see there being an in-between or any pretty way to paint that picture as to how good or bad it was in there. Because at the end of the day you're deprived of your freedom. You can't just pick up the phone whenever you want and call your loved ones because you've got to pay for that too. You got pay for that. And if you want to take a shower, you have to buy your soap, right? You've got to buy it yourself, you've got to buy everything. And now you're becoming a liability for your family, you're becoming another bill.Rodolfo: You're becoming another bill and that's what I didn't want. So, that's why I started working. And now, older, I'm becoming another bill. So, I don't get it. You're taking us away from the jobs that we have and everything. You know? So, take us back to our country. And I'm not sure if it this is a fact or not, but I was reading when I first got in here, there was a time where there wasn't enough field workers for, I think, avocado—or, not avocado, I think it was oranges or something like that.Rodolfo: And I remember me saying, “Well, there goes all the deportees. There goes all the people you guys deported. Where are the people that were so outraged because we took your jobs? Go ahead, there you go. There are a lot of vacancies, making these open for those jobs, go ahead, man. All yours buddy, knock yourself out.”Rodolfo: But nobody wants to work those jobs, right? You see what I'm saying though, right?

People with ADHD are highly sensitive to micro expressions.

The greatest insistence that I can somehow power through my disability comes from the people that claim that my brain would simply work if capitalism was eradicated.CW/TW: Ableist language, eugenicsI don’t know who decided that “Attention Deficit Hyperactivity Disorder” was an accurate or effective description of what ADHD does to a person, but I think they should be stripped of all medical credentials, even if it’s posthumously. It is a woefully insufficient title, incapable of fully describing the laundry list of physical, emotional, and mental symptoms that come with some quirk of brain chemistry. Issues with attention span and regulation of one’s limbs are certainly on that list, but there’s so much more.

Social narrative is a learning tool designed for a person with disability (e.g. Autism and Asperger syndrome) that teaches them how to do something new. It is referred to as a story or a written explanation that tells the learner not only what to do but also what the situation is, with the goal of addressing the challenge of learners finding social situations confusing.[2]

ADD is het enige type dat vooral last heeft van de symptomen van onoplettendheid. Je concentreren en het organiseren van taken kan bijvoorbeeld moeilijk zijn. Ook overprikkeling is een veelvoorkomende klacht.

Er zijn kinderen die voldoen aan het stereotype ADHD'er: ze zijn luid, energiek en hebben moeite zich te concentreren. Maar er zijn ook vormen van ADHD waarbij het kind veel dagdroomt of juist hypergefocust is en alles om zich heen vergeet als die ergens mee bezig is. “Er zijn grote individuele verschillen, op alle niveaus die we meten”, concludeert Durston. Bovendien hebben veel kinderen met autisme ook moeite zich te concentreren. Dus concentratieproblemen zijn geen kenmerk van ADHD.

If ADHD is not a disorder, but a mismatch with a human environment, then suddenly it’s not a medical issue. It’s an issue for educational reform.

In particular, the connection between overexcitability and twice-exceptionality (i.e., the experience of being both intellectually gifted and experiencing a disability such as ADHD or anxiety, among many others, often abbreviated as 2e) has not been explored adequately by anyone, especially as it exists in adults.  And since it’s in adults and adolescents that we see the dynamisms, the subject of overexcitability in 2e adults is a subject that is ripe for research that could have significant positive impact on many people’s lives.