"The best way to break an unwanted habit is to change the context so that you're not in a situation that activates thoughts of the response that you've given in the past."

about 43 percent of our daily actions are habitual

One way to weed those out is to begin with the most basic question we can formulate. Conceptual artist Jonathon Keats calls these “naive questions.” Geochemist Hope Jahren calls them “curiosity questions.” Whatever the label, they are, in essence, the kind of question a child could come up with.Progressing from such questions requires us to dig deeper and slow down our thinking — which, in turn, may reveal to us unknown unknowns or information we may have missed last time we explored the topic.

A right question is any question that enlivens you, comes from a place of honest curiosity, and, as Berger notes, helps you to organize your thinking around what you don’t know.

We can be bolder about asking questions in public and encouraging others to pursue their curiosity, too. In that encouragement, we help create an environment where those around us feel safe from the shame and humiliation they may feel in revealing a lack of knowledge about a subject, which can round back to us.

Many people, myself included, can find asking questions to be daunting. It fills us with worry and self-doubt, as though the act of being inquisitive is an all-too-public admission of our ignorance. Unfortunately, this can also lead us to find solace in answers — no matter how shaky our understanding of the facts may be — rather than risk looking stupid in front of others or even to ourselves.

8 Overtuigingen funest voor leren leren #1 Leren leren verloopt impliciet De eerste overtuiging die leraren kunnen hebben, is dat leren leren impliciet wordt aangeleerd en dus de informatieoverdracht niet expliciet hoeft te zijn. Leren leren wordt vanzelf aangeleerd als gevolg van ervaringen, dus expliciete instructie is niet nodig, is dan de gedachte. Deze gedachte gaat geheel voorbij aan wat we inmiddels uit onderwijsonderzoek weten over het cruciale belang van expliciete strategie-instructie. #2 Anders van aard De tweede overtuiging is dat kennis van leerstrategieën anders van aard is dan kennis van de leerstof. Voor leraren met deze overtuiging is kennis van leren leren eenduidig en niet problematisch, waardoor ze het onnodig vinden om er relatief veel aandacht aan te besteden. Terwijl we weten dat leren leren best een complexe aangelegenheid is. Zo identificeerden Pressley en Afflerbach maar liefst meer dan 150 verschillende leerstrategieën die mensen gebruiken tijdens het lezen. Als we verwachten dat leerlingen gedegen kennis hebben van vakken als geschiedenis of natuurkunde, waarom dan niet kennis van hoe ze moeten leren? #3 Komt niet vaak van pas Kennis over leren leren wordt toch niet zo vaak gebruikt dus hoef je er ook niet veel aandacht aan te besteden tijdens de les, is de derde overtuiging volgens Lawson cum suis. De gedachte is dat je als leraar je daarom maar beter kan richten op het onderwijzen van de leerstof. Maar als je leerlingen eens vraagt om hardop na te denken terwijl ze bijvoorbeeld de hoek van een driehoek proberen te berekenen, dan zal je horen dat ze voortdurend verschillende soorten strategieën inzetten; met de antwoorden krijg je bovendien meer inzicht in welke strategieën je leerlingen gebruiken. Zo leer je hoe je leerlingen leren. #4 Gewoon ervaren in de praktijk De vierde overtuiging is dat de kennis die leerlingen nodig hebben om leren leren aan te leren, vooral praktisch moet zijn en niet theoretisch. De gedachte is dat leerlingen leren leren aanleren door gewoon aan de slag te gaan, door te ervaren in de praktijk. Deze gedachte komt voort uit wat leraren in het verleden hebben ervaren, toen ze zelf op school zaten. #5 Onzeker over de materie De vijfde overtuiging is een belangrijke, namelijk dat leraren niet zeker weten of ze kunnen lesgeven over leren leren. Twee zaken zijn hier van belang: het oordeel van leraren over hun eigen kennis van leren leren en het vertrouwen dat ze nodig hebben om de instructie te kunnen geven. Dat laatste gaat over de self-efficacy van leraren. Self-efficacy van leraren gaat over de mate waarin zij zichzelf in staat achten om complexe taken uit te voeren, zoals het geven van strategie-instructie. Self-efficacy is een sterke motivator voor het instructiegedrag van leraren. #6 Is aan de leerlingen zelf Leren leren moet aan leerlingen worden overgelaten, is de zesde overtuiging. Leraren gaan ervan uit dat de verantwoordelijkheid en het initiatief voor leren leren bij de leerling liggen, terwijl kennis van de verschillende strategieën de leerling juist in staat stelt om verantwoordelijkheid en initiatief te nemen. Het middel wordt hier verward met het doel van leren leren. #7 Lage verwachtingen De zevende overtuiging is dat leren leren slechts is weggelegd voor enkele leerlingen, meestal de goed presterende leerlingen. De leraar kan de leerlingen die moeilijk meekomen in de klas, maar beter niet lastigvallen met instructie in leren leren, is de overtuiging. Er zijn bizar veel studies beschikbaar die laten zien dat expliciete instructie juist ook voor deze groep leerlingen de voorkeur geniet. Daarnaast laat onderzoek van Jeltsen Peeters cum suis onder 127 basisschoolleerkrachten in Vlaanderen zien dat de leraar met deze overtuiging laag presterende leerlingen zelfs opzadelt met een dubbel nadeel. Niet alleen hebben deze leerlingen al te maken met de nodige uitdagingen door de beperkte mate waarin ze in staat zijn om te leren, bovendien krijgen ze vanuit deze overtuiging minder mogelijkheden om leerstrategieën aan te leren. Extra inzet is dus geboden op het terrein van strategie-instructie. #8 Leren leren is niet aan te leren De achtste overtuiging is dat leren leren waarschijnlijk niet is aan te leren. Sommige leraren en onderzoekers denken dat leren leren niet te onderwijzen valt en dus geen onderdeel kan en hoeft te zijn van een expliciete instructie. John Sweller en Fred Paas verwoorden dit heel helder: “Self-regulated learning is likely to be a biologically primary skill and so unteachable.” Deze onderzoekers baseren zich op het werk van de Amerikaanse hoogleraar David Geary. In het artikel ‘An evolutionarily informed education science’ bekijkt Geary het leren van kinderen door een evolutionaire bril. Sommige dingen leren zij vanzelf. Ze leren bijvoorbeeld lopen met vallen en opstaan, ze leren luisteren en spreken in een moedertaal en ze leren hoe ze met anderen omgaan. Volgens Geary zijn dit vormen van leren die evolutionair zijn ingebakken, omdat deze noodzakelijk zijn gebleken om te overleven. Deze automatische processen noemt Geary ‘primair leren’. Daarnaast bestaat er ‘secundair leren’. Daarbij gaat het om het verwerven van kennis (en vaardigheden) die evolutionair gezien veel jonger is en die van generatie op generatie wordt overgedragen. Denk aan leren lezen en schrijven. Secundaire kennis is van belang om goed te functioneren in de huidige maatschappij. Jammer genoeg gaat secundair leren niet vanzelf, maar kost dat moeite, en volgens Geary is daar expliciete instructie door de leraar bij nodig. Of zoals Kirschner, Claessens en Raaijmakers (2018, p. 21) het stellen: “Het verwerven van kennis op school gaat dus niet vanzelf.” En dat geldt ook voor het aanleren van leren leren; dat hebben de vele meta-analyses en interventiestudies ons inmiddels wel geleerd.

“Hij kwam tot de conclusie dat leerlingen drie keer op een andere manier met de leerstof in aanraking moesten komen om de materie te begrijpen”

It appears his quote is widely misunderstood.  In his email to me, Dr. Comer states that he’s surprised by how “widely” his statement has been used and that it has grown out of neuroscience findings showing that meaningful relationships with material and experiences are remembered and applied more than others.

“No significant learning can occur without a significant relationship.” – Dr. James Comer

Simon Winchester describes the pigeonhole and slip system that professor James Murray used to create the Oxford English Dictionary. The editors essentially put out a call to readers to note down interesting every day words they found in their reading along with examples sentences and references. They then collected these words alphabetically into pigeonholes and from here were able to collectively compile their magisterial dictionary.

The state of current technology greatly impacts our ability to manipulate information, which in turn exerts influence on our ability to develop new ideas and technologies. Tools designed to enable networked thinking are a step in the direction of Douglas Engelbart’s vision of augmenting the human intellect, resulting in “more-rapid comprehension, better comprehension, the possibility of gaining a useful degree of comprehension in a situation that previously was too complex, speedier solutions, better solutions, and the possibility of finding solutions to problems that before seemed insolvable.”

Divergence and emergence allow networked thinkers to uncover non-obvious interconnections and explore second-order consequences of seemingly isolated phenomena. Because it relies on undirected exploration, networked thinking allows us to go beyond common sense solutions.

For instance, we used to think that the main cause of obesity was a poor diet at an individual level, leading to treatments focused on the individual. However, taking a networked thinking approach in a 32-year-long study with over 12,000 people led researchers to discover that the participants’ personal network had a great impact on their likelihood to be obese. “Discernible clusters of obese persons were present in the network at all time points,” write the researchers.

Beyond cognitive biases and preconceived opinions, common sense is based on linear thinking. “I experience A, therefore I can directly explain it by B.”

Common sense is actually a pretty bad indicator of truth. Because of cognitive biases and preconceived opinions, ideas that sound right are often wrong. “Common sense is actually nothing more than a deposit of prejudices laid down in the mind prior to the age of eighteen,” Einstein presumably said.

Networked thinking is an explorative approach to problem-solving, whose aim is to consider the complex interactions between nodes and connections in a given problem space. Instead of considering a particular problem in isolation to discover a pre-existing solution, networked thinking encourages non-linear, second-order reflection in order to let a new idea emerge.

Zo wordt erop gewezen dat wij een zeer beperkt werkgeheugen hebben, het belang van aandacht, en dat “multitasking” (eigenlijk schakelen tussen taken) door leerlingen interfereert met aandachtig luisteren en het functioneren van het werkgeheugen. Andere uitkomsten zijn dat ook kinderen die zelf niet bezig zijn met mobieltje of laptop last hebben van klasgenoten die dat wel doen (trekt de aandacht). Een verschijnsel dat vergelijkbaar is met gedwongen meeroken.