Ισχυριζόμαστε, δηλαδή, ότι ηαντιβενιζελική κυβέρνηση δεν αποφάσισε την προέλαση προς τοΑφιόν και προς την Άγκυρα μόνον για αμιγώς στρατιωτικούςλόγους. Την αποφάσισε και για να αποκαταστήσει με τηστρατιωτική της ισχύ το διεθνές μέτωπο, του οποίου η ίδια με τιςαποφάσεις της είχε διευκολύνει (αν όχι και προκαλέσει) τηδιάλυση. Για να εξαναγκάσει τους πρώην συμμάχους να τηνπάρουν στα σοβαρά. Ήταν αδιέξοδη στρατηγική. Και έστω καιαπαντώντας σε υποθετική ερώτηση, τολμούμε να το πούμε: οΒενιζέλος δεν θα το έκανε ποτέ.

Οι αντιβενιζελικοί ηγέτες δεν είχαν αυτόν τον σκληρό ρεαλισμό.Ήταν και συναισθηματικοί και ιδεαλιστές. Για τούτο, δενμπορούσαν να κάνουν τις σκληρές επιλογές. Δεν μπορούσαν ναεπιλέξουν. Και για τούτο ήταν το χειρότερο που θα μπορούσαννα είναι: ταυτόχρονα και φοβικοί έναντι των διεθνών εξελίξεων,αλλά (μην μπορώντας να επιλέξουν) και μαξιμαλιστές. Απρόθυμοινα κάνουν επιλογές (επώδυνες για κάποιες κοινότητες, αλλάσωτήριες για άλλες), ανήμποροι να κατανοήσουν τις δυναμικέςτου διεθνούς συστήματος και τελικά χωρίς επαρκή γνώση της

Στην απόφαση αυτή έπαιξεσημαντικό ρόλο και ο Εθνικός Διχασμός. Η αντιβενιζελικήπαράταξη θεωρούσε ότι θα μειωνόταν το κύρος της εάνεμφανιζόταν να επιλέγει την άμυνα, σε αντίθεση με τον Βενιζέλο,που με την επιθετική του πολιτική είχε πραγματώσει το όραματης Μεγάλης Ελλάδας.

Καιπροκάλεσαν αυτή την απομόνωση με την επιμονή τους να φέρουνπίσω τον Κωνσταντίνο, δηλαδή με μια ακόμη παραχώρησή τουςστον συναισθηματισμό, ενώ θα μπορούσαν να τον φέρουν καικατόπιν αυτός να αποχωρήσει αμέσως, παραχωρώντας τον θρόνοσε έναν από τους γιους του. Σε κάθε περίπτωση, διολίσθησαν σεμια όλο και πιο δυσμενή κατάσταση, και το πρώτο τρίμηνο του1921 ανακάλυψαν ότι ήταν μόνοι και έπρεπε να εφαρμόσουνστρατιωτικά τη Συνθήκη των Σεβρών απέναντι σε έναν διαρκώςισχυροποιούμενο Κεμάλ,

ΕΡΩΤΗΜΑ 29Ποια ήταν η διαφορά στη στρατηγική του Βενιζέλου και τωναντιβενιζελικών ως προς τη στρατιωτική παρουσία στη Μικρά Ασία;

είναι πολύεπισφαλές να υποθέσουμε ότι, σε περίπτωση που παρέμενε στηνεξουσία, ο Κεμάλ θα είχε εξασφαλίσει τη διεθνή ανοχή ή βοήθειαπου εξασφάλισε το 1921 έναντι των αντιβενιζελικών.

ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς,ο σημαντικότερος Έλληνας στρατιωτικός σχεδιαστής της εποχής,τόνισε ότι η απόφαση αυτή δεν ήταν εφαρμόσιμη με τα παρόνταδεδομένα. Αρνήθηκε να αναλάβει την ηγεσία του στρατού

Προφανώς, ο Βενιζέλος δεν υπήρξε όργανο ξένων δυνάμεων.Προσπαθούσε πάντα να εκμεταλλεύεται υπέρ της πατρίδας τουτις επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων στην Εγγύς Ανατολή. Τογεγονός ότι από τις αποφάσεις μπορεί να ευνοούντο τα βρετανικάσυμφέροντα δεν σημαίνει ότι τα ελληνικά συμφέροντα ετίθεντο σεδεύτερη μοίρα.

Χαρακτηριζόταν από εξαιρετικέςδιπλωματικές ικανότητες, λόγω των οποίων απέκτησε διεθνέςκύρος, που έκτοτε δεν έχει αποκτήσει άλλος Έλληνας πολιτικός.

Οι αντιβενιζελικοί ηγέτες δεν ήταν πολιτικά άπειροι ή ανίκανοι.Αλλά δεν είχαν τη διαύγεια του Βενιζέλου και την κατανόηση πουείχε εκείνος για τη λειτουργία του διεθνούς συστήματος. Έδειξανεπίσης υπέρμετρη υποχωρητικότητα στον συναισθηματισμό.

Έδωσε,πράγματι, τη διαταγή της προελάσεως πέραν της ζώνης τηςΣμύρνης (π.χ. στο Ουσάκ), αλλά το έκανε για μια πολύπεριορισμένη περιοχή κοντά στα όρια της ζώνης της Σμύρνης,εξυπηρετώντας και τις ανάγκες αμύνης των συμμαχικώνδυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή.

Από το 1910 (σίγουρα από το 1912) ο Βενιζέλος έδειξε πως είχεμια βασική αρχή στη διεθνή στρατηγική του, που υπαγόρευε τιςαποφάσεις του: «ποτέ μόνοι». Βασιζόταν στη συμμετοχή σεμεγάλους διεθνείς συνασπισμούς που θα εξασφάλιζαν στηνΕλλάδα μια επικράτηση ανέφικτη με τις δικές της μόνονδυνάμεις.

ι δυσάρεστες αυτές τάσεις περιορίστηκανκαι η Ελλάδα επανήλθε στη βασική φιλελεύθερη κοίτη τηςπαράδοσής της.

ρώτου αιώνα τηςελληνικής ανεξαρτησίας, κατά τον οποίο βασικός στόχος ήταν ηυλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.

Το βέβαιονόμως είναι ότι, με τον Εθνικό Διχασμό, οι Έλληνες κάναμεπραγματικά ό,τι μπορούσαμε για να οδηγηθούν τα πράγματαστην ήττα και στην Καταστροφή.

Ωστόσο, η Δίκη των Εξ αποτελούσε παρωδία δικαστικήςδιαδικασίας και οδήγησε, ουσιαστικά, σε μια δικαστικήδολοφονία.

Η αβασίλευτη δημοκρατία του Μεσοπολέμου, που ανακηρύχθηκετο 1924, εδράστηκε στο αίμα του εσωτερικού εχθρού, κάτι πουτην έκανε ασταθή, ίσως και θνησιγενή.

Το πλήγμα τηςΚαταστροφής επομένως έφερε και την πρώτη (έστω αμυδράσυγκαλυμμένη) στρατιωτική δικτατορία της σύγχρονης ελληνικήςπολιτικής ιστορίας.

Σε κάθε περίπτωση, η Δίκη των Εξ σηματοδοτούσε όχι μόνον τηνκορύφωση, αλλά και τη μετεξέλιξη (και την εμπέδωση) τουΕθνικού Διχασμού.

Είναι τραγικά ειρωνικό το ότιτελικά, το 1916, η αντιβενιζελική κυβέρνηση ήταν αυτή πουπαρέδωσε το Ρούπελ στους Γερμανοβουλγάρους, με αποτέλεσμανα ακολουθήσει η κατάληψη του συνόλου της ΑνατολικήςΜακεδονίας από αυτούς. Οι άνθρωποι που κατηγόρησαν τονΒενιζέλο για προδοσία, επειδή «ήθελε» να «δώσει» τηνΑνατολική Μακεδονία, ήταν αυτοί που την έχασαν, και μάλισταχωρίς να πολεμήσουν.

Ο γνωστός εθνικιστής διανοούμενος εκ-φράζει σαφώς την προτίμησή του στο Παλαιό Καθεστώς, ενώ παράλληλα ο φίλος τουΊων Δραγούμης θα ισχυριστεί ότι «η εισβολή του φραγκισμού» στην Ελλάδα συνέβαλεστην έκπτωση των κοινωνικών ηθών «με τη μορφή σνομπισμού, ξιπασιάς, ξενολατρί-ας, χρηματισμού, [...] αριβισμού, ασυνειδησίας, αναξιοπρέπειας και δουλοφροσύνης,κάθε λογής παλαιανθρωπιάς ή ελαφρομυαλιάς».15

εν είναιλοιπόν αλήθεια ότι στη Νεότερη Ελλάδα η βασιλεία επιβλήθηκε τάχα απόξένες δυνάμεις σε έναν λαό με δήθεν προαιώνια αντιβασιλικά γονίδια.Αρχικά, η αποδοχή της υπήρξε σχεδόν καθολική, για προφανείς λόγους. Ηβασιλεία εξασφάλιζε την απαραίτητη υποστήριξη Μεγάλων Δυνάμεων γιατην ανεξαρτησία του νεοελληνικού κράτους, αλλά και για τη μελλοντικήτου επέκτα-ση. Αποτελούσε επίσης εγγύηση εσωτερικής σταθερότητας και αποτροπήςανεξέλεγκτων εμφυλίων συγκρούσεων, όπως αυτές που συνόδευσαν τονΑγώνα της Ανεξαρτησίας.

κόμη και αν εξαιρεθούν οι περίοδοι ξένης κυριαρχίας (ρωμαϊκής,φραγκικής, οθωμανικής), ο Ελληνισμός έζησε το μεγαλύτερο διάστημα υπόβασιλεία (ομηρική, μακεδονική, ελληνιστική, βυζαντινή).4

Το 1955, η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στηνπρωθυπουργία συμβολίζει την ουσιαστική ολοκλήρωση αυτής τηςδιαδικασίας

Με άλλα λόγια, ο πόλεμος καιη δική της ουδετερότητα πρόσφεραν στην Τουρκία τη χρυσή ευκαιρία ναανατρέψει μονομερώς την προϋπάρχουσα ισορροπία, δημιουργώνταςτετελεσμένα γεγονότα τόσο στη Δυτική Θράκη όσο και στην Πόλη.

Μόνο μέσα από τη θύελλα ενός νέου πολέμου και μίας νέας εμφύλιαςσύρραξης και μέσα από την κοσμογονία της μεταπολεμικήςανασυγκρότησης ξεπεράστηκε ουσιαστικά ο Διχασμός του 1915 ως κρίσηεθνικής ολοκλήρωσης. Οι πρόσφυγες επιτέλους αφομοιώθηκαν. Τα παιδιάκαι τα εγγόνια τους δεν γνώρισαν το ρατσιστικό μίσος που αντιμετώπισανοι γονείς τους. Οι αλλοεθνείς μειονότητες χάθηκαν σχεδόν όλες (εκτός απόμία). Οι μεταπολεμικές οικονομικές και πολιτικές ανακατατάξεις εξάλειψαντο παλιό χάσμα ανάμεσα στην Παλαιά Ελλάδα και τις Νέες Χώρες. Η ίδιαη διάκριση, άλλωστε, ξεχάστηκε.

Για τον μεγάλο όγκο της, την κρίσιμη ώρα, η έλλειψηαφομοίωσης σήμανε την απουσία όχι μόνο πρακτικών δυνατοτήτωνδιαφυγής, αλλά και έμπρακτης αλληλεγγύης εκ μέρους του χριστιανικούπληθυσμού. Εντελώς αντίθετα, στην Παλαιά Ελλάδα όχι μόνο οχριστιανικός πληθυσμός αλλά και οι αρχές (με επικεφαλής την ΟρθόδοξηΕκκλησία και την Αστυνομία Πόλεων) έκαναν το παν για να κρύψουν καινα σώσουν τους Ισραηλίτες συμπολίτες τους. Η «επιταγή» της αφομοίωσηςείχε, τελικά, αντίκρισμα και εξαργυρώθηκε στο ακέραιο.

ΟΣοφούλης προφανώς δεν συνειδητοποιούσε τι έκανε όταν υπέγραφεαμέριμνα το περιβόητο συμφωνητικό με τον Στυλιανό Σκλάβαινα,επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ («ΠαλλαϊκούΜετώπου»), τον Φεβρουάριο του 1936. Το συμφωνητικό, που δεν ήταν κανπροορισμένο να μείνει μυστικό, περιείχε ολόκληρο κυβερνητικόπρόγραμμα, σε αντάλλαγμα για την κοινοβουλευτική υποστήριξη του ΚΚΕσε μελλοντική κυβέρνηση των Φιλελευθέρων.77 Όχι μόνο επιβεβαίωνεπανηγυρικά το φάσμα του «βενιζελοκομμουνισμού» (δίνοντας τροφή στηδεξιά προπαγάνδα για τις επόμενες δεκαετίες), αλλά και νομιμοποιούσεέμμεσα την αριστερή στροφή των Βενιζελικών μαζών – ακριβώς αυτό πουέπρεπε να φοβάται η Βενιζελική ηγεσία.

Από την πλευρά του, το ΚΚΕ ήταν επιτέλους έτοιμο να αρπάξει τηνιστορική στιγμή. Εκτός από τη θεαματική προσέγγιση του προσφυγικούκόσμου ως συνόλου,81 το κόμμα έδωσε επίσης συγκεκριμένη μορφή στομέτωπο εργατών και αγροτών υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης – έναόραμα που συνεχώς του διέφευγε από την ίδρυσή του. Ήταν η μεταφοράτων αγροτικών του οργανώσεων στο «Ενιαίο» ΑΚΕ και, στη συνέχεια, ησυγκρότηση «Λαϊκού Μετώπου» μαζί του.82 Στο μέσο της κρίσης αστικήςηγεμονίας, οι Βενιζελικές έως τότε μάζες προσφύγων και νέωνμικροϊδιοκτητών, καθώς και γενικότερα οι προδομένοι Δημοκρατικοί, θαπρομήθευαν τις δυνάμεις και τους συμμάχους που χρειάζονταν για ναεφαρμοστεί με επιτυχία αυτό το σχέδιο.Μόνο στο φως αυτής της διαφαινόμενης προοπτικής και όχι με τον μύθοτης δήθεν άμεσης κομμουνιστικής εξέγερσης, μπορούν να ερμηνευθούντόσο η δικτατορία του Μεταξά όσο και οι αδύναμες φωνές διαμαρτυρίαςτων αστικών κομμάτων.

ντίθετα, ο Αντιβενιζελισμός, παρά την πομπώδη εθνικιστική ρητορείακαι τον βυζαντινό ρομαντισμό που περιέβαλλε τον βασιλέα Κωνσταντίνοτον «ΙΒ ́», προτίμησε στον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο την ουδετερότητα, πουκατέληξε να σημαίνει στην πράξη εγκατάλειψη των αλυτρώτων στη μοίρατους. Η ουδετερότητα παρουσιάστηκε από τον Αντιβενιζελισμό σανκαλύτερη τάχα μέθοδος για τη σωτηρία των Ελλήνων της Τουρκίας, με τηναποφυγή ανοικτής σύγκρουσης μαζί της. Αυτή την εξήγηση έδωσε οΤσαλδάρης και το 1930.63 Αλλά, με δεδομένη την πραγματική κατάστασητο 1914-15 και τη μαζική εφαρμογή της τουρκικής πολιτικής εκτοπίσεων,μία τέτοια εξήγηση φαίνεται αφελής και ανεδαφική στην καλύτερηπερίπτωση, αν όχι εντελώς παραπλανητική και φαρισαϊκή.

rofessor Leon used a variety of sources, andconducted extensive research in the historical archives of the Greek, French,English and German foreign ministries. He was also the main author of a chap-ter on Greece and WWI in the multi-volume History of the Greek Nation.18

Κατά τρόπο ειρωνικό, η επιτυχία της χώρας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμουςαφενός επέλυσε - ανέλπιστα ευνοϊκά - το πρόβλημα των άμεσων προτεραιοτήτων στηνΚρήτη και τη Μακεδονία. Παρέμεναν όμως ανοικτά τα μέτωπα στη Βόρεια Ήπειρο,Θράκη, Ανατολικό Αιγαίο, Ιωνία, Πόντο, Κύπρο, μαζί με τον κίνδυνο μιας νέας βουλ-γαρικής προσπάθειας στην κατεύθυνση της ελληνικής Μακεδονίας

Ωστόσο, η συνταγματική κρίση, αν και καθαυτή μείζονος σημασίας,δεν ήταν - και δεν μπορούσε να είναι - το αίτιο του Διχασμού. Η συνταγματική κρίσηπροϋπέθετε μια διαφωνία σχετική με το μείζον αγαθό του salus populi.

υτά τα δεδομένα άρχισαν να αλλάζουν δραματικά στον 19ο αιώνα, οπότε επήλθεη άνοδος των άλλων βαλκανικών εθνικισμών.7 Στο πλαίσιο αυτό, ο ελληνικός κόσμος,και ειδικά η ηγεσία του ελληνικού κράτους βρέθηκε σε μια πολύ δύσκολη θέση: ηγεωγραφική περιοχή που ενδιέφερε ήταν αχανής (τουλάχιστον για τα μέσα που δι-έθετε το μικρό ελληνικό κράτος), οι πιθανοί αντίπαλοι πολλαπλοί, και σε περίπτωσηαπώλειας μιας περιοχής, αυτή δεν επανέκαμπτε σε μια αυτοκρατορική οντότητα, αλλάπεριερχόταν σε ένα άλλο έθνος - κράτος, με τους Έλληνες στην θέση μιας προνομιού-χου (και άρα συνήθως στοχοποιημένης) μειονότητας, της οποίας η επιβίωση δύσκολαθα εξασφαλιζόταν.

Η διεθνής πολιτική του διακρίθη-κε πάντοτε για ένα βασικό της χαρακτηριστικό: ο Βενιζέλος απέφευγε συστηματικάσυγκρούσεις στις οποίες η Ελλάδα θα καλείτο να αναμετρηθεί μόνη της με χώρεςισχυρότερες. Αυτό έκανε και πριν τον Αύγουστο του 1914, όταν προσπάθησε με κάθετρόπο (ακόμη και προτείνοντας εθελούσια ανταλλαγή πληθυσμών) να αποφύγει μιααναμέτρηση με την Πύλη.9

Και ορισμένες από αυτές τις αποφάσεις θα ήταν αναπόφευκτα επώδυνες: ήτανπολύ πιθανόν να μην αποδειχθεί δυνατή η ικανοποίηση του συνόλου των ελληνικώνδιεκδικήσεων∙ και οι περιοχές που θα χάνονταν - ειδικά εάν διαλυόταν η ΟθωμανικήΑυτοκρατορία - θα χάνονταν, πιθανότατα, για πάντα, αν μη τι άλλο λόγω της ένδειαςτων μέσων που διέθετε το ελληνικό κράτος και της ιδιότυπης γεωγραφικής διασποράςτων ελληνικών κοινοτήτων

Το 1945-46, κατά τη λευκή τρομοκρατία, η Αριστερά κατήγγειλε ότι είχε 1.298 νεκρούς απότη δράση των ακροδεξιών συμμοριών25 –αριθμός επίσης τεράστιος σε σύγκριση μετις προγενέστερες εμπειρίες της ελληνικής κοινωνίας

Ο ίδιος ο Εθνικός διχασμός του 1915-17, κατά τονοποίο δημιουργήθηκαν ακόμη και δύο αντιτιθέμενα μεταξύ τους ελληνικά κράτη,πραγματοποιήθηκε με ξένη στρατιωτική επέμβαση στην Αθήνα και έλαβαν χώρα πο-λιτικές δολοφονίες, είχε όμως σχετικά λίγα θύματα: σύμφωνα με επίσημες πηγές,στα Νοεμβριανά (την πλέον πολύνεκρη, και όχι μόνον ενδοελληνική, σύγκρουση τηςπεριόδου του Εθνικού διχασμού) οι νεκροί ήταν 117

το φαινόμενο της βίας του 1943-44 ήταν πρωτόγνωρο στην ελλη-νική ιστορία

Οι νεκροί στο κίνημα του 1935 ήταν 9ή 10, εάν συνυπολογιστούν και οι τρεις που εκτελέστηκαν μετά την παραπομπή τουςστο στρατοδικείο20

anticommunism.pdf

YLI.1928-1936.doc

Ἡ κρίση του κοινοβουλευτισμού στη διάρκεια του Μεσοπολέμου ανάγεται σε δύοσημαίνοντα φαινόμενα του πρώτου τετάρτου του 20ού αιώνα. Πρώτον, στο κίνημαστο Γουδί το 1909, το οποίο σηματοδότησε τη δυναμική είσοδο του στρατού στηνκεντρική πολιτική σκηνή της χώρας. Μόνο με την πάροδο των χρόνων και τημεσολάβηση κι άλλων παραγόντων η ανάμειξη αυτή θα λάβει ευρύτερες διαστάσεις,με τάσεις χειραφέτησης και αυτονόμησης του στρατεύματος απὀ τους πολιτικούς τουπάτρωνες. Δεύτερον, ο Εθνικός Διχασμός του 1915-1917, αποτελεί μια μεγάληιστορική τομή, χωρίς την οποία η ανάλυση του Μεσοπολέμου είναι αδύνατη.

Η μια είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλοςπου λόγω της βαθιάς πίστης του στις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οδηγήθηκε στηναπόφαση της διάλυσης της Βουλής των Λαζάρων και στη διενέργεια εκλογών τις οποίες και έχασε απότη βασιλική πτέρυγα με τις τραγικές συνέπειες που αυτή η διαδικασία προκάλεσε στην πορεία τηςΜικρασιατικής Εκστρατείας.

Ο Καραμανλής και το επιτελείο του συνειδητά προσπάθησαν και επέτυχαν να υπερβούν την κρίση των θεσμών συνολικά, δηλαδή την κληρονομιά και του Εθνικού Διχασμού και του εμφυλίου πολέμου. Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ έλυνε προβλήματα του εμφυλίου πολέμου· η επίλυση του Πολιτειακού με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 (το μόνο έντιμο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας) έκλεινε ένα κεφάλαιο του Εθνικού Διχασμού.

Από την άλλη πλευρά, η δικτατορία του 1967-74 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αποτέλεσε την κορύφωση της «κρίσης των θεσμών», η οποία ξεκίνησε με την έναρξη του Εθνικού Διχασμού το 1915, συνέχισε με τις διαδοχικές αναρριπίσεις του, και περιέλαβε επίσης τον εμφύλιο πόλεμο στη δεκαετία του 1940, ο οποίος προκάλεσε νέες πολιτικές και ψυχολογικές επιβαρύνσεις στη μετεμφυλιακή εποχή.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έπεσε το 1967, ενώ δεν αντιμετώπιζε δομικό κίνδυνο, π.χ. ένα μαζικό κόμμα που προωθούσε δικτατορία του ενός ή του άλλου τύπου. Επεσε επειδή τελμάτωσε μέσα σε μια ανούσια πολιτική πόλωση και έχασε τον έλεγχο των εξελίξεων. Το ίδιο όμως είχε συμβεί το 1936.

... στο παλάτι επικρατούσε και μεγάλη ανασφάλεια. Οι αλλεπάλληλες εκθρονίσεις είχαν δημιουργήσει στους Γλίξμπουργκ ευερέθιστα αντανακλαστικα. Κυρίαρχο ήταν το σύνδρομο του Ελευθερίου Βενιζέλου. Όταν καποιος πολιτικός αποκτούσε δημοτικότητα και ισχύ, αυτόματως θεωρούνταν στο παλάτι υποψήφιος θύτης της δυναστείας. Και αυτό εξελισσόταν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αυτό κρύβεται πίσω από τη ρήξη των ανακτόρων με τον Παπάγο, τον Μαρκεζίνη, τον Καραμανλή, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Και φυσικά η βασιλική απαίτηση για απ'ευθείας ανάμιξη στη διακυβέρνηση της χώρας μόνο με αδύνατους πρωθυπουργος μπορούσε να ικανοποιηθεί.

ο Τσερέπης είπε ότι αποστρέφεται τη βία («η καρδία του δεν γνωρίζει παρά την αγάπην»), αλλά έπρεπε να «απαλλάξει την Ελλάδα από την τυραννία». Είχε «αντιπάθεια προς τον Βενιζέλον, όστις εσυκοφάντει την χώραν του παρά την Αντάντ, κάμνων να πιστευθή ότι υπήρχον γερμανόφιλοι εν Ελλάδι, και ότι μόνος αυτός και οι φίλοι του ήσαν ανταντόφιλοι».

Originally blogs were called weblogs: a log of activity that you wrote to the web. Peter Merholz jokingly split the term into two words to make it an activity: we blog. Ev Williams started to use it as a verb and a noun: to blog. And the rest is history.

Sweet’s big error was a failure to clearly distinguish between professional history and popular myths and consider the purposes and uses of the two.

το 1945, σε δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία, το 57% των ερωτηθέντων πίστευε πως η Σοβιετική Ένωση είχε τον πιο καθοριστικό ρόλο στην νίκη του ναζισμού, ποσοστό που μειώθηκε το 1994 στο 25% και στο 23% το 2015, ενώ αντίστοιχα αυξήθηκε σημαντικά το ποσοστό των ΗΠΑ – από 20% το 1945 σε 54% το 2015 (Πηγή: δημοσκοπήσεις IFOP 1945, 1994, 2004, 2015).

Θανάσιμη απειλή αποτελούσαν δύο υπερσύγχρονα θωρηκτά που η Τουρκία περίμενε να παραλάβει από βρετανικά ναυπηγεία το καλοκαίρι του 1914.

Η πρώτη είναι απόρροια της γεωπολιτικήςσημασίας της Ελλάδας για την προαγωγή των αξονικών στρατηγικών συμφερόντωντων αντιμαχόμενων δυνάμεων - Αντάντ - Κεντρικές δυνάμεις -, με αποτέλεσμα τηνκατάφωρη παραβίαση της ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας και τη μετατροπή της ελλη-νικής εδαφικής επικράτειας σε κέντρο ανεφοδιασμού - επιμελητείας - εγκατάστασηςξένων στρατιωτικών δυνάμεων.

Η αιτιολόγησηαυτής της πτυχής είναι διττή και συνομολογείται από την έσχατη αναγκαιότητα τηςεκάστοτε κρατικής οντότητας για εσωτερική τάξη και εξωτερική ασφάλεια, καθώς καιαπό την ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης, που συνίσταται στην εγκαθίδρυσηενός κράτους δυνάστη από τους πολιτικούς θεσμούς της κομματοκρατίας.54 Απότοκοείναι η εξάρτηση από τη Δύση ν’ αναδεικνύεται σε κύριο μέσο εξωτερικής πολιτι-κοοικονομικής-στρατιωτικής εξισορρόπησης τόσο για την ενίσχυση της εσωτερικήςνομιμοποίησης των ελλαδικών κυβερνήσεων, όσο και για την ανάσχεση των άμεσωνεξωτερικών-εσωτερικών απειλών τους.

Αιχμή της αντιπαράθεσης που διατρέχει όλη την μεσοπολεμική περίοδο το καθεστωτικό πρόβλημα. Σε πρώτη φάση το καθεστωτικό φαίνεται να λήγει με το δημοψήφισμα του 1924 και την εγκαθίδρυση της Β΄ Ελληνικής Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Δημοψήφισμα που αναγνώρισε και τμήμα της φιλοβασιλικής οικογένειας με επικεφαλής τον αρχηγό του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων Ιωάννη Μεταξά.

Forster’sAct in 1870, which mandated education for all children up to the age of 10 inBritain.

Samuel Bowles and Herbert Gintis intheir classic Schooling in Capitalist America

Σε στρατηγικό επίπεδο, η νικηφόρα μάχη του Σκρα ντι Λέγκεν, η οποία σημειωτέον υπήρξε η πρώτη καταγραφείσα διάρρηξη σε ένα από τα τρία ως τότε μεγάλα μέτωπα, σε αρκετά μεγάλο εύρος ρήγματος, σε δύσβατο ορεινό έδαφος, έπεισε και τους τελευταίους από τους Συμμάχους για την αναγκαιότητα της υπάρξεως και ενισχύσεως του Μακεδονικού Μετώπου. Σε διπλωματικό, τέλος επίπεδο, αμέσως σχεδόν μετά τη διάσπαση του μετώπου, ο ένας μετά τον άλλο οι σύμμαχοι των Κεντρικών Αυτοκρατοριών συνθηκολόγησαν! (11)

στην ατυχέστερη και λιγότερο μελετημένη ιστορική περίοδο της διχοτόμησής της.

Milton,for example, wrote more or less lengthy headings, or "Arguments," as he called them, for each book of Paradise Lost.

primary source uh press books thing

(note: this is not the reason why Jenkins uses Tini, they use it for signal reaping, but it was used in the RabbitMQ image for that reason).

Well, actually, some ligatures do have legacy codes, but solely for backwards compatibility with outdated encodings from the long-gone, dark ages of eight-bit computing. E.g. f_f can have the U+FB00 LATIN SMALL LIGATURE FF code point. If ‘eight-bit’ does not tell you anything, please erase everything you read within these parentheses from your memory immediately, keep calm and continue reading.

Tout introduced original research into the undergraduate programme, culminating in the production of a Final Year thesis based on primary sources.[7]

To στοιχείο της βίας και της μνησικακίας είναι παρόν σεόλα τα κείμενα αυτά που απευθύνονταν στον Βασιλιά καιδημοσίευε η Νέα Ημέρα. Η εκδικητική διάθεση απέναντιστους βενιζελικούς και στους Αγγλογάλλους και ηβούληση της ρήξης με την πολιτική της συναίνεσης και τωνυποχωρήσεων είναι σαφής

ΟΜαυρογορδάτος υποστηρίζει ότι ο μύθος πως οιΕπίστρατοι ήσαν δημιούργημα του Επιτελείουσυντηρήθηκε όχι μόνον από την συγκεκριμένη καταδίκηκαι τους ισχυρισμούς πολλών μαρτύρων στρατιωτικών– -στις δύο δίκες παρά την απουσία θετικών αποδείξεωναλλά και από την κυρίαρχη στο πεδίο της ιστοριογραφίαςκαι της συλλογικής μνήμης βενιζελική εκδοχή της ιστορίας.του Εθνικού Διχασμού

Μαυρογορδάτος Γ. (2000) «Οι Επίστρατοι: ένας Φασισμός πρόδρομος αλλά ατελής»,Ιστορικά, 57 (2000), 20-25.

Μαργαρίτης Γ. (2001) «Στρατιωτικός Σύνδεσμος: Πρόγραμμα-Προθέσεις», Ιστορικά, 92(2001), 6-13.

Thus Paxson was not content to limit historians to the immediateand the ascertainable. Historical truth must appear through some-thing short of scientific method, and in something other than scien-tific form, linked and geared to the unassimilable mass of facts.There was no standard technique suited to all persons and purposes,in note-taking or in composition. "The ordinary methods of his-torical narrative are ineffective before a theme that is in its essen-tials descriptive," he wrote of Archer B. Hulbert's Forty- Niners(1931) in 1932. "In some respects the story of the trails can notbe told until it is thrown into the form of epic poetry, or comes un-der the hand of the historical novelist." 42

I am not much like Turner ; but I believe that I am like him in that Iam aware that in history you cannot prove an inference. You cannotprove causation, much as you crave to do it. You may present sequencesof events, whose relationship suggests a link-up of cause and consequence ;

the writer of "scissors and paste history" ;

The Verdict of History," he scrawled on anote : "There is none — . . . Apart from verif of facts There is noverdict only onesided testimony." "

"Say what one may of historical philos-ophy," he wrote in 1926, "history is a matter of facts; and theestablishment of facts, desiccated as they may be, is the chief func-tion of the genuine historian."

He was impressed by the difference between written history and(though he did not use the phrase) what Charles A. Beard called"history as actuality"

Turner's sectionalism essays are collected in The Significance of Sections in American History, which won the Pulitzer Prize in History in 1933. Turner's sectionalism thesis had almost as much influence among historians as his frontier thesis, but never became widely known to the general public as did the frontier thesis. He argued that different ethnocultural groups had distinct settlement patterns, and this revealed itself in politics, economics and society.

His best known publication is his essay "The Significance of the Frontier in American History," the ideas of which formed the frontier thesis. He argued that the moving western frontier exerted a strong influence on American democracy and the American character from the colonial era until 1890.

Our company tends to draw a lot of detailed, realistic characters, and it turned out that lot of the designers had privately been waiting for an opportunity to draw characters in this style, but were reluctant to say so.

Macaulay claimed that his memory was good enough to enable him to write out the whole of Paradise Lost. But when preparing his History of England, he made extensive notes in a multitude of pocketbooks of every shape and colour.

In his splendid recent autobiography, History of a History Man, Patrick Collinson reveals that when as a young man he was asked by the medievalist Geoffrey Barraclough at a job interview what his research method was, all he could say was that he tried to look at everything which was remotely relevant to his subject: ‘I had no “method”, only an omnium gatherum of materials culled from more or less everywhere.’

Jean-Jacques Rousseau, who shockedthe world with Émile: or On Education ([1762] 1993).

Learning became firmly subject centred rather than child centred.

Theodulf, bishop of Orléans, hadordered that ‘the priests establish schools in every town and village.

A historical perspective on the sciencesbrings into view controversies, and some beliefs and methodological con-victions that retrospectively turn out to be false—among Blumenberg’scharacteristically colorful picks are Augustine writing that “the stars werecreated for the consolation of people obliged to be active at night,” and“Linnaeus’s opinion that the song of the birds at the first light of morningwas instituted as consolation for the insomnia of the old.”84

In “collaboration with his Zettelkasten,”61 Blumenberg worked to por-tray these tensions between different and changing historical meanings ofscientific inquiry.

The authorities in Moscow recognize this and are trying to gain controlover a most dangerous situation in their view

Der Nachlass ist aber nicht nur ein wissenschaftshistorisches Dokument, sondern auch wegen der Rückseiten interessant: Jungius verwendete Predigttexte und Erbauungsliteratur, Schülermitschriften und alte Briefe als Notizpapier. Zudem wurde vieles im Nachlass belassen, was ihm irgendwann einmal zugeordnet wurde, darunter eine Reihe von Manuskripten fremder Hand, z. B. zur Astronomie des Nicolaus Reimers.

image courtesy hawkexpress on flickr

A youngman or woman who cannot read very well is hindered in hispursuit of the American dream

There was no awareness that any kind of coherent history of the periods before the development of writing was possible at all. In the words of the Danish scholar Rasmus Nyerup (1759–1829): Everything which has come down to us from heathen-dom is wrapped in a thick fog; it belongs to a space of time which we cannot measure. We know that it is older than Christendom, but whether by a couple of years or a couple of centuries, or even by more than a millennium, we can do no more than guess.

Representatives and direct taxes shall be apportioned among the several States which may be included within this Union, according to their respective numbers, which shall be determined by adding to the whole number of free persons, including those bound to service for a term of years, and excluding Indians not taxed, three-fifths of all other persons. The actual enumeration shall be made within three years after the first meeting of the Congress of the United States, and within every subsequent term of ten years, in such manner as they shall by each State shall have at least one Representative; and until such enumeration shall be made, the State of New Hampshire shall be entitled to choose three; Massachusetts eight, Rhode Island and Providence Plantations one; Connecticut five; New York six; New Jersey four; Pennsylvania eight, Delaware one; Maryland six; Virginia ten; North Carolina five; South Carolina five; and Georgia three.

The major presentation in the Jefferson Building, The African American Odyssey: A Quest for Full Citizenship, explores black America's quest for equality from the early national period through the twentieth century. The Library's materials, gathered over the two hundred years of its existence, tell the story of the African American experience through nine chronological periods that document the courage and determination of blacks, faced with adverse circumstances, who overcame immense odds to fully participate in all aspects of American society. The exhibit includes the work of abolitionists in the first half of the nineteenth century, depictions of the long journey following the Civil War towards equality in employment, education and politics, strategies used to secure the vote, recognition of outstanding black leaders, and the contributions of sports figures, black soldiers, artists, actors, writers and others in the fight against segregation and discrimination.

The history of recessions in the United States shows that they are a natural, though painful, part of the business cycle. The National Bureau of Economic Research determines when a recession starts and ends.1 The Bureau of Economic Analysis measures the gross domestic product (GDP) that defines recessions.2 The Bureau of Labor Statistics reports on the unemployment rate.3Bureau of Labor Statistics. "How the Government Measures Unemployment." Unemployment often peaks after a recession ends because it is a lagging economic indicator.4 Most employers wait until they are sure the economy is back on its feet again before hiring permanent employees.5 There have been 19 noteworthy recessions throughout U.S. history.

Lamenting that ‘I have only two eyes, and, unfortunately cannot use themso as to read two books at the same time’,

Deutsch wrote often of history’s ‘scientific’ nature and inductive approach, leading toan almost positivistic method. ‘From individual facts’, he wrote, ‘one ascends to prin-ciples’, continuing: ‘Facts have to be arranged in a systematic manner . . . First we mustknow, and afterward we may reason’. This ‘systematic’ arrangement, he believed, sepa-rated the historian from the mere annalist or chronicler (Deutsch, 1900b: 166).

Walter Benjamin termed the book ‘an outdated mediationbetween two filing systems’

Jason Lustig is a Harry Starr Fellow in Judaica at Harvard University’s Center for Jewish Studies, and the Gerald Westheimer Early Career Fellow at the Leo Baeck Institute. He completed his PhD at UCLA in 2017, where his dissertation examined 20th-century struggles over Jewish archives and the control of culture and memory in Germany, the USA and Israel/Palestine.

Indeed, Deutsch’s index is massive but middling, especially when placed alongside those of Niklas Luhmann, Paul Otlet, or Gershom Scholem.

Gotthard Deutsch (1859–1921) taught at Hebrew Union College in Cincinnati from 1891 until his death, where he produced a card index of 70,000 ‘facts’ of Jewish history.

He argued that God gazes over history in its totality and finds all periods equal.

Leopold von Ranke (German: [fɔn ˈʁaŋkə]; 21 December 1795 – 23 May 1886) was a German historian and a founder of modern source-based history.[3][4] According to Caroline Hoefferle, "Ranke was probably the most important historian to shape [the] historical profession as it emerged in Europe and the United States in the late 19th century".[5] He was able to implement the seminar teaching method in his classroom and focused on archival research and the analysis of historical documents. Building on the methods of the Göttingen School of History,[6] he was the first to establish a historical seminar. Ranke set the standards for much of later historical writing, introducing such ideas as reliance on primary sources (empiricism), an emphasis on narrative history and especially international politics (Außenpolitik). Ranke also had a great influence on Western historiography. He was ennobled in 1865, with the addition of a "von" to his name.

It is argued that Droysen, not Dilthey, is the true father of the method of historical understanding or Verstehen.

On January 27, 2010, at a special press event billed as "Come see our latest creation," Steve Jobs unveiled the iPad.